MAHUR-EHVENİŞER

3.Bölüm💫

İyi okumalar 💙

💫

"Bende yüzbaşı Beha...Beha Altun."

Dikkatle birbirimize bakarken ellerimizi çalan telefonum ayırdı.

Elimi hızla çekip çantamı açtım. Beha da ufak bir boğaz temizlemeyle önüne döndü.

"Efendim Beliz."

"Mahur ben geldim eve ama ne zaman geleceksin?"

Tedirgin sesiyle kaşlarım çatıldı. "Taksi bekliyorum geleceğim noldu?"

"Ya kapıya bi tane zarf bırakmışlar da önemli yazıyor üzerinde."

Bir süre düşündüm ama aklıma bir şey gelmiyordu.

"Kimden gelmiş? Askeri bir şey değilse açsana"

"Yok askeri değil yani Ankara devlet Hastanesi yazıyor üzerinde."

"Tamam aç"

Önümde duran taksiyle telefonu kapatmadan kulağımdan çekip Beha'ya döndüm.

"Kolay gelsin sana. Görüşürüz."

Başını salladı. "Sana da kolay gelsin. Akşam geliyorsun değil mi?"

"Şimdilik evet."

"Orda konuşuruz o zaman"

Başımla onaylayıp taksiye bindim. Adresi verip arkama yaslanırken telefonu tekrar kulağıma koydum.

"Açtın mı?"

"Evet ama..."

Susmasıyla iyice meraklandım. "Ne ama okusana kızım ne yazıyor?"

"Sayın Mahur Saruhan 14.06.1996 tarihinde hastanemizde doğan iki kız çocuğundan birisiniz. Karışmış olma ihtimalinden dolayı 10.08.2021 tarihinde saat 15.00'de hastanemize gelip DNA testi yaptırmanız rica olunur. Yok ebesinin pembe donu.."

Beliz sözlerini şaşkınlık nidasıyla bitirirken istemsiz "benmişim" diye mırıldandım.

"Ne!?"

"Geliyorum Beliz konuşuruz."

Bir şey demesine izin vermeden kapattım. Üvey olan bendim. Bana demişti annem. Abim aslında abim değildi. Başka bir kardeşi vardı yani öyle mi?

Gözlerimin dolduğunu hissederken başımı iki yana sallayıp kendimi toparladım. Biliyorduk zaten yıllardır öz olmadığımızı ama ikimizin hayatında da bir değişiklik olmamıştı. Sevgimizde azalma yoktu. Niye şimdi dert ediyordum ki.

Telefonumu elime alıp abimi aradım. Kapanmak üzereyken açtı.

"Güzelliğim.. Nasılsın?"

"İyiyim abim. Sen nasılsın?"

İç çekti. "Yokluğuna alışmaya çalışıyorum"

Sessiz kaldım. Denecek bir şey yoktu. O da bunun farkında olmalı ki "Neyse sen nasılsın? Timdekiler nasıl?" Diye konuyu değiştirdi.

"İyiyim. Timdekiler de iyi. Göreve başladım bile."

"Sevindim."

Aramızda kısa bir sessizlik olurken "Abi.." diye mırıldandım kısık sesle.

"Bir şey söyleyeceğim."

"Söyle güzelim."

Titrek bir nefes aldım. Sesli söylemek zordu.

"Hani annem bize bir şey demişti ya.."

Lafımı kesti. "Açma o konuyu Mahur. Sen benim kardeşimsin bende senin abinim bitti."