MAHUR-EHVENİŞER

42.Bölüm💫

İyi okumalar 💙

💫

Derinlerimize gizlenmiş de olsalar,yeri geldiğinde bütün duyguların ortaya çıkma gibi bir huyu vardır. Kimse 'ben hayatımda hiç kızmadım,hiç sevinmedim ya da hiç kıskanmadım' diyemez. Her duygu gün gelir ortaya çıkardı.

Ben tüm duyguları tatmıştım. Kızgınlığı, öfkeyi, kıskançlığı,sevgiyi,utancı.. Hepsini. Şimdi hissettiklerim ise hepsinin bir karışımı gibiydi. Ne hissedeceğimi bilmiyordum.

Kızgındım. Yaşadıklarıma.

Öfkeliydim. Yaşadıklarıma.

Utanıyordum. Yaşadıklarımdan.

Kilit nokta o geceydi. Her şeyin bittiğini ama bir yandan da her şeyin başladığı gece. Tüm umutlarım bitmiş, yaşama isteğim tükenmişken yeni bir Mahur doğmuştu o gün.

Rüzgarın uğultusu zihnimde yankı yapan seslere karıştı.

Babamın Beha'ya kızgınca sarf ettiği sözler benim de hayata olan kızgınlığımı tazeledi.

"Mahur'un tecavüze uğradığını biliyordun ve bana söylemedin mi?"

Babamın kızgın çıkan ses tonu Beha'nın yorgun yüzüne yansırken yutkunamadım. Babam biliyordu. Kimse bilmesin diye uğraştığım o gerçeği hayatımdaki en değerli erkekler biliyordu.

Gözlerim yanmaya başlarken sızlayan burnumun direğiyle ellerim yumruk oldu. Nasıl bakacaktım ben babamın yüzüne?

"Kusura bakma amca. Söylemedim, söylemem de. Mahur isterse söyler diyeceğim ama-"

Babam başını iki yana salladı. "Bilmeyecek. Mahur benim bildiğimi bilmeyecek.. Sakın!"

Daha fazlasını dinlemedim. Geldiğim gibi yavaşça geriye döndüm. Kapıyı açarken gözlerimi kırpıştırdım. Amcam "Bulamadın mı?" Deyince zoraki bir tebessüm ettim.

"Yok.. Yani çok ilerideler. Özel bir şey konuşuyorlar galiba."

Abimler bizi duymazken amcam burun kıvırdı. "Ben seninle özel konuşmak istesem kıyameti koparır. Huysuz herif!"

Güldüm. Gözlerim sulanırken başımı eğdim hafif. "Ben Beliz'le çıkıyorum. Sen söyler misin babama? Birkaç işimiz vardı da."

Başını sallayıp beni onaylarken Feda abi "Ne işiniz var?" Diye araya girdi. Hafif ona doğru döndüm.

"Beliz anlatır sana. Hadi görüşürüz."

Kimseye bakmadan hızlı adımlarla salondan çıktım. Beliz mutfaktan çıkmış ayakkabılarını giyerken yanına geçtim.

"Anne bende Beliz'le çıkıyorum. Geç gelirim belki merak etmeyin."

Endişeyle bana bakarken hiçbirinin yüzüne bakmıyordum.

"Bir şey mi oldu?"

Beliz anlamazca bana bakarken "Yok.." dedim. "Bir sorun yok. Serkan'ın yardıma ihtiyacı varmış bir konuda.."

Sesim titreyecek gibi olurken sustum. Eğilip ayakkabılarımı giyerken botumun ucuna düşen bir damlayla derin bir nefes aldım. Tutamıyordum kendimi. Titreyen ellerimle fermuarı çektim. Saçlarımı acıdığı için açmıştım kahvaltıdan sonra. İyiki de açmıştım. Yüzümü kamufle ediyordu.

"Allah Allah.. Yorgun değil miydin yavrum sen?"

Beliz yapmacık bir şekilde güldü. "Hayat teyzecim sen hiç merak etme, ben ilgilenirim onunla. Serkan'ın işleri işte.."