MAHUR-EHVENİŞER

10.Bölüm💫

İyi okumalar 💙

Bölümleri oylayın lütfen, sevmemiş olsanız 10.bölüme gelmediniz.

Hele yorum yapıp oy vermemezlik hiç yapmayın. Oy vermek çok daha kolay🙏

💫

Herkes Hint dizisi gibi birbiriyle bakışırken boğazımı temizledim.

Bir elim abimin belindeyken boştaki elimle onu gösterdim.

"Abim Doğan.."

Sonra karşımdaki insan topluluğunu gösterdim.

"Caner Bey ve Hayat Hanım.."

Ben ne diyeceğimi nasıl tanıtacağımı bilemezken abim durumu anlamış gibi olaya el koydu.

"Memnun oldum. Mahur sizden çok bahsetti."

Hayat Hanım ve Caner Bey kibarca gülümsedi. Hepsi tek tek tanıştıktan sonra Feda'ya döndü.

"Senin ne işin var lan burda?"

Feda abi güldü. "Ayıp oluyor ama. Kaç aydır görüşmüyoruz insan önce bi sarılır."

İkisi birbirine sıkıca sarılırken herkes yerleşmişti tekrardan koltuklara. Bende sandalyeye oturup abimleri izlemeye devam ettim.

Bu kadar iyi bir arkadaşlıklarının olmasına alışamayacaktım sanırım.

Birbirlerine sarılı hâlde bizim duyamadığımız bir şeyler konuşurlarken nihayet birbirlerinden ayrıldılar. Abim yanıma gelip oturdu.

Beliz ve Lale çayları getirirken bu durum her ne kadar rahatsız etse de abimden ayrılmak istemiyordum.

"Mahur geleceğini söylememişti oğlum. Bilsek başka zaman gelirdik."

Caner Bey'in mahcup konuşması üzerine abim gülümsedi.

"Mahur'un da haberi yoktu Caner Bey. Sürpriz yapmak istedim."

Çok güzel bir sürpriz olmuştu kesinlikle.
Çaylarımızı içerken ortada dönen sohbete katılmıyordum. Zaten genel olarak Caner Bey,Esat Bey ve abim konuşuyordu.

Arada Feda abi ve Beha da katılıyordu konuşmalara. Cihangir ise her zamanki gibi sessiz taraftı.

Berkin ve Bera ise birkaç kez ters ters konuşmaları yüzünden çoktan abimin hedefi olmuşlardı.

Saat ilerlerken Hayat Hanım'la birbirimize daha çok yakınlaştığımızı hissettim. Çok iyi ve ilgili bir anneydi gerçekten. Bugün defalarca kez olduğu gibi bana annemi hatırlatırken onu ne kadar çok özlediğimi fark etmiştim.

Abim burdayken mezarına gitmek istiyordum. O günden sonra Ankara'ya gelmemiştim. Hâliyle mezarına da 8 yıldır gitmiyordum.

Eylem ve Lale ile de iyi anlaşmıştık. Eşlerinin yaptıkları şey yüzünden onları yargılamaz ya da onlardan uzaklaşmazdım.

İzel zaten maşallah fazlasıyla girişken bir kızdı ve rahat rahat konuşabiliyorduk onunla.

Melek Hanım da adı gibi biriydi kesinlikle. Hepsi çok iyilerdi. Sadece Berkin ve Bera hariç.

Efdal zaten asker olduğumu öğrendiğinden beri sakindi.

Beha desen Allah'a emanetiz.

Abimin bir anda ayağa kalkmasıyla bakışlar onu buldu.

"Caner Bey sizinle biraz konuşabilir miyiz?"

Ben tedirgin bir hâlde ikisine bakarken abim gülümsedi. Eğilip saçımı öptükten sonra "Tabi konuşalım" diyen Caner Bey'i balkona yönlendirdi.