A new start

Sixteen

Maddie

Ik wil net een slok van mijn cola nemen als ik ineens moet lachen. 'Dat meen je niet.' Reece begint ook te lachen en uit voorzorg zet ik mijn glas weer neer. 'Echt. Stel je voor, je bent zestien en midden in een winkelcentrum hoor je ineens de stem van je moeder door het omroepsysteem zeggen, "Reece, schatje, waar ben je toch? Als u mijn zoon ziet, zou u hem dan willen zeggen dat hij naar Nikestore moet komen? Hij is zo'n één meter achtenzeventig, zestien jaar en heeft bruin kort haar." Een van de gênantste dingen die ik heb meegemaakt.' Ik grinnik nog na. 'Waar was je?' Hij laat zijn hoofd vallen en neemt nog een slok van zijn biertje. 'Midden in het winkelcentrum had je zo'n klein buitenplaatsje, met bankjes. Ik had tegen mijn vriendin gezegd dat ik daar zou zijn. We zaten daar met z'n twee, je weet wel, en toen hoorden we dat. Ik heb me nog nooit zo geschaamt.' Weer begin ik te lachen. Ik zie het helemaal voor me, een jonge Reece die aan het zoenen is met zijn vriendinnetje terwijl zijn moeder hem omroept. Fantastisch!
Ik drink mijn glas leeg terwijl Reece om de rekening vraagt.

Samen lopen we weer terug naar de auto. Het is op een rustig tempo. Hij heeft zijn handen in zijn broekzakken gestopt en ik heb mijn handen in mijn buidel gevouwen. Er heerst een stilte maar het is geen ongemakkelijke stilte. De zee ruist zacht en er waait een zachte bries.
Wanneer we bij de auto aankomen wilt Reece al instappen maar plots sta ik stil. Vragend kijkt hij me aan maar ik hef enkel mijn hand. 'Wat?' 'Sleutels.' Hij grinnikt. 'Ik dacht het niet.' Ik trek enkel mijn wenkbrauwen op. 'Ik dacht het wel. Je mag niet meer rijden.' 'Dus? Het is echt niet alsof ik een vangrail inrijd.' 'Het is niet alsof ik je auto in de prak ga rijden. Hup, sleutels.' Hij mompelt wat maar legt duidelijk met tegenzin zijn sleutels in mijn hand. Ik laat een tevreden geluid horen en weer grinnikt hij. Ik loop om en stap in voor het stuur. Ik verstel de stoel en de spiegel en start de motor.
'Maar goed, jij weet nu iets gênants van mij, nu wil ik iets weten van jou.' Ik voel zijn blik op me branden maar ik blijf me richten op de weg voor me. 'Je moet wel zeggen hoe ik moet rijden. Ik weet wel hoe ik naar de snelweg moet, maar verder niet.' 'Prima, maar dat is geen antwoord op mijn vraag.' Ik zucht en denk na. 'Het genantste wat ik heb mee gemaakt is niet zo'n leuk verhaal als dat van jou.' Snel kijk ik hem aan maar dan kijk ik hem weer aan. 'Vertel toch maar.' Ik haal diep adem en bijt op mijn lip. 'Nou, toen ik veertien was en de aula in liep, omdat het pauze was, dacht ik dat ik gewoon rustig zou eten. Het bleek dat er op een scherm een foto geprojecteert was van mij. De hele school heeft me uitgelachen en toen de school achter het verhaal kwam ben ik jaren lang gepest. Totdat ik hier kwam eigenlijk.' 'Wat voor foto?' Ik haal diep adem maar haal mijn telefoon uit mijn broekzak. Snel scroll ik door mijn foto's en zodra ik de foto zie laat ik 'm zien. Een foto van mij, in doorschijnend shirtje en een veel te klein broekje. Op de schoot bij een jongen, zoenend, en zijn hand op mijn borst. Het is duidelijk te zien dat hij mijn bh naar beneden trekt, maar gelukkig bedekt zijn hand alles wat er te zien zal zijn. 'Jezus.' mompelt hij. Ik stop mijn telefoon weer weg en pak met twee handen het stuur vast. 'Het ergste was dat, waarvan ik toen dacht dat het mijn betse vriendin was, de afbeelding heeft geprojecteert.' zucht ik. 'What the fuck.' mompelt hij enkel. Ik knik. 'Dat is het gênantste wat ik hem mee gemaakt.'

De rest van de rit hebben we niet veel gezegd. Reece heeft wat muziek op gezet maar verder hebben we geen woord meer gewisseld. Ik parkeer de auto naast de mijne en stap uit. Ik open de deur en snel loop ik de trappen op. Ik open de voordeur en trap mijn schoenen uit. Zonder verder nog op Reece te letten loop ik mijn kamer in. Ik laat mezelf op bed vallen en staar naar het plafond. Meteen verlaat een luide snik mijn mond. Ik sla geschrokken een hand voor mijn mond en bij mijn kaken op elkaar, maar het heeft geen zin. Dedempte snikken verlaten mijn mond en al snel rollen de tranen over mijn wangen. Voor het eerst sinds drie weken dringt de realiteit hard bij me binnen. De gedachte aan mijn ouders die zich duidelijk geen zorgen maken steekt, de herinneringen aan vijf jaar geleden is zoals gewoonlijk een stekende pijn. De tranen blijven maar stromen en al snel druk ik een kussen tegen mijn gezicht om mijn snikken te dempen. Even val ik stil wanneer ik Reece zijn voetstappen hoor, maar al snel valt zijn slaapkamerdeur in het slot. Het is geen hard geluid, zoals gewoonlijk, maar hard genoeg om te weten dat het zijn slaapkamerdeur is. Ik adem uit en ga rechtop zitten. Ik veeg mijn wangen af maar al snel komen de volgende tranen. Ik sta op van het bed en pak mijn slaapkleren, die bestaan uit een topje met spaghettibandjes en een kort broekje. Ik slof naar de badkamer en draai de douche aan. Snel kleed ik me uit en stap onder de warme water stralen. Ik voel mijn spieren ontspannen en wanneer ik mijn gezicht onder de waterstralen dompel haal ik diep adem. Enkele tranen vermengen zich met het water maar al snel hou ik op met huilen.
Wanneer ik klaar ben met douchen kleed ik me snel aan en snel loop ik terug naar mijn kamer. Ik laat me weer op bed vallen, en het enige wat ik nog wil is slapen.