A new start

Part seventy

Reece

Met de jongens loop ik over de campus. Ze zijn fanatiek hun ingevulde antwoorden aan het bespreken, terwijl ik een gaap probeer te verbergen. Het tentamen was niet moeilijk, maar door de slapeloze nacht lukt het mij niet om een gaap te onderdrukken.
Maddie lag heerlijk rustig op mijn borst te slapen, terwijl ik lag te luisteren naar haar zachte geluidjes en terug dacht aan de afgelopen week.
Dat er iets was veranderd tussen ons was zeker. Mijn moeder had gelijk. Ik hou van haar, en met de dag wordt dat gevoel sterker. Als ik alleen al aan haar denk neemt een warme gloed mijn lichaam over. Mijn moeder is dol op haar, en Avery ook, en als ik zag hoe ze genoot van de afgelopen tijd, kan ik alleen maar meer van haar genieten.
Als we eindelijk bij onze auto's staan kijk ik de jongens aan terwijl ik mijn autosleutel uit mijn jaszak vis. 'We houden wel contact over vanavond.' zegt Evan enkel. Ik knik en stap dan in. Ik doe de sleutel in het contact maar rijd nog niet weg. In plaats daarvan pak ik mijn telefoon uit het dashboardkastje en zet het toestel aan. In de veronderstelling alleen een berichtje van Maddie te zien, zie ik twaalf gemiste oproepen van mijn moeder en achttien ongelezen berichten. Snel start ik de motor en zodra ik mijn moeder terug bel, wordt mijn telefoon al automatisch verbonden met Bluetooth. Ik ben nog niet eens het parkeervak uitgereden als ze opneemt.

'Lieverd.' Haar stem klinkt opgelucht maar in paniek. 'Mam? Wat is er?' Ik rijd de parkeerplaats af terwijl ik luister naar haar geratel. De enige woorden die ik kan verstaan zijn Avery, dronken automobilist en onderschept. Meteen voel ik mezelf bleek worden en trekt een waas mij in zich mee. Binnen vijf minuten ben ik thuis en ren ik naar binnen. Ik gooi mijn slaapkamerdeur open en trek een koffer uit de kast. Ik smijt 'm open op bed en gris zomaar wat kleren uit mijn kast.
Ik schrik pas op als mijn ringtone weer klinkt. Zonder te kijken wie het is neem ik op en snauw een begroeting. 'Waar heb jij last van?' grinnikt Vince. Ik laat mijn hoofd hangen en sluit mijn ogen. 'Avery.' fluister ik. Het blijft stil. 'Hoe bedoel je, Avery?' 'Ik weet het niet. Het is niet goed.' Ik hoor dat hij gaat verzitten en zijn ademhaling wordt zwaader. 'Waar heb je het over?' zijn stem klinkt gespannen en pas wanneer ik rechtop sta weet ik rustig te antwoorden. 'Ma belde. Ze is onderschept door een dronken automobilist. Ik ga er nu heen.' 'Ik ga mee.' 'Echt niet. Waarom zou je dat überhaupt willen?' 'Flikker op. Ik ga met je mee.' 'Ik ga nu naar het vliegveld. Ik moet gaan.' Dat gezegd te hebben hang ik op.
Weer gooi ik kleren in de koffer.
'Wat ben je aan het doen?' Ik hoor haar stem en even verstijf ik, maar dat is maar voor een seconde. Toch kan ik het niet laten om haar aan te kijken. Haar ogen staan niet begrijpend, maar het is duidelijk van haar gezicht af te lezen dat ze weet dat er iets niet goed is. Als ik weer naar de opengeklapte koffer kijk, gaat er een soort knop om. Ik ga door met waar ik mee bezig was en negeer haar volledig. 'Reece?' hoor ik haar zeggen, maar in plaats van reageren op de vraag, klap ik mijn koffer dicht en loop ik langs haar heen. Ik duw haar wat opzij en ze valt tegen het kozijn aan, maar het doet me niks. Ondanks dat ik haar achter mij hoor vloeken en haar zie grijpen naar haar schouder. Ik gris mijn jas van de kapstok en loop door naar de woonkamer. 'Wat is er?' roept ze achter me. Opnieuw negeer ik haar en grijp de envelop die ik van haar heb gekregen van tafel. Als ik merk dat ze dichterbij komt kijk ik haar aan. Met een blik vol paniek en onmacht kijkt ze me aan. Ze zet een stap dichterbij haal ik diep adem maar het lijkt haar niks uit te maken dat ik zo doe. Bij de volgende stap is ze snel en legt ze een hand op mijn wang. Maddie haar aanraking voelt als thuiskomen, en ik voel iets van mijn paniek wegzakken, maar als ik denk aan de stem van mijn moeder is het net zo erg als dat het was. 'Blijf bij me uit de buurt.' snauw ik. Maar zij zucht enkel mij naam.
'Laat me je helpen. Wat is er aan de hand?' Ik geef geen kik. Ik kijk enkel in haar blauwe ogen die gevuld zijn met onmacht en paniek. 'Lieverd.' fluistert ze. En dat is het moment dat ik volledig de draad kwijt raak. Ik trek haar hand van mijn gezicht, zeg dat ze van mij af op blijven en stap langs haar heen, maar ze is te snel. Ze pakt mijn pols en trekt me terug. 'Vlucht niet bij me weg. Praat met me.' haar stem heeft een trilling en het zorgt ervoor dat er een steek door mijn lichaam trekt. Wetende dat die trilling van pijn door mij veroorzaakt wordt, maar ik doe er niks mee. Ik vertel haar juist op een spottende toon dat zij niks mag zeggen over vluchten, dat ik het van haar heb geleerd. Het is puur om poging om haar bij me weg te krijgen. Ik ben volledig over genomen door de paniek die door mijn lichaam raast. Ik kan totaal niet helder meer nadenken. Dat is het moment dat ik dan ook antwoord geef op haar uitroep als ze zegt dat ze mijn vriendin is. 'Dat is voorbij.' zeg ik koud.
Ik trek me los en loop naar de gang, en iets van opluchting gaat door me heen als ik haar voetstappen niet achter me aan hoor komen.
'Dit was een vergissing. Ik ben niet goed in relaties en jij wil je niet binden. We stoppen ermee.' De woorden verlaten mijn lippen zonder dat ik door heb wat ik zeg. Ik pak mijn koffer en loop naar de deur.
'Ik weet niet wanneer ik weer terug ben. Het enige wat ik weet is dat jij weg bent zodra ik thuis kom.' Ik kijk haar aan. Het verdriet is duidelijk van haar gezicht af te lezen, maar ik kan dit niet. Ik kan gewoon niet het risico nemen om iemand te verliezen van wie ik houd. Niet nog een keer.
Ik trek de deur open en loop het appartement uit. 'Ik houd godverdomme van je!' roept ze. Ik breek. De tranen lopen over mijn wangen en ik moet stil staan want ademhalen en lopen lukt niet tegelijk. Ik haal mijn neus op, veeg mijn wangen droog en trek de deur achter me dicht. Ik snel de trappen af met de koffer achter me aan en ren naar mijn auto, die ik zo snel mogelijk start en naar het vliegveld breng.