A new start

Part fifty - eight

Reece

Ik zie de tranen over haar gezicht stromen, maar ik schenk er geen aandacht aan. Het enige wat ik kan denken is dat ze dit voor mij verborgen heeft gehouden. Eerst moet ik erachter komen dat ze niet eens Maddie heet, dan verteld ze me met moeite over haar jeugd en nu dit. Ik ben verdomme naar Minnesota gevlogen voor haar. Ik heb mijn eigen Thanksgiving afgekapt voor haar en nu moet ik erachter komen dat ze wordt bedreigd via app.
Begrijp me niet verkeerd, wat zij allemaal heeft moeten doorstaan is niet normaal. Sommige mensen van vijftig hebben het in hun hele leven minder zwaar gehad dat zij in een paar jaar, maar ik kan er gewoon niet bij met mijn hoofd dat ze me niet genoeg vertrouwde. Hoe kon ze mij dit nou niet vertellen? Ik heb verdomme het bed met haar gedeeld. Ze zit vierentwintig zeven in mijn hoofd en ze heeft me dit weer eens niet verteld. Ik storm het appartement uit. Voordat de deur in het slot valt hoor ik nog een harde snik die recht in mijn hart steekt, maar ik ren de trappen af. Ik kan niet met iemand samen zijn die mij niet vertrouwt. Ze moest eens weten wat ik allemaal voor haar zou doen. Alles.
Ik start de motor en rijd weg. De stad uit. Zonder radio op de achtergrond rijd ik over de snelweg. Mijn gedachten nemen het geluid over van de buitenwereld. Ik knijp in mijn stuur en bijt mijn kaken op elkaar. Ik haal mijn hand door mijn haar en laat mijn gedachte mij volledig overnemen.
Wat er twee jaar geleden gebeurde met Avery speelt zich af op mijn netvlies, en snel schud ik mijn hoofd. Het besef dat ik hetzelfde zou doen voor Maddie schud mij wakker, maar het kwade gevoel blijft mij overheersen.

Pas als ik de lange oprit oprijd van de boerderij neemt de rust mij iets over. De auto van Vince staat geparkeerd naast de stallen ik zet mijn auto naast de zijne. Zodra mijn deur dichtslaat zie ik hem aan komen lopen met  Parker aan zijn zijde.
'Reece!' Met open armen komt hij naar mij toerennen en ik ga alvast op mijn knie zitten om hem op te vangen. Hij stort zich in mijn armen en ik til hem op. Ik gooi hem twee keer in de lucht wat een aanstekelijk lachje in hem losmaakt, en als vanzelf krijg ik een lach op mijn gezicht.
'Wat kom jij nou hier doen?' Met een grote lach kijkt Vince mij aan terwijl hij op ons af komt lopen. Ik zet Parker neer en kijk hem aan. Zijn shirt plakt aan zijn lichaam van het zweet terwijl bij mij de kippenvel op mijn huid ontstaat door mijn hoodie heen. Parker gaat bij zijn broer staan en pakt meteen zijn hand vast. Ik loop om mijn auto heen en pak mijn tas van de passagiersstoel. 'Mag ik hier een tijdje blijven?' vragend kijk ik hem aan. Zijn blik glijd enkel over mij heen en zijn vrolijke blik wordt ineens een stuk donkerder. Hij knikt enkel en draait zich dan om. Ik loop achter hun aan naar binnen, waar Joan in de keuken staat.
'Reece! Wat een leuke verrassing.' Ze veegt haar handen af aan haar schort en legt haar handen om mijn gezicht. Ze drukt een kus op mijn wang en kijkt me vrolijk aan. Ik glimlach enkel. 'Is het goed als hij een poosje blijft?' Joan kijkt van Vince naar mij maar knikt enkel. 'Dat is vanzelfsprekend. Je weet de weg.' Als bedankje knijp ik even in haar schouder, maar loop dan samen met Vince naar boven.
'Wat is er gebeurd?' Ik laat mijn tas op de grond vallen en zelf ga ik languit op bed liggen. Ik vouw mijn handen achter mijn hoofd samen en sluit mijn ogen. Ik voel het bed aan het voeteind inzakken en open mijn ogen.
'Ze vertrouwd me niet.' mompel ik. Hij fronst maar schud dan klein zijn hoofd. 'Dat geloof ik niet.' 'En toch is het zo.' 'Wat is er gebeurd dat ze je niet vertrouwd?' Ik kijk naar het plafond, niet wetende of ik het hem moet zeggen of niet. 'Ik zie hoe ze naar je kijkt. Daar is niets niet echt aan. Jullie slapen samen, terwijl je me heb verteld dat ze geen ervaring had. Ze slaapt met je terwijl je zelf heb gezegd dat ze de eerste keer volledig in paniek raakte. Ze heeft je gebeld toen alles mis ging in Minnesota, dat doe je niet als je iemand niet vertrouwd.' Ik laat zijn woorden op me inwerken maar ik reageer niet. 'Ik heb haar gevraagd of ik me zorgen moet maken. Of ik een herhaling van jaren geleden kan verwachten of niet. Haar antwoord was duidelijk niet gelogen.' Ik kom overeind haal diep adem. 'Heeft ze een ander?' Ik kijk op en voel de woede me weer overnemen. 'Natuurlijk niet.' snauw ik. 'Wat is dan het probleem?' 'Ze houd dingen voor me achter.' mompel ik. Hij knikt enkel. 'Alles heeft ze me beetje bij beetje verteld, en ik word er gek van dat ze me niet genoeg vertrouwd om gewoon alles eerlijk te zeggen.' 'Iedereen heeft dingen mee gemaakt waar ze niet over willen praten.' 'Dat weet ik.' mompel ik. Ik knijp ik mijn neusbrug en denk na. 'Ik ben haar achterna gevlogen en nu moet ik weer eens ergens achterkomen wat ze me niet heeft verteld. Als ik er niet achter was gekomen weet ik niet eens of ze het überhaupt verteld zou hebben.' zeg ik schouder ophalend. 'Hoe bedoel je, weer eens? Heb je de rest ook zelf uit moeten vinden?' 'De rest heb ik uitgevonden toen haar moeder ineens voor onze deur stond.' 'Maar dat heeft ze zelf verteld?' Ik knik. 'Maar wie zegt dat als dat niet was gebeurd dat ze het me dan had verteld?' 'Zo kunnen we door blijven gaan.' zegt hij simpel.
'De enige meid waar ik wat voor voel is gewoon niet open over haar leven en ik word er knetter gek van.' Hij knikt. 'Maar je voelt wat voor haar en dat zorgt duidelijk voor paniek. Heb je er al eens over na gedacht hoe dit voor haar is?' 'Ze vertrouwd me niet genoeg om het te vertellen en dat maakt me gek.' kreun ik. 'Dat begrijp ik.' mompelt hij. 'Maar gooi niet weg waar je gelukkig van wordt.' zegt hij ook terwijl hij de kamer verlaat.