{Unicode}
"ဥာဏ်အကောင်းဆုံးမုဆိုး"
ကားလေးသည် ရန်ကျားလိအား ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ဆဲ ဧရိယာတွင်ရှိသည့် ရုံးခန်းအဆောက်အအုံ တစ်နေရာဆီ မောင်းပို့ပေးခဲ့သည်။
တံခါးဖွင့်လိုက်သည့်အခါ ရန်ကျားလိသည် နောက်ပြန်လှည့်ပြီး ကစဥ့်ကလျား ဖြစ်နေသော ကားမောင်းသူအား စကားပြောလိုက်သည်။
"ဦးလေး၊ ကျေးဇူးပါ"
ထိုဦးလေးကြီး၏ အမူအရာသည် ဘာကြောင့်ရယ်မသိ၊ ဒေါသထွက်နေသလို ဖြစ်နေလေ၏။ သို့သော်လည်း နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းတွင်တော့ တောင့်တောင့်တင်းတင်း အပြုံးတစ်ခု ပေါ်လာစမြဲသာ။
ရန်ကျားလိလည်း ငါးလွှာမှ ရုံးခန်းဆီသို့ အပြေးအလွှား တက်သွား၏။
မှန်တံခါးကို တွန်းဖွင့်ပြီး ရုံးခန်းထဲသို့ တန်းတန်းမတ်မတ် ပြေးဝင်သွားလိုက်သည်။
ကျောက်ရှန့်ဟိုင်သည် ပြင်သစ်စတိုင် ပြတင်းပေါက်ဘေးတွင် ကော်ဖီတစ်ခွက် ကိုင်ကာရပ်နေပြီး လက်တစ်ဖက်ကို ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲ ထည့်ထားသည်။ အရပ်ရှည် ခန့်ညားပြီး ချောမောသည့်အပြင် တည်ကြည်လေးနက်သေးသည်။ စိတ်နေစိတ်ထားမှာလည်း ညချမ်းလေပြေကဲ့သို့ သိမ်မွေ့နူးညံ့သည်။ မျက်ခုံးနှင့် မျက်လုံးများကြားမှ ရွှေရောင် အနားကွပ် မျက်မှန်တစ်စုံသည် မှောင်နေသော အလင်းရောင်ကြောင့် အနည်းငယ် တောက်ပနေ၏။
တံခါးဖွင့်သံကြားတော့ ကျောက်ရှန့်ဟိုင်က လှည့်ကြည့်လာပြီး ပြုံးရင်း ပြောလာသည်။
"ဂုဏ်ယူပါတယ်၊ လွတ်လပ်သွားပြီ"
ရန်ကျားလိ၏ နှာခေါင်းက ချက်ချင်းဆိုသလို စူးတက်သွားပြီး အလျင်အမြန် ရှေ့တစ်လှမ်း တိုးကာ ကျောက်ရှန့်ဟိုင်၏ ရင်ခွင်ထဲ ပြေးဝင်လိုက်ပြီး အုံ့မှိုင်းနေသော လေသံနှင့်
"ဟိုင်ကော၊ ကျေးဇူးပါ၊ ကျေးဇူး..."
ကျောက်ရှန့်ဟိုင်က ကော်ဖီခွက်ကို ချလိုက်ပြီး လေးနက်သော အမူအရာဖြင့် ပြောလာသည်။
