The Nerd's Heart Breaking Dream

Kabanata 61

Pagkaakyat ko sa itaas ay nakadapa si Quiah sa kama at nakapikit ang mga mata. Hindi ko na rin pinakialaman at nagpatuloy ako sa pakay ko.

Pagkatapos ko maligo ay nagbihis agad ako at pagkalabas ko ng banyo ay nakakagulat na dilat na ang mga mata niya.

May duda akong hindi talaga siya natutulog pero nagulat pa rin ako ng makitang dilat nga ang mga mata niya.

"Hon, upo ka rito," tawag niya sa akin at pinagpag ang gilid ng kama.

Nakatihaya na siya ngayon. Ako na ayaw ng away ay lumapit naman sa kaniya habang nagsusuklay ng buhok.

"Why?" I asked him seriously.

Umupo siya at inagaw ang suklay sa 'kin at siya na ang suklay sa buhok ko. Nagulat ako sa ginawa pero nanahimik pa rin ako. I stayed silent hanggang hindi rin siya nagsasalita pa.

Ilang minuto kaming tahimik dahil hindi rin naman siya nagsasalita. Tinapos niya muna sa pagsusuklay ang buhok ko bago siya tumikhim.

"Jeah," paunang aniya.

"Hm?"

"Hindi ka ba takot na mawala ako?"

Nanlaki ang mata ko sa tanong niya dahil sa gulat. Napaawang ang bibig ko at mabilis siyang kinunotan ng noo.

"Why are you asking me that? Of course I am," paasik na sagot ko.

"Then why do you keep laughing earlier? Bakit hindi ka man lang tumutol no'ng sinabi ni Mommy na dapat maghiwalay tayo ng bahay? Bakit hindi ka man lang kumontra o nagsalita man lang laban roon? You just let me defend us alone."

Galit na nga siya. Ramdam na ramdam ko na. Hindi na 'to basta biro lang dahil nakikita ko sa pagkasalubong ng kilay niya at sa talim ng tingin niya sa 'kin ang galit niya.

"Does that mean hindi ka talaga takot na mawala ako?"

Huminga ako ng malalim. Hindi niya kasi nakukuha ang ibig sabihin ng Mommy niya. Kahit naman malalaki na kami ay kailangan pa rin naming makinig at huwag sundin ang sariling kagustuhan but of course, naiintindihan ko rin ang side ni Quiah.

He don't wanna leave me since I am having nightmares theses past few weeks. Hindi na si Jehanee ang napapaniginipan ko kundi nagkanda sino-sino na.

And it's hunting me. That's why ayaw niya aking iwan at dahil hindi ako kumontra kanina, iniisip niyang wala lang akong pakialam at hinayaan lang siya.

Umusog ako palapit sa kaniya at hinawakan ang dalawang kamay niya. Mabuti at hindi rin niya inilayo.

"Quiah...We need to understand and follow Mommy. We can't just go in our way. Yes, malaki na tayo at may sarili na tayong isip. We even live together like a couple does but we are still a daughter and a son. Kailangan natin silang sundin," pagpapaintindi ko na sana maintindihan niya.

"No." Iling niya. "Yes, I get it. But I already told you. Kung 'yon lang naman, okay lang sa 'kin because I can visit you naman but the fact that you are having a nightmares, Jeah, hindi ko 'yon kayang iwan. I can't leave you knowing that you are crying every night because of it. Who will comfort and hug you? Wala. Kaya hindi. Walang maghihiwalay ng bahay."

Ako naman ang umiling. I really need him to understand. Hindi ko lang paano e napaka-valid no'ng reason and it's for me. Kapakanan ko ang iniisip niya lagi.

"Nandito naman sina Tita—"

"But they don't know you are having nightmares. Kasi hindi naman kayo tabi matulog, hindi nila 'yon alam kaya hindi ka nila mapapatahan kapag iiyak ka."