MAHUR-EHVENİŞER

8.Bölüm💫

İyi okumalar💙

💫

"Asker olduğunu biliyorum."

Gözlerim şaşkınlıkla açılırken kaşlarım havalanmıştı.

Kısa bir sessizliğin ardından "Kim söyledi?" Diyebildim.

Tek kaşı havalanırken "Araştırıp öğrendim?" Dedi sorarcasına.

Alayla ona baktım. "İmkansız"

Hele gizli görevde olan bir askerin dosyasına ulaşma imkanı ekstra imkansızdı.

Bunu fark etmiş olmalı ki başını salladı anlayışla.

"O zaman tekrar tanışalım.."

Anlamazca ona bakarken devam etti. "Ben Savcı Feda.. Doğan'ın arkadaşı Savcı Feda."

Söyledikleri beynime balyoz gibi inerken yutkunamadım. O karşımda merhamet ve şefkatle bana bakarken ben hissettiğim utançla yutkunamadım.

"Mahur abicim bi oturur musun?"

Yaptığım salatadan başımı kaldırıp abime baktım. Mutfak masasına oturmuş eliyle karşısındaki sandalyeyi işaret ediyordu.

Anlamazca ona bakarken elimi yıkayıp oturdum. Ellerimi masanın üzerine bıraktığımda "Ben davayı tekrar açmak istiyorum" dedi.

İstemsiz tırnaklarımla oynamaya başlarken "Abi.." dedim üzgünce. "Beş yıldır gitmediğimiz avukat kalmadı. Ama olmuyor işte biliyorsun.."

Gözlerim sulanırken o adamın hâlâ dışarda özgürce dolaşması canımı yakıyordu.

"Biliyorum çok yıprandın. Ama bu sefer başka"

Gözlerimi kırpıştırıp ona baktım. "Nasıl başka?"

Derin bir nefes verdi.

"Bak Ankara'da savcı bir arkadaşım var. Göreve yeni başladı sayılır ama işinde iyidir. Bu sefer avukatlarla uğraşmayacağız senin adına o açacak davayı..."

Kararsız şekilde ona bakarken uzanıp elimi tuttu.

"Ben ona güveniyorum. Bu sefer olacak."

Başımı sallayıp onaylarken gülümsedi. "Ama ben mahkemeye gelmek istemiyorum"

Başıyla onayladı. "Tamam sen nasıl istersen. Ben gideceğim."

Onun sayesinde o şerefsiz hapse girmiş bir yıl olmadan da şişlenmiş ve ölmüştü.

Bakışlarımı ön cama çevirdim. Şu an o kadar çok utanıyordum ki..

"Mahur.." dedi yumuşak bir sesle. "Utanma. Bunda utanılacak bir şey yok. Sadece yarın öbür gün abinden öğrenirsen neden sakladın deme diye anlattım."

Kendimi toparlayıp ona doğru döndüm.

"Teşekkür ederim. Her şey için..Senin sayende yakalandı o."

Söylediklerimi es geçip devam etti. "İlerde diğerleriyle ne olur bilemem ama ben ister arkadaş ister bir abi olarak hep burdayım."

İçten bir tebessümle karşılık verdim. "Bu aramızda kalsa olur mu?"

Başını salladı. "Tabiki."

Emniyet kemerimi çıkardım. "Gideyim o zaman ben. Bıraktığın için de teşekkür ederim."