A new start

Twenty - eight

Maddie

Als hij achteruit rijd laat ik mijn hoofd verslagen vallen. Ik sluit mijn ogen en haal diep adem, terwijl er tot me doordringt wat ik net heb geschreeuwd. Mijn moeder heeft me gebeld. Voor het eerst sinds bijna een maand heeft ze me gebeld. Zodra ik haar naam zag raakte ik in paniek. Ze zit aan de andere kant van het land en toch raak ik in paniek. Het is belachelijk, maar blijkbaar heeft ze nog steeds meer macht over mijn emoties dan ik zou willen.
Als Reece voor me tot stilstand komt kijk ik weer op. Ik trek aan de deur en hijs mezelf in de stoel. Wanneer ik mijn gordel vast heb geklikt maar we nog steeds niet rijden, kijk ik hem vragend aan. 'Ga je nog gas geven of moet ik je nog een extra lesje geven?' Zijn blik glijd onderzoekend over mijn gezicht maar dan kijkt hij voor zich en rijd weg. Zijn kaken zijn gespannen en hetzelfde geldt voor zijn armen. Hij knijpt even in het stuur maar dan zie ik zijn greep ontspannen. Even kijk ik weer naar hem, maar het is duidelijk dat hij mijn oogcontact negeert.
'Zeg gewoon wat je denkt.' zucht ik wanneer we eenmaal op de snelweg rijden, en hij nog steeds geen woord heeft gezegd. 'Het maak niet uit wat ik denk.' zucht hij. 'Kom op, Reece. Ik vraag er toch naar.' Even haalt hij zijn ogen van de weg en kijkt me aan. De blik laat niets los, maar de tint in zijn ogen is donkerder dan normaal. 'De band tussen jou en je moeder moet wel heel slecht zijn, als je zo reageert op een telefoontje.' Hij zegt het snel terwijl hij me aankijkt. Ik kijk weg en laat zijn vraag tot me doordringen. Hij heeft gelijk. Ik wil mijn mond openen om antwoord te geven, maar hij is me voor. 'Je hoeft me niks uit te leggen. Het zijn mijn zaken niet.'
De rest van de rit was het stil. De radio stond niet eens aan waardoor het nog angemakkelijker werd. Nu hij tot stilstand komt op de parkeerplaats stap ik snel uit. Ik loop snel naar de voordeur maar kom tot stilstand als ik word teruggeroepen. Met zijn handen in zijn zakken komt Reece snel naar me toelopen. 'Luister, zoals ik al zei, het zijn niet mijn zaken. Maar dat wil niet zeggen dat je er niet over kan praten. Je moet maar naar me toekomen.' Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik hem aan. 'Ik dacht dat jij niet naar mijn gezeik wilde luisteren.' 'Als je in paniek raakt is het geen gezeik, Mads.' Dat gezegd te hebben loopt hij langs me heen.

Langzaam slenter ik de trap op terwijl hij al boven is. Zijn woorden galmen door mijn hoofd. Hij heeft gelijk. Ik haal diep adem en loop door de deur die Reece open heeft laten staan. De warmte uit het appartement dringt mijn lichaam binnen en het is heerlijk. Ik wist niet eens dat ik het zo koud had. Ik trap mijn schoenen uit en loop door naar de woonkamer. 'Reece, luister...' Ik kijk op maar mijn woorden stokken in mijn keel. Ze staat op en slaat haar armen over elkaar. Haar lichaam is zoals altijd gehuld is zwarte, zakelijke kleren, met witte hakken. Het lippen hebben een knalrode kleur door de lippenstift, en haar ogen zijn donker opgemaakt. Ik voel alle kleur uit mijn gezicht trekken en kijk haar met grote ogen aan.
'Je leeft dus nog.' zegt ze met een emotieloze stem. 'Mam.' fluister ik. Snel glijden mijn ogen af naar Reece die mij met grote ogen aankijkt. Hij heeft zijn armen over elkaar geslagen waardoor zijn lichaamshouding hard word, en de zijn grijze ogen zijn bijna zwart.
'Dit puberale gedrag moet eens ophouden, Allison! Ik heb verdomme geld moeten uitgeven om hierheen te komen. Door dit achterlijke gedrag van je ben ik een dag kwijt. Weet je hoeveel geld ik ben misgelopen?' 'Mam, alsjeblieft.' fluister ik. 'Nee Allison, nu moet jij maar eens gaan luisteren. De eerste twee weken dachten je vader en ik dat je wel bij zou draaien, maar dit duurt me echt te lang. Je gedraagt je als een klein kind en ik ben er klaar mee.' 'Hou eens op.' snauw ik. 'Hoe wist je überhaupt waar ik was?' Ze lacht schel en even wend ik mijn blik af. 'Ik kan nog steeds in je bankafschriften kijken en die vertelde dat je hier was. Ook heb ik je telefoon laten traceren omdat ik het niet kon geloven, maar die vertelde mij helaas niks anders.' Ik bal mijn handen tot vuisten en bijt even op mijn onderlip. 'Heb je er ooit eens aan gedacht dat ik met een reden ben weg gegaan? Dat er een reden achter zat? Nee he? Want je denkt alleen maar aan jezelf. Al die jaren heb je nooit naar me geluisterd!' Aan haar lichaamstaal is het duidelijk te zien dat ze witheet word, maar de woede laait alleen maar in me op.
'Allison Harper, zo'n toon sla je niet tegen me aan! Je gaat nu je spullen pakken en komt mee terug. Dan zijn we nog optijd voor het gala en komt alles goed.' 'Hou nou eens op over dat gala! Ik wil hier blijven.' schreeuw ik. Ze trekt haar wenkbrauwen op en haar blik glijd af naar Reece. 'Jij wilt serieus bij deze clown blijven. Kijk eens hoe hij eruit ziet.' Mijn ogen glijden even naar hem. Hij bijt zijn kaken op elkaar en zijn armen vallen inmiddels langs zijn lichaam met gebalde vuisten. Hij kijkt me aan maar zijn blik laat niks los.
'Laat Reece hierbuiten. Hij heeft er niks mee te maken.' snauw ik. Ze rolt met haar ogen en zet een paar stappen naar voren. 'Jij houd op met dit puberale gedrag en gaat nu je tassen pakken. Dit is de laatste keer dat ik het zeg. Ik ben het zat. Je vader wacht op je, en hetzelfde geldt voor Jack en Max.'
Het voelt alsof ze me een klap in mijn gezicht geeft en snel zet ik een stap naar achter. De tranen wellen op in mijn ogen maar ik wend mijn blik niet af. 'Het is denk beter als u gaat.' Ineens staat Reece voor me met zijn hand om mijn pols. 'Denk maar niet dat jij mij kan vertellen wat ik moet doen.' sist ze. 'Het is heel simpel. Dit is mijn appartement dus of u gaat nu vrijwillig weg, of ik bel de politie.' Uit frustratie stampt ze op de grond maar dan loopt ze langs hem heen. Wanneer ze naast me staat, staat ze nog even stil, maar ik doe niet de moeite om haar aan te kijken. 'Ik geef je de kans tot het gala. Anders is het klaar en kan je gedag zeggen naar je familie en financiële ondersteuning.' Dat gezegd te hebben beent ze langs me heen en niet veel later valt de voordeur hard in het slot. Dat is het moment dat ik tegen Reece zijn rug aanval en de tranen snel over mijn wangen beginnen te stromen.