Dupek

16. Przygotowania

A więc to już dziś. Cudownie. Strasznie się denerwuję, a dopiero ranek. Godzina dziewiąta rano. Bal zaczyna się o osiemnastej, więc mam jeszcze dużo czasu. Do tego czasu to ja zdążę jajko wysiedzieć. Postanawiam zatem zacząć oglądać serial, który już dawno za mną chodził. Tak więc najpierw idę zrobić sobie śniadanie. Schodzę na dół do kuchni gdzie jest matka.

-O dzień dobry- mówi do mnie gdy tylko mnie zauważa.

-Dzień dobry- odpowiadam.

-Jak się czujesz? Dziś wielki dzień- porusza zabawnie brwiami, a ja wydaje z siebie dźwięk niezadowolenia.

-Musiałaś? Próbuję o tym zapomnieć- wzdycham- A przynajmniej zająć się czymś na tyle by o tym nie myśleć.

-Oh wybacz, nie wiedziałam, że się tym denerwujesz...- robi zdziwioną minę- Powinnaś być podekscytowana! 

-Ale nie jestem.

-Stało się coś?- pyta ze zmartwieniem wymalowanym na twarzy. 

-Nic takiego.

-Wiesz, że możesz ze mną porozmawiać o wszystkim?- pyta.

-Wiem, wiem- przytakuje- To tylko złamane serce... Ale nie chce o tym rozmawiać. Przynajmniej nie teraz. 

-Dobrze. Pamiętaj, że jak będziesz chciała to Cię wysłucham.

-Dziękuję.

-Na co masz ochotę na śniadanie?- pyta.

-Hmm.. Na grzanki z jajkiem sadzonym- mówię po namyśle.

-Zrobię Ci- uśmiecha się.

-O, dzięki- mówię.

-Nie ma za co.

Po luźnym poranku z matką i zjedzeniu dobrego śniadania idę do swojego pokoju z zamiarem leniuchowania przez najbliższe parę godzin. Rozsiadam się na łóżku z laptopem i kładę sobie mój ogromny kubek z herbatą na szafkę nocną, którą zrobiłam sobie po zjedzeniu śniadania. Kocham prawdziwą herbatę, wręcz mam na jej punkcie obsesję. Sypana herbata to najlepsze co może być pod względem smaku. Jest zdecydowana różnica pomiędzy tą a "herbatą" z torebki w których nawet znajduje się trawa a herbata jest tam tylko dodatkiem. 

W każdym razie wchodzę z powrotem pod kołderkę i kładę sobie laptopa na kolanach. Po czym odpalam netflixa i wybieram serial, który dodałam sobie do listy. Jest to serial, który właśnie bardzo spodobał mi się tematycznie i chciałam od dłuższego czasu go obejrzeć. Nosi on tytuł "Atypowy". Dzieło to opowiada o chłopcu, który ma na imię Sam. Sam to wchodzący w dorosłość 18-latek ze spektrum autystycznym. Pewnego dnia decyduje się na wyjście spod matczynej kontroli oraz znalezienie dziewczyny. 

Spodobał mi się temat tego serialu dlatego, że wydaje się oryginalny tematycznie. Nie spotkałam się jeszcze z jakimś serialem, który ukazuje życie takich osób od a do z. Tym bardziej nie widziałam jakiegoś serialu właśnie z perspektywy takich chorych osób. Jakie mają podejście do tego wszystkiego, jakie są ich odczucia, problemy. Jak wygląda życie takich osób po prostu i z czym muszą się zmagać. Takie programy dają nam możliwość zobaczenia tego z czystej ciekawości, a także czy trzeba jakoś specjalnie z takimi osobami postępować jeśli mielibyśmy z nimi do czynienia. W końcu w szkołach itp nie uczą nas o takich prawidłowych zachowaniach względem nich przez co takie dzieci są wyśmiewane. A właśnie niestety, ale nie wszyscy dojrzewają do tego tylko wyrastają nawet na nietolerancyjną ciemnotę. 

Moim zdaniem gdyby dzieci były od małego uczone, że bycie odmiennym nie oznacza bycie gorszym. Także gdyby ludzie byliby uświadamiani o wielu rzeczach to może byliby bardziej wyrozumiali czy tolerancyjni. Owszem są specjalne szkoły dla takich dzieci jednak są przypadki, że takie dziecko idzie do nie przystosowanej dla niego szkoły ani personelu, bo na przykład rodzice nie mają na to funduszy. Nie ważne z jakiego powodu. Jednak skoro chodzi do normalnej szkoły to na pewno jest tego jakiś powód. W każdym razie gdyby każdy nauczyciel przechodził taki kurs i faktycznie by się interesował zachowaniami dzieci to takie dziecko nie przeżywało mnóstwa nieprzyjemności ze strony rówieśników. Jednak nauczyciele w ogóle nie zwracają na to uwagi a powinni zwracać na to uwagę oraz pilnować żeby inne dzieci mu nie dokuczały itp. Niestety, ale jest mało nauczycieli, którzy nie mają znieczulicy i faktycznie ta praca jest czymś co chcieli robić w życiu.