A new start

Part sixty - six

Maddie

Terwijl Reece de tassen uit de auto haalt loop ik al door naar de veranda. Ik wil net op de bel drukken, maar de deur vliegt al open, en met een grote lach staat Monica in de deuropening. Ze trekt me in haar armen en kan een paar enthousiaste kreten niet onderdrukken, waardoor ik een luide lach laat horen.
'Mam, zo krijgt ze geen lucht.' moppert Reece achter mij. Meteen laat ze me los maar haar handen blijven op mijn schouders rusten. Ze haalt diep adem terwijl ze mij goed bekijkt. De twinkel die Reece altijd in zijn ogen heeft, heeft hij duidelijk van zijn moeder. De trotste en gelukkige blik is duidelijk te zien maar dan laat ze me los en zet ze een stap opzij. Met een enige twijfel loop ik naar binnen, en als ik me omdraai in de gang zie ik nog net het innige moment tussen Reece en zijn moeder.
Met beide een tas in hun hand lopen ze naar binnen en meteen laat Reece een hand op mijn onderrug rusten, om mij verder naar binnen te duwen.
'De chocolademelk staat al klaar.' zegt Monica terwijl we doorlopen naar de woonkamer. Ik laat mezelf op de bank vallen en meteen slaat Reece een arm om mijn schouder om mij tegen hem aan te drukken. Met een tedere blik in haar ogen reikt Monica de mokken aan en meteen sluit ik mijn handen erom heen om de warmte tot me door te laten dringen.
'Maddie, hoe is het met je? Ik hoorde van Reece wat er allemaal is gebeurd op Thanksgiving.' meteen veranderd haar blik vol trots, naar een blik vol medelijden. Ik lach voorzichtig terwijl ik knik. 'Ik heb nooit een goede band gehad met mijn ouders. Dat is ook de reden dat ik hier ben komen studeren. Ik had kunnen weten dat het een streek zou zijn, maar ik dacht niet na.' 'Ach lieverd. Wat vervelend. En toen keeg je ook nog een ruzie met Reece. Het zat je allemaal niet mee.' Een afkeurende blik ontstaat in haar ogen en meteen laat Reece zijn hoofd op mijn schouder vallen. Ik grinnik en neem snel een slok.
'Ik kan me voorstellen dat het lastig was om mijn koppige zoon te vergeven.' Ze trekt een wenkbrauw naar hem op terwijl hij klein met zijn hoofd schud.
'Hij vertelde wat er is gebeurd met Avery.' voorzichtig kijk ik haar aan terwijl haar blik wat treurig wordt, maar ze weet het goed te verbergen. 'Toen hij het me uitlegde was het niet moeilijk om hem te vergeven.' grinnik ik.
'Weet je, hij zal het nooit toe geven,' Reece gaat rechtop zitten en kijkt zijn moeder moeilijk aan. 'Maar je bent goed voor hem.' Ik kijk hem aan, maar hij kijkt naar zijn schoot op de blos op zijn wangen te verbergen. Ik knijp in zijn knie en grinnik. 'Hij is ook goed voor mij.' mompel ik. Het is de eerste keer dat ik zoiets zeg tegen hem. Mijn hart zwelt op en een warme gloed schiet door mijn lichaam. Meteen kijkt hij op me een tedere blik in zijn ogen.
Door een zucht van Monica schrik ik op en meteen worden haar ogen groot. 'Shit, ik heb het verpest.' Reece begint te lachen en kijkt zijn moeder aan. 'Maar hoe was het hier verder? Waar is Avery?' 'Alles gaat z'n gangetje. Avery slaapt bij een vriendin van training. Ze staat alleen maar in de dansschool te trainen voor de show. Ik hoop dat ze het op deze manier volhoud wat ze is zichzelf aan het afbeulen.' Ik voel Reece iets verstrakken naast me maar als ik zacht over zijn dij wrijf ontspant hij. 'Ze is zo gedisciplineerd. Ze gaat er helemaal voor.' Reece knikt enkel.
Onverwacht ontstaat er een gaap en even knijp ik mijn ogen dicht. 'Ik denk dat dat het teken was om naar boven te gaan.' Meteen staat hij op en loopt de gang in. Ook Monica staat op en neemt mijn lege mok aan.
'Als je iets nodig heb dan moet je het zeggen.' Ik knik, wens haar weltrusten en loop achter Reece aan.

Zonder er verder bij na te denken loop ik naar de logeerkamer, maar die is leeg. 'Wat doe je hier?' Ik draai me om en hij kijkt me fronsend aan. 'Ik ging er gewoon vanuit dat ik hier zou slapen.' Hij grinnikt en kijkt me aan alsof ik dom ben. 'Jij slaapt gewoon bij mij.' Mijn ogen worden groot en meteen schud ik mijn hoofd. 'Echt niet. Je moeder is hier.' Hij haalt zijn schouders op. 'Dus?' 'Zo meteen hoort ze iets.' sis ik. 'Wie zegt dat we wat gaan doen? We hebben vaak zat naast elkaar geslapen zonder dat er wat gebeurde.' Hij loopt naar me toe en pakt me vast bij mijn arm, en trekt me mee naar zijn slaapkamer.
Uit zijn tas grijpt hij een shirt en duwt het in mijn handen. 'Hier kan je in slapen. Ik ben vergeten om je slaapkleren mee te nemen.'  Hij zegt het met een lach op zijn gezicht en ik rol enkel met mijn ogen. Ik loop met mijn tandenbortsel naar de badkamer en maak me klaar.
Als ik weer terugkom ligt Reece al in bed en staart hij naar het plafond. 'Moet jij je niet klaarmaken?' 'Ik heb de badkamer van Avery gebruikt.' zegt hij simpel als hij zijn hoofd naar mij toedraait.
Snel ga ik naast hem liggen en leg mijn hoofd op zijn borst.
'Ik heb het al vaker gezegd, maar jou moeder is echt fantastisch. Ik heb zoiets nooit gehad.' Ik hoor zijn adem zacht stokken en hij verstijfd lichtjes onder mij. 'Ik zei het niet om medelijden te krijgen, of om het uberhaupt over mij te hebben.' Ik draai me op mijn buik en leun op mijn onderarmen zodat ik hem goed aan kan kijken. 'Ik zei het omdat het gewoon zo is.' Hij knikt enkel. Even streel ik met mijn hand over zijn wang maar dan ga ik weer liggen, met mijn hoofd op zijn borst. Ik sluit mijn ogen en meteen dringt het tot me door hoe moe ik eigenlijk ben.
'En wat ik zei meende ik. Jij bent te goed voor mij.' Ik wil wachten op zijn reactie. Weten wat zijn antwoord is. Maar in plaats daarvan neemt de slaap mij volledig over.