130

9K 1.3K 144
                                    

{Unicode}

"အစီအစဥ်စတင်"

ယဲ့ထင်သည် ရန်ကျားလိ အသံကို ကြားလိုက်ရသည့် တစ်ခဏတွင် ခြေမခိုင်နိုင်တော့သလို ဖြစ်သွားခဲ့သည်။

ရန်ကျားလိ၏ လေသံသည် ကော်ဖတ်ပေါ်တွင် ​တိုက်ချွတ်ထားသည့် သဲကျောက်အလား ကြမ်းရှနေလှသည်။ ထိုအသံသည် အပ်တစ်ချောင်းအတိုင်း သူ့နှလုံးသားထဲ ထိုးစိုက်လာသည်။

နာကျင်လှပါ၏။

ယဲ့ထင်၏ အသံက အနည်းငယ် တုန်ရီနေပြီး

"ပေါင်ပေါင်း၊ ကိုယ် ရှိတယ်နော်။ ကိုယ်မင်းကို ချက်ချင်း လာကြိုပြီး အိမ်ပြန်ခေါ်ပါ့မယ်။ လိမ္မာတယ်နော်၊ မကြောက်ပါနဲ့"

ရန်ကျားလိ၏ မျက်ခမ်းစပ်က နီရဲနေပြီး ခေါင်းယမ်းလိုက်ကာ

"ငါ မကြောက်ပါဘူး။ မင်းက ငါ့ကို တစ်ချက် ခြောက်လိုက်တာနဲ့ လန့်သေသွားမယ့် သိုးလို့ တကယ် ထင်နေတာလား။ ငါလည်း ယောက်ျားပဲဟာ၊ ငါ ကြံ့ကြံ့ခံနိုင်တာပေါ့။ ဘာကိစ္စမှ မရှိဘူး။ မင်း စိတ်ပူ မနေနဲ့တော့"

လှောင်အိမ်နံဘေးတွင် ကုပ်ကုပ်ကလေး ထိုင်နေသည့် ဝမ်ယန်သည် သက်တော်စောင့်များ ညှစ်ကိုင်ထား၍ ခရမ်းရောင် ဖြစ်နေသော ရန်ကျားလိ၏ လည်ပင်း၊ ရောင်ကိုင်းသည်အထိ ချိုးလိမ်ခံထားရသော အရိုးအဆစ်နှင့် ချည်နှောင်ခံထားရ၍ ထုံထိုင်းနေပြီဖြစ်သော ခြေလက်များကို ကြည့်ရင်း နားမလည်စွာနှင့် ခေါင်းစောင်းသွားသည်။ သူ အဘယ်ကြောင့် လိမ်ညာ ပြောဆိုနေမှန်း နားမလည်ဟန် တူပါ၏။

ဖုန်းလိုင်းတစ်ဖက်မှ ယဲ့ထင်၏ နှလုံးသားသည် နာကျင်လွန်း၍ အသက်တောင် ရှူမရနိုင်လုနီးပါး ဖြစ်နေသည်။

သူသည် ရန်ကျားလိတစ်ယောက် ထိုကဲ့သို့ အတင်းကာရော တည်ငြိမ်ဟန် ဆောင်နေတာထက် ငိုယိုရင်း မိမိအား ကြောက်တယ်ဟု အော်ငေါက် ပြောဆိုနေမည်ကိုသာ ပိုလိုလားပါသည်။

သူ့ရန်ရန်က နာကျင်ရမည်ကို ဘယ်လောက်တောင် ကြောက်တတ်လိုက်သလဲ မည်သူတစ်ဦးမှ သူ့ထက် ပိုပြီး ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သိနိုင်မည် မဟုတ်ပေ။

ရည်းစားဟောင်းက ငါ့ကိုမျက်စိကျနေပြန်ပြီ (ဘာသာပြန်)Where stories live. Discover now