You Will Be Okay | Hyunin

34

Umarım beğenirsiniz. İyi okumalar🍀

(Jeongin)

  Evde kimseye gözükmeden direkt odama geçtim. Ne konuşacak ne de çoğu zaman yaptığım gibi günümün nasıl geçtiğini anlatacak halim vardı. Şuan hiçbir şey yapmaya halim yoktu açıkçası. İstediğim tek şey yatağıma yatıp zihnim boşalana kadar uyumaktı fakat düşüncelerimin beni uyutacağını da sanmıyordum.

   Yine de yorganımın altına girdim ama dediğim gibi uyuyamıyordum. Aklımdan sürekli anlattıkları geçiyordu. En çokta ayrılmadan önce sorduğu soru.

   O soruyu sorduğunda ne cevap vereceğimi bilememiştim. O beklentiyle gözlerimin içine bakarken mantığımla konuşamayacağımı bildiğimden bana biraz süre vermesini isteyip hızla yürüme mesafesinde olan evime  gelmiştim.

   Mantıklı olan onunla tamamen ilişkimi kesip kendi yoluma bakmamdı. Onca yıl zaten stres içinde yaşadıktan sonra daha bu sene kendimi rahat hissetmeye başlamıştım. Ama bir şeyler engel oluyordu. Yeni olduğumuzu ve bu kadar kısa sürede ona bağlanmamın saçmalık olduğunu biliyordum. Fakat kendimi alıkoyamıyordum.
  
   Belki ilk ilişkim olduğundan belki de güvenimi kazanmasından çok kaptırmıştım kendimi. Birbirimizi tanımaya fırsat vermeden çekime kapılmıştık. Benim de kendimde asıl şaşırdığım buna nasıl izin verdiğimdi. Herhangi biriyle konuşurken bile buz kesen ben daha kaç aydır tanıdığım çocukla sevgili olmuştum. Bakıldığında benim için iyi gelişmelerdi. Onunla birlikteyken kendimi daha rahat hissediyordum. 'Acaba benim hakkımda kötü şeyler düşünüyor mu?' diye kendimi yemiyordum herkes de olduğu gibi. Yani artık. Seungmin ile başladığım 'topluma açılma projesi'nde onun sayesinde ilerlemiştim.

   Her şeyi geçtim ben onun bana kattıklarını değil onu seviyordum. Fakat bu ilişkinin artısı olduğu kadar eksisi de vardı.

   Tamam ilk başta Seungmin'den az çok neyin içine olduğunu biliyordum. Ama bu zamana kadar hiç dahil olmamıştım.
  
   Gereksiz yere küfür edilmesine karşıydım ama şuan bulunduğum konumda gerekiyordu ve ben tam anlamıyla boka batmıştım. Üstelik danışabileceğim kimse de yoktu. Annemlere anlatsam dışarı çıkmamı engellerlerdi takip olayından dolayı. Bir de Hyunjin'i yanıma bile yaklaştırmazlardı. Psikoloğuma gitsem olayın ciddi olduğunu anlayıp anneme anlatırdı ve yine aynı kapıya çıkardı. Seungmin'e anlatsam önce benim ağzımın payını verir sonra Hyunjin'i dövmekten beter yapıp annemlere söylerdi ve yine yeniden aynı senaryo yaşanırdı.

   Onca yıl yaşadığım zorlukları tekrardan yaşamak istemiyordum. Eğer bir daha o tarz bir sorunun içine girersem kaldıramayacağımı da biliyordum. Her şey ortadaydı. Bizim ayrılmamız dışında benim için güzel biten hiçbir senaryo yoktu. Mantıklı olan buydu. Yapmam gerkende. Daha en başında başlamamamız gereken bu ilişkiye kötü şeyler yaşanmadan son vermemiz gerekmiyordu, zorunluydu.

   Ama yapmayacaktım. Onu böyle kötü bir zaman da tek bırakacaksam bir ilişkiye başlamamızın zaten bir anlamı olmazdı. Başımıza ne gelecekse beraber atalatacaktık.

-----------------------------------------------------------

  (Chan)

     Yaklaşık yarım saattir takip edildiğimin farkında olduğum tanıdık araba sonunda önümü kestiğinde motoru durdurdum. Hwang ve meşhur girişleri.

   Arabanın kapısını açtığımda çoktan önümde dikilmişti.

   "Okulda özlemini gideremedin mi? Hasretime dayanamıyorsun artık emin oldum."

   "Ağzının yayını siktirtme. Nereye gidiyorsun?" Daha kızdıracak bir şey bile yapmamıştım. Bu sefer ki gelişi de öyle uyarı yapmak için gibi durmuyordu.