{Unicode}
"ဒီနေ့ငါ့ဆန္ဒမပါဘဲ အတင်းအကြပ်
ဖိအားပေးခိုင်းစေခံရတယ်"
"ရန်ကျားလိ သောက်၊ မင်းသောက်လိုက်စမ်းကွာ!"
"ဒီနေ့မင်းမမူးမူးအောင်ကိုတိုက်မှာ"
ရန်ကျားလိသည် သူ့နားထဲ၌ အော်ဟစ်သံအချို့ကို ကြားလိုက်ရပြီးနောက် တုန်တုန်ရီရီနှင့် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။
သူ့ရဲ့မျက်ဝန်းသွေးကြောများ နီရဲထူပိန်းနေပုံက အမှန်တကယ်ကို မူးရူးနေသူတစ်ယောက်အတိုင်းပင်။ သူရဲ့လက်ကျန်တည်ကြည်မှုနှင့် လေးနက်မှုတို့ကတော့ အခုချိန်မှာ သစ်ကိုင်းပေါ်မှာ တွဲလောင်းကျနေတဲ့ နောက်ဆုံးသော သစ်ရွက်ခြောက်တစ်ရွက်လို ယိမ်းထိုးနေသည်။
သူသည် ဗိုက်ကိုဖိနှိပ်လိုက်ရင်း အန်ချင်စိတ်တို့ကို မြိုသိပ်ထားလိုက်ကာ ဘေးကနေသူ့ကို ဝိုင်ခွက်ကမ်းပေးနေသော ထိုအမျိုးသားကို ပြုံးကာဆိုသည်။
"သခင်လေးကွမ် ကျွန်တော်တကယ်မရတော့လို့ပါ"
ထိုအမျိုးသားက လှောင်ပြုံးပြုံးကာ "ဘယ်လိုယောကျာ်းမျိုးကများ ကိုယ့်ကိုကိုယ် မရတော့ဘူးလို့ ပြောရိုးထုံးစံရှိလို့လဲ...မင်းဒါအရက်ကောင်းတွေကို ဖြုန်းတီးပစ်နေတာပဲနော်"
ရန်ကျားလိက အတင်းကာရော ပြုံးဟန်ဆောင်နေပေမယ့် စိတ်ထဲမှာတော့ ထိုသို့တွေးနေမိသည်။ သူဟာ သူ့မန်နေဂျာရဲ့ ဆော်သြော်မှုနဲ့အတူ အရက်ဝိုင်းသောက်ဖို့ လိုက်လာပေးရတဲ့ လူကြိုက်မများသေးတဲ့ မထင်မရှား သာမန်အနုပညာရှင် တစ်ယောက်သာဖြစ်သည်။
ဒီအခန်းထဲမှာ သူကလွဲရင် ထိုင်နေသမျှလူအားလုံးက လူကုံထံအသိုင်းအဝိုင်းက ချမ်းသာကြွယ်ဝပြီး မာနတံခွန်ထောင်လွှားနေတဲ့ ခပ်ချောချောသူဌေးလေးတွေချည်းပဲ။
သူတို့အားလုံးက ရန်ကျားလိတစ်ယောက်တည်းကိုပဲ သောက်ကျိုးနည်းပစ်မှတ်တစ်ခုလို ဦးတည်ထားပြီး မမူးမူးအောင် ညှဥ်းပန်းနှိပ်စက်ပြီး သူ့အပေါ်ကို အရက်တွေသွန်ချနေကြတော့တာပဲ။
