MİNE(L) -1- [Kötü Kadının Bedeni]

Bölüm 8 - Kısım 2

Rasolen eline içtiği koyu sıvının bulunduğu bardağı alıp arkasına yaslandı ve bana bakarak gülümsedi. Buz bakışlı kadın da yemeğe döndüğünde artık kapanmasını umduğum konuyu yeniden gündeme getirmeye karar veren Rasolen sanki çok eğlenceli bir muhabbeti başlatıyormuşçasına eğlenceli bir ses tonuyla konuştu.

"Sevgili Rahibe Yestesi, bana karşı olan bariz öfkenizi ve beni her türlü yolu kullanarak aşağılamaya duyduğunuz açlığınızı birkaç dakikalığına saklamanızı rica ediyorum. Görmüyor musunuz sizin keskin sözleriniz yüzünden gerilen küçük leydimiz hiçbir şeye elini süremedi."

Rasolen bu sözleri her ne kadar Rahibelerden biri için söylese de cevap karşı taraftan bir başka rahipten geldi.

"Ya da leydimiz sizin gibi biriyle aynı masada olmaktan rahatsızdır Efendi Rasolen. Sonuçta kendisi en soylu ailelerden birinin üyesi. Bir avamın olduğu bir masaya alışkın olmadığına eminim. Gerçi sizi tanımlarken doğru kelime avam olmaz ama masada yaşı küçük bir leydi olduğu için şimdilik bununla yetineceğim."

Konuşmasını bitirip ellerini öksürüğünü kapatmak için ağzına götürür gibi yapan adam öksürüklerinin arasında duyulacak bir şekilde "piç" dedi. Rasolen elindeki kadehi yukarı doğru kaldırarak bu söze içilir dercesine kadehi ile masanın karşısındaki rahibi selamladı ve boş bir yüzle tatlılardan birini önüne çekti.

"Sözlerinizden bana avam dediğinizi mi çıkarmalıyım Lord Sten? Anlaşılan Tanrıçanın yolunda yürümeye yemin etmenize rağmen hala eskiden olduğunuz kişiyi ardınızda bırakamamışsınız ve şu an olduğunuz kişiyi unutmuşsunuz. Artık adınızın önüne rahip yerine eskiden olduğu gibi lord koymalıyız bence. Ne dersiniz?"

Adının Sten olduğunu öğrendiğim rahip yüzünü gevşek tutmak için çabalasa da çatalı tutan elleri öfkesini belli edercesine kasılmıştı. Bu adamı kitaptan tanıyordum. Ailesi başkentte oldukça fazla nüfuza sahip olan ve tüm ticaret ağının başında yer alan Kermet hanesiydi. Hatta erkek kardeşi Morgan'ın babasıydı. Aile mirasını alırken verasette sıkıntı çıkmaması için soyu tarafından rahip olmaya zorlanmıştı. Kaderini bilgece kabullenmiş olan bu adam, kurallar için yaşayan soğuk biriydi. Kitapta Morgan ile Minel'in ilişkisini başkente geldiği kısa ziyarette öğrenip Minel'i tehdit etmişti. Bunun sonucunda da Minel tarafından kimseye bir şey anlatamayacak bir insan haline getirilen yani bir nevi sakat bırakılan bu adamın kaderine kitabı okurken üzülsem de bu halini gördükten sonra bana pek de hüzün verici gelmiyordu.

Ayrıca masada benim üzerinden döndürdüğü bu muhabbet kontrolümün dışına çıkmıştı. İşin kötü yanı Rasolen on iki yaşında bir çocuk olmasına rağmen masada bulunan onca yetişkinden biri dahi onu savunmak için öne çıkmıyordu. Bu çocuk bunca akşam yemeğini nasıl ağlamadan atlatabilmişti?

"Bence siz kim olduğunuzu unuttunuz Efendi Rasolen. Yüce Cenaplarının yokluğunda masada onun yerine oturmanız ne kadar doğru? Hem de Yüce Cenaplarının sizin bu davranışınızı onaylamayacağınızı bilmenize rağmen... Bu yerin asıl sahibi birkaç günlüğüne dinlenmek üzere kır evine gitti, burayı temelli terk etmedi sonuçta."

Masada karşılıklı kurşunlar uçuşuyordu lakin yere bir damla bile kan dökülmemişti. Kendimi sıkmaktan omuzlarım ağrımıştı. Rahip Sten'in sözlerinden tapınakçıların Yüce Cenaplarının saraya prensesi kutsamak üzere yola çıktığını bilmediğini anlamıştım. Anlaşılan kraliçe, cariyesini resmi olarak duyurmadan ve prensesin kutsanması tamamlanmadan (kutsanmayan kraliyet çocukları veraset sırasına giremezlerdi hatta bu sebeple çoğunlukla kraliyet ailesinde doğan gayrimeşru çocuklar kutsanmazdı.) kimseye bir şeyleri duyurmak istemiyordu. Yüce Cenaplarının saraya gidişinin tapınakçılardan bile saklanması yine de garipti. Kraliçenin neden bu denli büyük bir gizlilikle prensesi koruduğunu merak etmiştim. Belki de Anastasia'nın yazdığı romanda prensesin adının hiç geçmemesinin ana sebeplerinden biri şu anda gözlemlediğin gizlilikti.