{Unicode}
"မူမမှန်"
ငလျင်လှုပ်သည့် ထိုနေ့ညက ဝမ်ယန်ရော ရှောက်ယယ်ပါ မတော်တဆမှု ဖြစ်ခဲ့ကြသည်။
ဝမ်ယန်က ပြုတ်ကျလာသည့် အရာဝတ္ထု တစ်ခုနှင့် ထိမှန်ခဲ့ပြီး ဦးခေါင်း ဒဏ်ရာရသွားသည့်အတွက် ဒဏ်ရာချုပ်ဖို့ လိုပေသည်။
ရှောက်ယယ်၏ အခြေအနေမှာတော့ ပိုလို့ပင် ပြင်းထန်ပါသေးသည်။ တောင်ပြိုကျလာသည့် တဒင်္ဂတွင် ကျောက်ရှန့်ဟိုင်နှင့် သမီးဖြစ်သူကို ကာကွယ်ရန်အတွက် ကိုယ်ခန္ဓာအောက်တွင် ဖုံးကာထားပေးပြီး ကိုယ်တိုင်ကတော့ ပြုတ်ကျလာသည့် ကျောက်တုံးနှင့် တိုက်မိသွားရာ နောက်ကျောက ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် ဖြစ်သွားခဲ့၍ ကယ်ဆယ်ရေးအတွက် ခွဲစိတ်ခန်းသို့ တိုက်ရိုက် ပို့ဆောင်ခဲ့ရသည်။
ထိုနေ့ညက ရန်ကျားလိနှင့် ယဲ့ထင်တို့မှာ အလွန် ပရမ်းပတာနိုင်သော တစ်ညတာကို ဖြတ်သန်းခဲ့ရသည်။
နှစ်ယောက်သားက ဆေးရုံနှစ်ခုတွင် ပြေးလိုက်လွှားလိုက် ဖြစ်နေကြသည်မှာ ဝမ်ယန် ဘေးကင်းကင်းနှင့် လူနာခန်းထဲ ရောက်လာသည် အထိပင်။ ရှောက်ယယ်က သတိမရလာသေးသော်လည်း လောလောဆယ်တော့ အသက် ဘေးအန္တရာယ် မရှိတော့ပြီမို့ သူတို့ စိတ်လုံးလုံး ချရတော့သည်။
ရန်ကျားလိက ကျောက်ရှန့်ဟိုင်ကို နှစ်သိမ့်ပေးပြီးနောက် ပင်ပန်း နွမ်းနယ်နေသော ကိုယ်ခန္ဓာကို ဆွဲရင်း ဆေးရုံမှ ထွက်လာသည်။
တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ယဲ့ထင်ကလည်း ကားမောင်းလာချိန်ဖြစ်ပြီး ရန်ကျားလိကို တွေ့သည်နှင့် သူ့လက်ဖဝါးထဲ ပူပူနွေးနွေး နို့သာကူတစ်ခွက် ကမန်းကတန်း ထည့်ပေးလိုက်ကာ ရန်ကျားလိ၏ ခေါင်းကို ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။
"ပင်ပန်းနေပြီမလား"
ရန်ကျားလိက ခေါင်းညိတ်ပြပြီး ပူနွေးနေသည့် သောက်စရာကို အနည်းငယ် သောက်လိုက်သည်။
သူက ခေါင်းမော့ပြီး ပြောလာသည်။
"ငါအခုထိ အိပ်မက်လို ခံစားနေရတုန်းပဲ။ ဝမ်ယန်နဲ့ ရှောက်.....ဥက္ကဌရှောက်၊ အကောင်းကြီးကနေ.....ငါပထမဆုံး ငလျင်ကို ကြုံဖူးတာပဲ။ အရမ်း ကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်"
