A new start

Twenty - one

Maddie

Nog snel kruis ik de laatste antwoorden aan en schrijf mijn laatste antwoord op, als de wekker door het lokaal klinkt. Ik haal diep adem en laat mijn ogen nog snel de laatste antwoorden scannen maar sla dan het antwoordenblad dicht. Ik stop mijn pennen weer terug in mijn etui en sla mijn tas over mijn schouder wanneer ik de trap van het lokaal afloop. Nog maar enkele studenten waren over en staan voor het bureau van Soto. Even kijk ik de kleine groep studenten door, maar zowel Mae als Reece hebben de zaal al verlaten. Ik denk terug aan de antwoorden die ik heb opgeschreven terwijl ik naar het boekje kijk. Enkele antwoorden heb ik twijfelachtig opgeschreven maar voor het grootste gedeelte heb ik een goed gevoel over het tentamen. Wanneer er voorzichtig een hand om het boekje word gelegd schrik ik op uit mijn gedachtes. Met een kleine glimlach kijkt Soto me aan en trekt langzaam het boekje uit mijn handen. 'Maak je niet al te druk. Als ik zie hoe jij mee doet met de college's moet het vast goed komen. Buiten dat maak je je huiswerk erg goed, en je heb zojuist geschreven alsof je leven ervan af hing. Maak je niet druk.' Ik glimlach en knik terwijl ik even diep adem haal. Ik draai me om en loop snel de lege collegezaal uit. Eenmaal op de gang vis ik mijn telefoon uit mijn tas en zet het toestel aan. De gangen zijn zo goed als leeg wanneer ik naar de uitgang loop. Eenmaal buiten overvalt de frisse lucht me en neemt de stress die door mijn lichaam raast langzaam af.
Snel loop ik door naar mijn auto en gooi mijn tas naast me neer. Even kijk ik naar mijn scherm, maar daar is niks belangrijks te lezen. Ik gooi mijn telefoon naast me neer en start de auto. Langzaam rijd ik het zo goed als lege parkeerterrein af. Wanneer mijn ogen naar de tijd afglijden bedenk ik me dat ik geen zin heb om naar huis te gaan. Ik heb geen zin om alleen met Reece in een huis te zitten en ik wil niet Mae bellen en haar lastig te vallen met mijn problemen.
Snel draai ik mijn stuur om en maak een scherpe bocht naar rechts. Ik rijd de oprit van de snelweg op en draai de radio zacht aan. De afslag die na twintig minuten verschijnt rijd ik op en niet veel later zet ik mijn auto stil op het parkeerterrein van het wandelgebied. Even kijk ik naar de vele bomen en de enkele bergtoppen die voor me uitgestrekt zijn. Snel pak ik mijn telefoon en stap uit. Ik steek mijn handen in mijn zakken en doe mijn capuchon op. De oortjes die in mijn jaszak zitten stop ik in mijn telefoon en zet een playlist aan. Zonder er verder over na te denken begin ik te lopen. Het zelfde pad als wat Reece en ik hebben gelopen. Dat uitzicht was adembenemend en precies wat ik nodig heb. Ik zet mijn geluid op stil en richt me op het pad.
Eerst het echte pad volgen, bij de splitsing naar links de bosjes in en dan omhoog lopen. Het pad visualiseert zich nog sterk in mijn geheugen, zelfs zijn stem kan ik nog horen. "Minder lullen, sneller lopen." Alleen al als ik eraan terug denk krijg ik de drang om mijn ogen te rollen.
Ik haal diep adem en loop op de automatische piloot verder. Ik schakel mijn gedachtes uit en richt me volledig op de muziek en de stappen die ik zet.

Nadat ik meerdere keren een opstap heb gemaakt en ben uitgegleden leun ik tegen een boom aan kom even op adem. Inmiddels begint het te schemeren en kleurt de lucht oranje. Voor het eerst sinds mijn tocht haal ik mijn telefoon uit mijn jaszak en kijk naar de tijd. 18.03. Ik haal mijn handen door mijn losse plukken die uit mijn staart steken en kijk naar de gemiste berichten die op mijn scherm verschijnen.

Reece 16.23
Waar blijf je? Het tentamen moest twintig minuten geleden al klaar zijn.

Reece 16.48
Maddie? Mae weet ook niet waar je bent. Laat eens wat van je horen.

Mae 16.32
Waar ben je? Reece kan je niet bereiken en heeft geen idee waar je bent.

Reece 17.13
Zoek het maar uit!

Shit! Nog even kijk ik om me heen, maar als het besef terug komt dat ik al ruim twee uur aan het lopen ben geef ik met moeite aan mezelf toe dat ik het nooit ga vinden. Snel druk ik op Reece zijn nummer en wacht totdat hij opneemt. Na vijf keer over gaan wil ik ophangen, maar dan klinkt zijn stem door het toestel. 'Ah Maddie, je weet dus nog hoe een telefoon werkt.' merkt hij sarcastisch op. Ik rol met mijn ogen en zucht enkel. 'Reece, je moet me helpen.' mompel ik. 'Hoezo?' 'Ik wilde gaan wandelen, maar ik ben al ruim twee uur bezig en ik denk dat ik verdwaalt ben.' Ik hoor hem zuchten en vloeken maar hij zegt verder niks. 'Blijf waar je bent. Ik ben al onderweg.' Dan hangt hij op. Even kijk ik vragend naar het toestel maar al snel stop ik het weg. Ik haal mijn oortjes uit mijn oren en laat me langs de boom naar beneden zakken. Mijn broek ik toch al vies door het vele vallen, dus dat maakt toch niet meer uit. Ik trek mijn benen op en sla mijn armen om mijn knieen terwijl ik mijn kin erop laat rusten.
Langzaam voel ik de warmte mijn lichaam verlaten en neemt kou mijn lichaam over. Ik sla mij armen strakker om mijn benen en zak in mijn trui. De minuten strijken voorbij maar het tijdsbesef dringt niet tot me door. Ook de kou heeft mijn lichaam volledig over genomen en wanneer het begint te regenen, maakt dat het niet heel veel beter. Automatisch beginnen mijn kaken op elkaar te klappen en voel ik mijn vingers niet meer. De bibbers glijden continu door mijn ruggengraat, maar wanneer ik brekende takjes hoor schrik ik op.
'Reece?' roep ik. Geen reactie. Wanneer ik zacht gefluit hoor weet ik het zeker. 'Reece?' Ik sta op en klop mijn broek af. De voetstappen hoor ik versnellen en al snel worden de takken voor me opzij geduwd. Reece vult mijn gezichtsveld en snel zie ik zijn ogen over mijn lichaam glijden. 'Jezus.' fluistert hij. Snel loopt hij naar me toe en opent mijn jas. Hij doet hetzelfde bij zijn jas en trekt zijn trui over zijn hoofd. Snel trekt hij het kledingstuk over mijn hoofd en snel veegt hij mijn natte haren uit mijn gezicht. 'Je bent bevroren.' zucht hij. 'Het duurde ook veel te lang voordat je hier was.' fluister ik met nog steeds klapperende tanden.
Hij trekt me mee en tot mijn verbazing duurt het niet heel lang voordat we in zijn auto zitten. Hij duwt me in de stoel en doet mijn gordel om. Snel loopt hij om de auto heen en gaat zitten. Hij start de motor maar doet niks. Hij draait enkel de verwarming aan en kijkt me aan. 'Ik moet zelf terug rijden. Mijn auto staat daar.' 'Die halen we morgen wel op. Je kan zo niet rijden.' Ik zucht maar zeg verder niks. Ik staar uit het raam en langzaam dringt de warmte tot me toe. 'Hoe kan het dat we zo snel bij de auto waren?' Hij grinnikt enkel. 'Je heb steeds rondjes gelopen. Je had nog een laatste opstap moeten maken maar inplaats daarvan ben je naar links gegaan, zo heb je de hele tijd rond gelopen.' Ik sluit mijn ogen en laat mijn hoofd vallen. Hij heeft gelijk. 'Fuck.' mompel ik. Weer grinnikt hij. 'Wat dacht je wel niet? De jongens en ik hebben er maanden over gedaan om die route uit ons hoofd te leren. Je had moeten zeggen dat je wilde gaan wandelen, dan was ik met je mee gegaan.' Ik kijk hem aan en even moet ik zoeken naar mijn woorden, maar de enige woorden die mijn mond verlaten zijn: 'De reden dat ik wilde gaan wandelen was om weg te blijven bij jou.'