A new start

Twenty - seven

Maddie

Hij loopt enkele meters voor me. De afstand tussen ons is minder groot dan normaal en ik heb nog geen opmerking gekregen over het feit dat ik te langzaam loop. Zodra we bij de splitsing aankomen waar we normaal naar boven lopen, loopt hij rechtdoor op het pad naar beneden. Dat is het moment dat ik mijn pas versnel en naast hem ga lopen.
'We hadden daar naar boven gemoeten.' 'Weet ik.' Hij kijkt me aan en verminderd zijn vaart. Ik vouw mijn handen in mijn zakken en kijk voor me uit. Het pad word steeds steiler en de bomen die aan de rechterkant van het pad staan verdwijnen langzaam. Het uitzicht word steeds mooier en het geluid van de waterval verderop vult mijn oren. Ik kan mijn ogen er niet vanaf houden en het gaat dan ook volledig langs me heen als Reece wat tegen me zegt.
'Wat?' Ik kijk naar hem maar zie enkel hoe zijn mondhoek omhoog komt. Hij schud zijn hoofd en kijkt weer voor zich uit. Nog even kijk ik hem vragend aan maar als hij na een paar minuten nog steeds niets heeft gezegd kijk ik weer voor me uit.
In stilte lopen we de laatste tien minuten naast elkaar. De vragen beginnen steeds meer op mijn tong te branden, en ik doe dan ook mijn best om ze niet te stellen. Waarom wilt hij dit namelijk ineens doen? Nadat hij me anderhalve dag heeft genegeerd wilt hij ineens gaan wandelen. Waarom? Hij was zo pissig toen ik zei dat ik even weg van hem wilde zijn, en naarmate hij me langer bleef negeren, des te pissiger ik werd. Ik haal diep adem en kijk naar de grond terwijl we de laatste stappen zetten van de afdaling. 'Je denkt weer eens teveel na.' Ik schrik op en kijk hem aan. 'Waarom denk je altijd zoveel na?' Ik haal enkel mijn schouders op en kijk weer voor me. 'Waar denk je aan?' Even bijt ik op de onderkant van mijn lip maar dan geef ik mijn gedachten bloot.
'Eerst negeer je me anderhalve dag en nu wil je ineens gaan wandelen. En begrijp me niet verkeerd want wat ik toen zei was echt niet aardig en zo bedoelde ik het niet, en ik ben echt dankbaar dat je me kwam halen toen ik verdwaalde. En ik weet ook wel dat het niet slim was om alleen te gaan lopen maar ik...' 'Je ratelt.' kapt hij me af. Ik voel me rood worden en kijk van hem weg. Dan stopt hij met lopen en steekt zijn handen in zijn broekzakken. Ongemakkelijkheid straalt van hem af terwijl zijn blik over mijn gezicht glijd.  'Het was niet goed van me om zo te reageren. Het was te overdreven. Sorry.' 'Je had moeten luisteren toen ik het wilde uitleggen.' fluister ik. Mijn stem komt amper boven het geluid uit van de waterval verder op, en dat is dan ook de reden dat ik denk dat hij het niet heeft gehoord, maar zodra hij zucht weet ik dat het anders is. 'Je heb gelijk.' geeft hij toe.  'Weet ik.' een kleine grijns komt weer op zijn gezicht te staan.
Ik haal diep adem en bereid me snel voor op mijn uitleg, maar dan pakt hij mijn hand vast en trekt me mee. Voor de waterval komt hij tot stilstand en kijkt me snel aan. Dan laat hij mijn hand los en trekt zijn trui over zijn hoofd. Niet begrijpend kijk ik hem aan en mijn blik word alleen maar vragender als hij zijn schoenen uitrapt en zijn broek uitrekt. Nog even kijkt hij me aan maar dan springt hij het water in. Mijn mond valt open en kijk hem met grote ogen aan. Zodra hij boven water komt haalt hij zijn hand door zijn haar  en kijkt me lachend aan. 'Kom ook! Het water is heerlijk.' Snel schud ik mijn hoofd. 'Echt niet!' 'Oh, kom op! Trek mijn shirt aan als dat het probleem is. Kom er gewoon in!' Hij draait zich om en duikt onderwater. Even kijk ik naar zijn lichaam die soepel door het water glijd. Zodra hij boven water komt en naar me kijkt valt zijn haar voor zijn gezicht, en als hij met een glimlach op zijn gezicht naar me kijkt, ontstaat er een raar gevoel in mijn buik. Trillerig haal ik adem maar dan laat ik mijn hoofd vallen. 'Niet kijken!' roep ik enkel. Hij grijnst enkel. Klein schud hij zijn hoofd maar dan draait hij zich om. Ik grijp zijn shirt van de stapel kleren en draai me om. Snel kleed ik me om maar zodra zijn shirt over mijn lichaam glijd kan ik het niet laten om zijn geur op te merken. Wanneer ik me omdraai en naar hem kijk, haken zijn ogen in de mijne. Een kleine glimlach danst rond zijn lippen en ik voel mezelf rood worden. Toch verbreek ik het oogcontact als ik een aanloop neem en in het water spring.

Het water dompeld me onder en de kou dringt tot me door. Mijn mond opent zich zonder dat ik het door heb stroomt het water mijn mond binnen. Als ik boven kom begin ik al een gek te hoesten, maar ik stop als er twee armen om mijn middel worden geslagen. Ik veeg mijn haar uit mijn gezicht en kuch zacht terwijl ik naar hem kijk. Mijn shirt komt omhoog en snel duw ik het naar beneden. Reece begint te grijnzen en ik rol enkel met mijn ogen.
'Je mag me wel weer los laten. Ik kan zelf we boven blijven.' Mijn opmerking heeft enkel het tegengestelde effect. Hij slaat zijn armen strakker om me heen en haalt zijn schouders op. 'Ik vind het wel prima.' zegt hij simpel. Ik rol met mijn ogen en kijk hem aan. Zijn blik glijd over mijn gezicht en blijft heel even bij mijn lippen hangen. Hetzelfde gevoel als net dringt mijn buik binnen, en dat is het moment dat ik me uit zijn greep laat glijden. Ik zwem van hem vandaan maar hij is sneller. Hij pakt me weer vast bij mijn heupen en trek me naast zich toe. Ik schrik en snel zwem ik naar boven. Ik haal diep adem en begin te lachen. Ik draai me naar hem om en probeer hem onder water te duwen, maar hij is te sterk. Hij begint luid te lachen en legt zijn hoofd in zijn nek. Ik kijk naar hem maar dan valt hij stil als hij naar me kijkt.
'Je moet eruit.' zegt hij enkel. Vragend kijk ik hem aan. 'Je lippen worden blauw van de kou. Je moet eruit.' Hij pakt mijn heupen vast en zwemt naar de rand. Ik stap uit het water en trek snel de trui over mijn hoofd en stap in mijn broek. Hetzelfde geldt voor hem. Wanneer ik mijn schoenen weer aan heb en voel of mijn telefoon nog in mijn zak zit.
Wanneer we samen terug lopen heerst er de eerste paar minuten een ongemakkelijke stilte, maar zodra we het steile gedeelte oplopen begint hij te praten. 'Voel je je al wat warmer?' Ik knik. 'Is dit de plek waar je komt als je het goed moet maken met de meiden? Boven is om na te denken en beneden de meiden-goedmaak-plek.' Hij grinnikt maar schud zijn hoofd. 'Ik ben hier één keer geweest met de jongens en Mae. Ik wilde het je gewoon laten zien.' Ik knik. 'Dankje.' mompel ik. Als ik voor me uit kijk begint de schemering en een rilling glijd over mijn rug. 'Het is niet ver lopen. In de auto is er verwarming.' Ik knik enkel.
Ik vis mijn telefoon uit mijn broekzak en kijk even of ik een bericht van Mae heb, maar mijn ogen vinden een totaal ander bericht. Mijn lichaam word nog kouder dan dat het al was, bloed trekt uit mijn gezicht en mijn mond valt klein op. 'Wat?' Zijn blik rust op mij maar mijn stem is volledig verdwenen. 'Maddie?' Ik stop mijn telefoon weg en kijk hem aan. 'Wat?' vraagt hij nogmaals. 'Niks.' fluister ik. Hij kijkt me vragend aan en het is duidelijk dat hij me niet gelooft.

De rest van de tocht hing er een ongemakkelijke stilte. Zodra de auto in beeld komt ontstaat er een opgelucht gevoel in mij en ik moet me dan ook inhouden om niet te rennen. Maar Reece is me voor. Met een paar grote passen staat hij bij de auto en stapt hij achter het stuur. Ik zet nog een paar stappen en wil de deur openen maar die zit op slot. Niet begrijpend kijk ik hem aan maar hij laat enkel het raam zakken. 'Wat is er aan de hand?' vraagt hij nogmaals. Zijn ongelovige blik keert terug. 'Nog een kans. Waarom werd je lijkbleek toen je je telefoon opende?' Ik schud enkel mijn hoofd. Dat is het moment dat hij de motor start en wegrijd.
Ongelovig kijk ik hem na. Hij kan me hier niet achterlaten. Hij kan me hier niet laten staan. Dat is zelfs laag voor Reece. Hij stopt wel, galmt er door mijn hoofd. Ieder moment stopt hij zijn auto en geeft me een mogelijkheid om in te laten stappen. Ieder moment.
'Mijn moeder heeft me gebeld!' schreeuw ik enkel, als ik door heb dat hij echt niet gaat stoppen.