A new start

Thirty - two

Reece

De irritatie die aan het begin van de middag door mij heen raaste is zo goed als verdwenen. Toen ik weg ging ben ik in de auto gestapt en heb een een tijdje doelloos rondgereden. Pas toen ik werd gedwongen stil te staan omdat mijn tank bijna leeg was heb ik mijn telefoon tevoorschijn gehaald en keek ik naar de tijd. Het was toen alweer half drie en Maddie had me nog steeds geen appje gestuurd of een poging gedaan om me te bereiken. Ik gooide mijn tank weer vol en reed door naar de trainingshal.
Inmiddels gutst het zweet over mijn lichaam terwijl ik tegen de boksbal die voor me hangt blijf slaan. Het besef van tijd ben ik volledig vergeten maar aan het gevoel van mijn verzurende spieren te merken, sta ik hier al een poosje. Mijn ademhaling is gejaagd en als mijn longen pijnlijk beginnen te branden draai ik me pas om, om wat water te pakken. Gulzig drink ik het flesje leeg maar een pauze neem ik niet. Volle kracht begin ik weer te bewegen maar dit keer niet van lange duur. Iemand achter de boksbal houd het tegen en vragend kijk ik Vince aan terwijl ik tegen de zak aanleun.
'Wat is er met je aan de hand dat je jezelf zo uitput?' 'Niks belangrijks.' hijg ik. 'Wat jij doet is niet gezond. Ik probeer je al een uur te bereiken maar dat ging natuurlijk niet. Toen ik langs wilde komen zag ik je auto niet staan, dus ben ik naar de bergen gereden maar daar was je ook al niet. Toen kwam ik hier en we zijn nu een half uur verder. Je bent jezelf al anderhalf uur aan het afbeulen.' 'Dus?' niet begrijpend kijk ik hem aan. 'Je komt hier alleen als je echt boos bent, dus vertel het eens.' 'Het is niks.' zucht ik. Ik maak me los van de boksbal en grijp de handdoek van bank en veeg mijn gezicht droog. 'Waarom wilde je me hebben?' 'Vanavond een feest in de club. Iedereen zit al bij Mae.' 'Wie is iedereen?' Fronsend kijkt hij me aan. 'Gewoon. Mae, Evan en ik.' Ik knik enkel. 'Ik heb geen zin. Ga maar zonder mij.' Met een vage blik kijkt hij me aan maar hij reageert er verder niet op. Ik pak mijn spullen van de bank en samen lopen we naar buiten. 'Ga naar huis man.' zegt hij terwijl hij zijn deur opentrekt. Ik knik enkel en stap achter mijn stuur. Ik start de motor en ik rijd achter hem aan de weg op. Ik ga echter de oprit op om richting Newport te gaan.

Door het rustige verkeer op de weg doe ik er een half uur korter over dan normaal. Ik rijd door naar het café waar iedereen zich altijd bevind die nog op high school zit. Inclusief mijn zusje.
Zoals verwacht is het er druk maar ik hoef niet lang te zoeken voordat ik haar vind. Met mijn handen in mijn zakken loop ik naar haar toe. Ik ga achter haar staan en meteen worden haar vriendinnen stil. Een van de twee word rood maar ik kan me haar naam niet eens herinneren. Avery draait zich om en kijkt me vragend aan.
'Wat doe jij hier?' 'Ik wilde mijn zusje zien.' 'Stop. Over een paar weken is het Thanksgiving. Wat is er?' Ik zucht en ga naast haar zitten. 'Ik moest gewoon even weg daar.' Ik wenk een van de bediende en bestel een glas water. 'Heb ik hier nog wat gemist?' Ze schud haar hoofd en kijkt even naar haar vriendinnen. Ik glimlach naar ze maar de ongemakkelijke sfeer groeit. 'Hoe is het met Vince?' 'Hetzelfde als altijd.' Ze knikt maar reageert er niet op. Ze neemt een slok van haar cola maar kijkt me dan vragend aan. 'Hoe is het eigenlijk met dat meisje wat niet binnen mocht komen toen je hier de laatste keer was?' Ik rol met mijn ogen en neem een slok van mijn water. 'Oh, ik raak een gevoelige snaar.' zegt ze trots. 'Helemaal niet. Het is gewoon nogal ingewikkeld.' zucht ik. 'Hebben jullie wat?' Snel zucht ik mijn hoofd. 'Er is zelfs nog niks gebeurd.' 'Wil je dat er wat gaat gebeuren?' vraagt ze met een wenkbrauw opgetrokken terwijk ze grijnst. 'Hou op zeg.' mompel ik. Het meisje tegenover mij begint te zuchten en ik kijk op. Zodra haar ogen de mijne vinden word ze rood en kijkt ze weg. Ik blijf haar echter aankijken. Hoe langer ik naar haar kijk, des te meer ik haar ga herkennen. Haar naam is, Hailey? Kailey? Bailey? Het eindigd in ieder geval op een 'y', weet ik. Ook weet ik nog van vroeger, toen ik nog op school zat, dat ze een crush op me had. Volgens mij kan ik me zelfs nog vaag herinneren dat ik haar een keer heb gekust toen ik iets te diep in het glaasje had gekeken.
'Maar goed, zullen we ergens gaan eten?' Ze knikt en pakt haar jas van de rugleuning. Ik leg wat geld neer op de tafel wat genoeg moet zijn voor alles wat ze hebben besteld. Ik knik de meiden gedag en loop samen met Avery naar buiten. Zonder verder nog wat te zeggen rijd ik naar een simpel fastfood restaurant en bestel ons gewoonlijke eten.

Terwijl we eten parkeer ik de auto op het parkeerterrein met uitzicht over de zee. 'Maar hoe gaat het bij jou?' vraag ik oprecht. 'Prima. School gaat goed en verder gebeurd er niet echt veel.' Ik knik en neem een hap van mijn hamburger. 'En met de jongens?' 'Niks.' zegt ze schouderophalend. Even blijf ik haar onderzoekend aankijken maar ik kan verder niks van haar gezicht aflezen. 'Heb jij onze nieuwe familieleden al ontmoet?'
Ze knikt. 'Ik heb Ian nu een paar keer gezien. Hij is aardig. Ik denk dat hij en mam een goede match zijn.' Ze slurpt haar milkshake leeg en kijkt mij nu onderzoekend aan. 'Dat ik het belangrijkste.' zeg ik terwijl ik glimlach. Ze knikt enkel terwijl ze nog een paar frietjes in haar mond stopt. 'En de kinderen?' 'Een keer gezien. Lief maar verlegen. Een beetje zoals wij op die leeftijd.' Ik grinnik maar word onderbroken als mijn telefoon begint te trillen. Ik vis het toestel uit mijn broekzak en tot mijn verrassing is het Mae.
'Ja?' 'Vriend, je zorgt maar dat je heel snel hier bent wat ze staat inmiddels boven op een tafel.' schreeuwt ze over de muziek heen. 'Waar heb je het over?' 'Je weet heel goed waarover ik het heb. Beter ben je hier heel snel!' en ze hangt op. Ik sla op het stuur.
Tuurlijk weet ik waar ze het over heeft. Ik haal diep adem en start de motor. Ik voel de vragende blik van Avery op me branden maar ik reageer er niet op. Snel rijd ik door naar het huis van mijn moeder waar ik Avery afzet. 'Sorry, er kwam wat tussen.' 'Het geeft niet. Ik zie je over een aantal weken.'