MİNE(L) -1- [Kötü Kadının Bedeni]

Bölüm 4 - Kısım 2

Kahvaltıyı her zamanki gibi hızla yapmak yerine elimden geldiğince oyalandım çünkü bugün yetişmem gereken bir ders yoktu.  Vakit öğleye yaklaşırken ben hala buranın garip yöresel meyvelerini yemekle meşguldüm ki hizmetlim gelip babamların atlarının ahıra girdiğini bildirince hızla yerimden kalkarak kabul salonuna doğru ilerledim. Yemek salonundan büyükannemin yanına kadar yürümek -her ne kadar yemek salonu, kabul bölümüne yakın olsa da-  yaşımın getirdiği kısa boylu bacaklar ve bir leydi gibi zarafetle yürüme zorunluluğu ile oldukça uzun sürdü.

Ben Siyah Leydi'nin yanına vardığımda kulenin kapıları açıldı ve içeriye babamla amcam girdiler. Onlara babam ve amcam demek garip geliyordu ama gerçek buydu, kabul salonun ortasına doğru ilerleyen bu iki heybetli asker benim akrabamdı. Siyah Leydi'nin önüne geldiklerinde ikisi de yere çökerek selam verdiler. Büyükannem gerek yok dercesine elini salladı ve onlara sıkıca sarıldı, hatta beni şoka sürükleyen bir anne şefkatiyle onların yara alıp almadıklarını bile kontrol etti. Kitapta böyle bir sahne yoktu ama belki de Anastasia, Siyah Leydi'nin korkutucu kişiliğine zarar verir korkusuyla bu anne oğul buluşma anını yazmamıştı.

Onlar sarıldıktan sonra amcam büyükannemin etekleri arasında duran beni fark etti ve yüzünde kocaman bir gülümsemeyle beni kucakladı.

"Minel inanamıyorum, bu nasıl bir güzellik böyle? Doğruyu söyle yoksa biz yokken tanrıça sana güzellik pınarına giden yolu mu bahşetti?"

Amcam beni böyle severken babam, annesine olanları anlatıyordu. Haber için kuleye bir kuzgun ulaşmıştı ama büyükannem ayrıntılı bir biçimde her şeyi öğrenmek istiyor olmalıydı. Konuşmaları bitince babam bana doğru döndü ve soğuk bakışlarıyla beni süzdü ardındansa kitapta Minel'e hep yaptığı gibi bana kızgın bir şekilde gözlerini dikti. Kitaptaki Minel'in bu sahnede, babasının sevgisizliği yüzünden salonu ağlayarak terk etmesi gerekiyordu ama ben Minel değildim ve daha da iyisi bu bakışlardan korkacak beş yaşında bir çocuk olduğum zamanı hatırlamıyordum bile. Yani babamın sevgisizliği bana, burada sökmezdi. Bu sebeple ben de gözlerimi onunkilere dikip 'hayırdır?' dercesine kafamı salladım ve dil çıkardım. Bir leydiye yakışan bir hareket miydi? Asla. Ama büyükannem görmeden yaptığım için hiçbir sıkıntı olmazdı. Benim böyle davranmamla babam şaşırdı ve büyükanneme döndü.

"Ona adap ve kültür dersleri de verdiğini zannediyordum anne ama gördüğüm kadarıyla Minel şımarık bir çocuk olmuş. Onun doğumu bile kirliydi, eğer kontrol altında tutmazsan kötü biri büyücü olacak ve doğumu gibi yaşamı da insanlara felaket getirecek."

"Yöntemlerimi seninle ne zamandan beri tartışıyoruz evlat? Ayrıca kızına bir daha bu denli kırıcı bir cümle kurmaktan seni men ederim. Minel en güçlü büyücü olarak doğdu. Doğumuna kirli demek senin gibilerin haddi değil. Şimdi kardeşinle odalarınıza gidin. Minel ile ben, Vekil Kral ve oğlunu karşılamak üzere bekleyeceğiz. Üzerinizi değiştikten sonra sizinle ziyafet odasında görüşürüz. Yemek Vekil Kral'ın gelişi şerefine orada yenilecek."

İçimden 'yürü be babaanne' diye çığlık attım. Babam olacak adam gerçekten de Minel'e karşı bu denli kırıcı ithamlarda bulunmuştu demek. Anastasia'nın kitabı Minel küçükken aile ilişkilerinde olan ufak tefek kırıcı olayları içeriyordu ve kısaca Minel ile babasının arası kötüydü diyordu ama böyle bir babaya sahip olmak kötüden de beter bir şey olmalıydı. Babam iç kapıya doğru yürürken bana tekrardan soğuk bir bakış attı, ben de ona doğru dönerek elimi boğazıma götürüp kesme işareti yaptım. Bunu yapmamla yüzünde şaşkın bir ifade oluştu ve odadan çıkarken sanki ben olduğuma emin olmaya çalışır gibi dönüp dönüp bana baktı. O adam bu gece büyülü canavarlar tarafından öldürülmeyecek olsa beş yaşındaki bir kıza böyle davrandığı için birkaç güne onu ben öldürürdüm ama benim elimde can vermeyecek kadar şanslıydı pis herif. Ya da bu gece yaratıklar tarafından öldürülecek kadar şanssız. Hangisi onun için daha kötüydü karar verememiştim.