A new start

Part sixty

Maddie

De afgelopen dagen vlogen in een waas voorbij. Ik dwaalde over de campus in de hoop dat ik Reece ergens tegen zou komen, maar dat was niet het geval. Van de colleges heb ik amper iets meegekregen. Mae wilde me uit het appartement halen, maar na ongeveer twintig pogingen heeft ze het opgegeven.
Nu zitten we op dag vijf. Vijf dagen heb ik hem niet gesproken of gezien en naast het feit dat dat me kapot maakt, schrik ik ervan dat het me zoveel doet. Het was dom om hem niet in vertrouwen te nemen. Ik had het moeten doen op het moment dat hij bij me was in Minnesota, en het was dom dat ik dat niet heb gedaan, maar dat hij zo zou reageren had ik niet aan zien komen.
Ik open de deur van het appertement en gooi mijn tas neer. Ik haal mijn hand door mijn haar en loop door naar de woonkamer. 'Eindelijk iemand die thuis is.' De koelkast gaat dicht en vol schrik kijk ik naar de keuken. Haar lange blonde stijle haar valt over haar schouders, en even moet ik nadenken wie er in mijn keuken staat. Pas wanneer ze zich omdraait en haar opmerkelijke blauwe ogen de mijne ontmoeten gaat er een lampje branden.
'Avery, wat doe jij hier?' 'Ik kom mijn broer opzoeken omdat ik al in tijden niets van hem heb gehoord.' Ze neemt een slok van een smoothie en laat haar ogen over mij heen glijden.
'Wat is er?' Ze trekt een wenkbrauw op en slaat haar armen over elkaar. 'Het is niks.' mompel ik. 'Ik spreek mijn broer dagelijks en nu ineens hoor ik niks van hem. Nu ik hier ben, zie jij er niet uit en Reece is duidelijk verdwenen want zijn bed is onbeslapen. En ik heb niet het idee dat hij het nog met andere meiden naar bed gaat en daar blijft slapen, dus wat is er aan de hand?' Opnieuw haal ik mijn handen door mijn haar en zucht. 'Je bent blond van nature.' Haar fluistering is een constatering en ik voel een lichte blos opkomen. 'Klopt.' 'Aan die uitgroei moet je wat laten doen.' zegt ze stellig en ik grinnik.
'Wat is er aan de hand Maddie?' Ik kijk haar enkel aan. Het zou dom zijn om zo open kaart met haar te spelen, maar ik open mijn mond al voordat ik me kan bedenken.
'Ik heb Reece iets niet verteld en nu is hij boos.' Ze trekt een wenkbrauw op. 'Ben je vreemd gegaan?' 'Ach, nee!' zeg ik fel. 'Wat kan er dan zo erg zijn geweest?' Ik zucht. 'Ik ben nogal ingewikkeld. Toen ik bij jullie wegging bij Thanksgiving is Reece mij achterna gekomen en hij is achter veel dingen gekomen, behalve achter het meest actuele en hij is gekwetst dat ik dat niet heb verteld.' Ze knikt enkel. 'Vertrouwen is belangrijk voor hem. Ik weet wat er gebeurd als je hem niet in vertrouwen neemt en hij kan dan nogal heftig reageren.' Even frons ik. 'Iedereen is maar aan het hinten op iets wat er is gebeurd met Reece maar niemand wil vertellen wat, en hij zeikt over vertrouwen.' Voor het eerst sinds dagen voel ik irritatie opkomen in plaats van verdriet. Als ik naar Avery kijk, kijkt ze langs me heen met een twijfelende blik op haar gezicht, maar dan schrikt ze op uit haar gedachten als de deur in het slot valt.

Luide voetstappen klinken door het appartement en snel draai ik me om, ook al weet ik zonder te kijken wie het is. 'File.' zegt hij enkel. Even ontmoet zijn blik de mijne maar ik kijk snel naar de grond. Zijn voetstappen komen dichterbij en blijven naast die van Avery stilstaan.
'Je moet het haar vertellen.' verbreekt haar fluistering de stilte. Ik kijk op en ik zie dat hij zijn kaken op elkaar bijt. Mijn irritatie wint het van mijn gedachte om me stil te houden en zonder er verder over na te denken open ik mijn mond. 'Je hoeft me niks te vertellen. Je heb alleen totaal geen recht om mij te negeren en mij een slecht gevoel aan te praten terwijl jij mij niet eens in vertrouwen neemt.' Ik draai me om en loop terug de gang in. Ik pak mijn jas van de kapstok en zonder nog te kijken over mijn schouder loop ik het appartement uit. Ik voel of ik mijn sleutels in mijn zak heb zitten als ik buiten loop en snel loop ik door naar mijn auto. Ik start de motor en rijd weg, naar het centrum.
Doelloos loop ik rond, met een beker koffie in mijn handen. De enige winkel waar ik in ga is de boekenwinkel waar ik me weer eens mee laat slepen door de clichés. Met verschillende boeken loop ik de winkel uit en als ik op mijn telefoon kijk, zie ik dat ik pas een uur verder ben. Ik slenter terug naar mijn auto en kijk naar verschillende mensen die langs me heen lopen.
Als ik weer achter het stuur zit bel ik Mae die natuurlijk meteen opneemt, en uit mijn frustratie volledig. Pas als ik uitgesproken bent hoor ik haar grinniken. 'Je moet hem dit vertellen, niet mij.' Ik zucht en laat mijn hoofd op het stuur vallen. 'Je moet dit echt vertellen.' Ik rol met mijn ogen maar dan start ik de motor en rijd weg.
Onderweg naar huis vertelt Mae me nog wat dingen, maar ik ben er niet meer bij met mijn hoofd.

Achter me valt de deur in het slot en snel loop ik door naar mijn slaapkamer. Het tasje met boeken leg ik op mijn bed en ik trap mijn schoenen uit. Met een ongemakkelijk gevoel loop ik naar de woonkamer in. Ergens had ik verwacht dat Avery er nog zou zijn, maar enkel Reece zit op de bank. Zijn blik komt los van de tv en haakt in de mijne. Voor het eerst sinds vijf dagen neem ik hem in mij op. Donkere wallen zitten onder zijn ogen en de heldere zilveren ogen zijn verdwenen. In plaats daarvan heeft hij een doffe gloed in zijn donkere ogen.
'Toen Avery zestien was had ze haar eerste vriendje. Ze was gelukkig en verlieft. Ze deden wat elk koppel deed maar na een jaar werd het raar. Als ze bij ons was deed ze gelukkig, alsof er niks aan de hand was, maar ik keek al snel door die schijn heen. Ze hadden denk ik anderhalf jaar een relatie toen ik haar ermee confronteerde, maar Avery ontkende dat er wat aan de hand was. Toen ze zich aan het omkleden was en ik zomaar haar kamer in kwam zonder te kloppen, zag ik de bloeduitstortingen en de blauwe plekken op haar ribben.' Hij bijt zijn kaken even op elkaar maar verbreekt ons oogcontact niet. Ik sta enkel ongemakkelijk te wankelen op mijn voeten terwijl ik luister naar zijn verhaal. 'Ik ben naar zijn huis gegaan en heb hem helemaal verrot geslagen. Pas toen ik werd weggetrokken door politie kwam er iets van besef bij mij binnen wat ik aan het doen was. Hij heeft twee dagen in coma gelegen. Ik heb er een taakstraf aan over gehouden.' Ik haal beverig adem maar weet niet wat ik moet zeggen.
'Ik heb er geen moment spijt van gehad.' voegt hij er fluisterend aan toe.