A new start

Eight

Maddie

Met mijn boeken in mijn handen loop ik door de gangen voor de universiteit. Vanochtend heeft Reece aangeboden om me te brengen. Iets waar ik me niet op had voorbereid. Niet begrijpend keek ik hem aan, hij pakte enkel mijn pols vast en trok me door het trappenhuis mee naar beneden. Toen hij de deur voor me openhield en ik ging zitten op de bijrijdersstoel keek ik hem nog steeds niet begrijpend aan terwijl hij naast me kwam zitten. 'Wat? Mae zal me vermoorden als ik je weer liet lopen.' En dat was het moment dat het begon te dagen. Ik knikte en staarde de rest van de rit voor me uit.
Nu loop ik de aula in en heb ik nog maar een college te gaan. Ik haal diep adem en kijk de kantine rond. Veel mensen maar niemand die ik ken. Ik vis mijn trillende telefoon uit mijn broekzak en kijk naar het opgelichte scherm.

Mae 13.26
Rechtdoor lopen en dan aan je rechterhand.

Ik kijk op en doe wat het bericht zegt. Al snel zie ik een blije Mae zwaaien en ik grinnik. Ik loop naar ze toe en ga naast haar zitten. 'Je kijkt moeilijk meid.' Ik kijk op en kijk naar een glimlachende Vince.  'Twee lange hoorcollege's nekken me.' grinnik ik. Hij lacht en schud zijn hoofd.  'En hoe is het met jullie?' Mijn blik glijd over de groep. Alleen Reece ontbreekt. 'De dag overleven.' Opnieuw pak ik mijn trillende telefoon en staar naar het bericht.

Onbekend 13.29
Negeer me maar zoals altijd! Het is jou schuld!

Ik slik en meteen verwijder ik het.  'Gaat het?' Vince kijkt me vragend aan en meteen zet een een glimlach op. 'Niks bijzonders.' Ze laten het gaan en beginnen over een of ander tentamen wat moeten maken over een paar weken. Ik richt me op mijn telefoon en open mijn mail. Mijn mail overstroomd zich met zulke berichten. Het is een of ander onbekend e-mail adres die me nu al zo'n half jaar zulke e- mails stuurt. Het zelfde geldt voor de berichten. Ik weet niet hoe maar ze hebben dus op de een of andere manier mijn telefoonnummer weten te achterhalen.
Een harde zucht verschrikt mijn gedachtes, en meteen leg ik mijn telefoon weg. Reece gaat zitten en haalt zijn handen door zijn haar. 'Waar heb jij gezeten?' 'Nergens. Wat heb ik gemist?' 'Niet zoveel. Hoeveel stress heb jij voor dat tentamen?' 'Valt nog wel mee. Jullie?' 'Wij stressen.' Hij grinnikt en haalt een fles water uit zijn rugzak. 'Het valt allemaal wel mee. Je moet gewoon niet zo moeilijk denken. Je moet logisch nadenken.' zegt hij terwijl hij zijn schouders ophaalt. 'Het is economie.' 'Ja, jij heb makkelijk lullen. Je ma zit in de economie.' mompelt Evan. Hij begint te lachen maar vist zijn telefoon uit zijn broekzak. Hij begint te typen en zegt verder niks meer.
Wanneer mijn telefoon weert trilt rol ik met mijn ogen. Ik draai het beeldscherm mijn kant op en kijk naar de naam die op het beeld verschijnt. Mijn adem stokt en meteen grijp ik mijn boeken elkaar en sta op. 'Dit moet ik even opnemen.' Zonder om op een reactie te wachten loop ik weg. Het scheelt niet veel of ik ren de aula uit. Ik neem op maar houd de telefoon niet tegen mijn oor. Als ik de dubbele deuren open duw haal ik diep adem en houd ik eindelijk de telefoon tegen mijn oor.

'Hoi.' zegt hij voorzichtig. Ik haal diep adem en sluit mijn ogen. 'Hoi.' mompel ik. 'Hoe gaat het met je?' 'Wat wil je Jack?' 'Ik wil alleen weten hoe het met je gaat.' zegt hij snel. Ik rol met mijn ogen. 'Het gaat prima.' Ik hoor hem zuchten en het duurt even voordat hij reageerd. 'Hoe is het daar?' 'Goed.' 'Hebben ze...' Opnieuw zucht hij. 'Ze hebben niks over je gezegd. Toen ik laatst bij je thuis was viel me op dat je weg was. Dat was het moment dat ik vroeg waar je was. Ze zeiden bij een vriendin, maar ik ken je beter dan dat.' Ik knijp mijn ogen dicht. 'Vertel me maar niet waar je bent. Ik wilde weten hoe het met je ging.' 'Het gaat goed. Echt.' 'Dat is goed om te horen. Ik spreek je later wel.' Dat gezegd te hebben hangt hij op. Ik schud mijn hoofd en stop mijn telefoon weg. Ik strompel naar mijn laatste college.
Ik ben anderhalve week weg en mijn ouders hebben niks gezegd. Ze hebben niet gezegd, tegen de enige familie die nog om me gaf, tegen mijn neef die echt nog intresse en liefde naar me toonde, niet gezegd dat ik weg ben. Ik bijt op mijn lip. Op de automatische piloot loop ik naar het lokaal.
Wanneer ik het lokaal binnenloop is het al vol gestroomd met leerlingen. Mijn blik glijd door het lokaal maar eindigen bij Mae en Reece. Ik loop erheen en laat mezelf naast Reece op de stoel vallen. Door zijn dikke wimpers zie ik zijn grijse ogen een tint donkder worden. 'Wat?' Hij bijt zijn kaken op elkaar. 'Je bent bleek.' Ik haal mijn schouders op. 'Gewoon slecht geslapen vannacht.' zeg ik zonder hem verder aan te kijken. Ik haal de goede boeken tervoorschijn en staar voor me uit.
Haastig komt de docent binnen lopen. Haar schoudertas hangt om haar elleboog en haar laptop glijd bijna tussen haar armen vandaan. 'Wist je dat Soto vroeger bij de marine heeft gezeten?' Ik draai me weer om naar Reece en kijk hem ongelovig aan. 'Jep. Dat is ook een van de redenen dat iedereen het liefst van haar les heeft. Puur om naar haar te kijken.' Ik rol met mijn ogen maar hij grinnikt. 'Ik ben serieus.' 'Dat weet ik.' mompel ik.
Ze begint de les maar terwijl ik wil opletten blijft Reece maar tegen me praten. 'Je gaat me wel vertellen wat er met je aan de hand is.' Fel kijk ik hem aan. 'Wat boeit jou in vredesnaam wat er aan de hand is met mij.' 'Je bent mijn kamergenoot.' 'En?' Hij haalt zijn schouders op. 'Jij was degene met de regels. Geen vrouwengezeik was daar een van, als ik het me goed herinner.' 'Van vrouwengezeik ga je er niet als een zombie bijlopen.' 'Hoe weet jou dat nou weer?' 'Ik weet hoe vrouwen zijn. Ik ben opgegroeid met een zusje. Er is meer aan de hand.' Ik schud enkel mijn hoofd. 'Niet meer dan vrouwengezeik.' mompel ik, en ik richt me weer op de les.