A new start

Seven

Maddie

Onbekend 14.21
Vlucht maar! Dat is het enige waar je goed in bent!

Met moeite slik en meteen stop ik mijn telefoon weer weg. 'Alles goed?' Mae kijkt me vragend aan. Haar grote bruine ogen dringen tot me door maar ik knik enkel. 'Alles prima.' glimlach ik. Het is iets wat ik inmiddels al vijf jaar zeg. De leugen is een gewoonte geworden. Ze knikt en gaat weer vrolijk verder met het gesprek waar ze in verwikkeld was met de jongens. Ongemerkt haal ik diep adem en even glijden mijn ogen af over de groep. Zijn grijze ogen staren me aan door zijn dikke wimpers. Snel kijk ik weg en probeer ik het gesprek te volgen.

Nadat de schemering begon en de zon langzaam in het meer zakte, zijn we weg gegaan. Snel heb ik Mae een knuffel gegeven en ik zwaaide enkel naar de jongens. Vince alleen in zijn auto en Mae en Evan reden samen weg. Even keek ik ze vragend na maar ik ging in alle stilte naast Reece zitten. We zijn nu zo'n halverwege de rit, maar we hebben nog geen woord met elkaar gewisseld. Opnieuw klinkt de muziek zacht op de achtergrond, alleen is deze keer Bon Jovi te horen. Met een hand houd hij het stuur vast terwijl zijn linker elleboog op het raam leunt om zijn hoofd te ondersteunen.
'Hoe zit het tussen Mae en Evan?' Het is een vraag die al de hele middag door mijn hoofd spookt en die er nu uitschiet, in de hoop de ongemakkelijke stilte te verbreken. Er komt een kleine glimlach op zijn gezicht. Een glimlach is het niet eens te noemen. Zijn mondhoeken gaan een beetje omhoog en even kijkt hij me snel aan. Zijn hand glijd van de bovenkant van het stuur naar de onderkant en meteen lijkt zijn houding meer ontspannen. 'Nu denk twee jaar geleden, ik weet het niet eens, was er iets met Mae aan de hand. Ik kende haar wel van school maar had nog nooit een woord met haar gesproken. Evan en Mae volgde samen een les en ik wist wel dat ze met elkaar optrokken maar toen kwam Evan een keer thuis met haar. Ze was zo onzeker en stond volledig achter Evan in elkaar gedoken. Wat er precies is gebeurd die dag weten we nog steeds niet. Ik weet alleen de grote lijnen. Maar sinds die dag is ze nooit meer weg gegaan.' Mijn blik glijd over zijn gezicht. Het spiertje achter zijn kaak begint ligt te kloppen en zijn kaaklijn word strakker. 'Wat is er?' Hij kijkt me aan en door het licht van de ondergaande zon stralen zijn gijze ogen. Zijn heldere ogen houden de mijne vast en zonder dat ik het doorheb staar ik hem voor enkele seconden aan terwijl hij hetzelfde doet. Dan verbreekt hij het oogcontact en kijkt hij weer naar de weg voor zich. Het is duidelijk dat hij mijn vraag ontwijkt. 'Hebben ze een relatie?' vraag ik terwijl ook ik nu voor me uitkijk. Hij grinnikt zacht. 'Evan heeft nog nooit een relatie gehad. Zelfs Mae zal daar hoogswaarschijnlijk geen verandering in brengen.' Ik knik enkel.

Wanneer we weer terug zijn in het appartement verdwijnt Reece meteen in zijn kamer. Ik trap mijn schoenen uit in de gang en ook ik loop terug naar mijn kamer. Meteen glijden mijn ogen naar de klok. Het is inmiddels zeven uur en zodra deze gedachte door mijn hoofd schiet, begint mijn maag geluid te maken. Ik zucht en trek mijn kast open. De simpele jeans die ik aan heb verruil ik voor een yogabroek en mijn haar laat ik los over mijn schouders vallen. Ik loop terug de woonkamer in en laat mezelf op de bank vallen. Ik pak mijn boek erbij, trek mijn benen op en rol tegen de rugleuning.
'Ik wil pizza bestellen. Wil je ook?' Ik sla mijn boek dicht en kijk hem aan. Hij heeft een simpele grijze joggingbroek aan en wit shirtje waarin zijn spieren goed uitkomen. 'Maddie?' 'Ja is goed.' Hij laat zichzelf aan de andere kant van de bank vallen en pakt zijn telefoon erbij. 'Wat wil je?' 'Pepperoni.' mompel ik. Hij knikt maar zegt verder niks. Ik sla mijn boek weer open en ga verder waar ik gebleven was. Hij staat op en al snel hoor ik de kraan. 'Wat lees je?' Ik kijk op en kijk naar hem terwijl hij tegen het aanrecht aanleunt. 'Niks bijzonders.' 'Een roman?' zijn grijns groeit. Mijn wangen beginnen te gloeien en meteen kijk ik weer naar mijn boek. 'Je bent niet erg spraakzaam he?' 'Jij was degene met de regels, ik ben gewoon degene die ze opvolgt.' 'Geen sociaal contact zat daar niet bij.' Opnieuw sla ik mijn boek dicht en ga rechtop zitten. 'Waar wil je het over hebben?' Ook hij gaat weer echt staan en loopt weer terug naar de bank. Hij gaat weer op de plek zitten waar hij net zat en ik sla mijn benen in een kleermakerzit. 'Er valt niet veel te vertellen.' Hij kijkt me aan door zijn dikke wimpers. 'Hoe kom je hier terecht als je uit Minnesota komt? Ik weet dat Portland je aannam, maar toch.' Ik zucht. 'Ik wilde gewoon wat anders.' Hij knikt maar kijkt me niet geloofwaardig aan. 'En verder? Familie? Vrienden?' Ik haal diep adem en kijk van hem weg. 'Gewoon een simpele familie en wat vrienden.' Het klinkt zachter dan ik wilde en meteen baal ik van mijn antwoord. 'En jij dan?' Ik kijk weer op. Zijn gezicht is emotieloos maar zijn blik is op mij gericht. 'Simpel. Mijn familie is top en mijn vrienden ken je al.' Ik knik. 'Hoe ken je de jongens?' 'Al sinds de basisschool zijn we vrienden. Zelfde high school en nu zelfde uni.' Ik knik.
We worden gestoord door de bel. Hij springt op van de bank en opent de deur. Twee minuten later komt hij terug lopen. Hij geeft me een doos aan en gaat weer terug zitten. 'Dankje. Hoeveel krijg je van me?' Hij begint te lachen. Een harde lach waardoor hij zij  hoofd in zijn nek legt. 'Het is een pizza. Laat het.' Ik voel mezelf rood worden en open de doos. De geur dringt mijn neus binnen en meteen klinkt mijn maag. Ik scheur een punt af en begint te eten. Bij mijn eerste hap verlaat een kreun mijn mond. Hij proest het uit en zijn grijze ogen worden een tint lichter. 'Stil. Het is lang geleden dat ik een pizza heb gegeten. Dat was niet iets wat mijn ouders goed vonden om te eten.' Meteen valt hij stil en kijkt me ongelovig aan. 'Wie vind het nou niet goed om pizza te eten?' Ik zucht en neem nog een hap. 'Mijn ouders.' mompel ik met een mond vol.