You are My Story (Complete)

အပိုင်း(၂)

မေ ဟာ ဒီနှစ်ခြောက်တန်းကျောင်းသူလေး ဖြစ်လာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ အရင်နှစ်ကလို ကျောင်းအသစ်မှာ အူတူတူအတတနဲ့ ဘယ်နေရာ ဘာရှိမှန်းမသိ ဖြစ်မနေတော့ပါ။ အနည်းငယ်တည်ငြိမ်လာပြီလို့တော့ ပြောရတာပေါ့။
ဒါပေမဲ့ မေ့ရဲ့တည်ငြိမ်မှုတွေဟာ အဲ့နေ့မှာတော့ ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက်ဖြစ်သွားတော့သည်။
မေတို့ခြောက်တန်းနှစ်မှာ ဘာသာရပ်ထူးချွန် ပြိုင်ဖို့ အတန်းပိုင်ဆရာမက စာရင်းတောင်းလာခဲ့သည်။ မေလည်း စိတ်ဝင်စားတာနဲ့ ပြိုင်ဖို့စာရင်းပေးလာခဲ့သည်။ ဆုရလဲအမြတ် ၊မရလဲ အတွေ့အကြုံရတာပေါ့လေ...
နေ့လည်ထမင်းစားချိန်ကျ ဆရာမက ပြိုင်ဖို့စာရင်းပေးထားသူတွေအားလုံးကို ဆရာမနားနေခန်းကိုလေ့ကျင့်ဖို့လာခိုင်းတော့သည်။

ဟင်းး......စိတ်ညစ်လိုက်တာနော်
မေက လူတစ်မျိုး၊ စာဘဲဖြစ်ဖြစ်ဘာဖြစ်ဖြစ် မေတစ်ခုခုကိုအာရုံစိုက်ရတော့မယ်ဆိုရင် ဘယ်သူမှမရှိတဲ့နေရာမှာ တစ်ယောက်တည်းအေးဆေးလုပ်ချင်တာ
ဖြစ်သည်။
အခုလိုလူတွေအများကြီးနဲ့မလုပ်ချင်ပေါင်။
ပူပူလောင်လောင်ရာသီဥတုကြီးမှာဆရာမနားနေခန်းကျဥ်းကျဥ်းလေးထဲ ကြပ်ညပ်နေအောင်ထိုင်ပြီး စာလုပ်နေရတာလဲ ဒုက္ခတစ်မျိုးပါဘဲ။ စာမေးချင်လဲ တန်းမေးလို့မရဘဲ သူ့အလှည့်ကိုယ့်အလှည့်နဲ့မပြီးနိုင်။
စိတ်မကြည်မလင်နဲ့စာလုပ်နေရင်း
ရုတ်တရက် ကြည်လင်တဲ့အသံလေးတစ်ခုကြောင့် မေ့အာရုံဟာ စာအုပ်ကနေထိုအသံလာရာဆီ ပြောင်းသွားတော့သည်။

"ဆရာမ ဝင်ခွင့်ပြုပါခဗျ"

'ဝါးးး ချောလိုက်တာ'။ထိုကောင်လေးဟာ ဖြူစင်ဝင်းမွှတ်နေသောအသားအရေထက်တွင် နေပူရှိန်ကြောင့် အနည်းငယ်ချွေးစို့လို့နေလေသည်။ အင်္ကျီအဖြူ ပုဆ်ိုးအစိမ်းလေးနဲ့ သန့်ပြန့်နေကာ ကတ္တီပါဖိနပ်နက်ပြာလေးစီးပြီး မေတို့ထိုင်နေတဲ့နေရာဆီတစ်လှမ်းချင်းဝင်လာသောသူ။

"အော်အေး ဥာဏ်နောင်လင်း ဝင်လေ
သားနောက်ကျနေပြီ"

"ဟုတ်ဆရာမ သားထမင်းပြန်စားနေလို့ပါ "

"အေးအေး ဒီရက်ပိုင်းဖြစ်နိုင်ရင်
ထမင်းချိုင့်ထုပ်ခဲ့တာ ကောင်းမယ် သူတို့တွေက ထမင်းစားပြီး စာတန်းလုပ်နေကြတာ
သားနောက်ကျကျန်နေခဲ့လိမ့်မယ်"