𝙿𝚕𝚊𝚢 𝙻𝚘𝚟𝚎 𝙾𝚛 𝙻𝚘𝚟𝚎 𝙶𝚊𝚖𝚎

❀𝕋𝕙𝕚𝕣𝕥𝕪 𝕊𝕚𝕩𝕥𝕙 ℙ𝕒𝕣𝕥❀

߷فصل دوم߷
<<یکسال و پنج ماه بعد>>
(سئول_بیمارستان مدی فلاور)

برای من زمان همین جا متوقف شده!
درست توی همین لحظه ، بین این همه صدا و این همه تصویر که من درکی ازشون ندارم...
رویاهای همیشگیم هم اجازه نمیدن ببینم چی داره میشه...
کارهایی هست برای انجام دادن ، حرف هایی هست برای گفتن ، همیشه هست ...همیشه بوده...
توی هر لحظه ای هم حرف هایی هست برای نگفتن ...!
حرف هایی که گاهی با نگاه ، گاهی با لبخند، گاهی با سکوت گفته میشن..
حرف هایی هست برای گفتن ...
حرف هایی نه از سر دلتنگی ...
حرف هایی که از سر بودنه ...
درباره ی لبهایی که باز نمیشن حتی به سختی ...
درباره ی مخاطب راستین حرفهات...
که اگر گفته نشه هم اتفاقی نمی افته ...
فقط بعد از مدتی حسرت میاد و دلتنگی ...!

هوای امروز سئول هم مثل قلب من خاکستری و ابریه.. هه مثل اینکه اونم دل خوشی از این شهر و آدما نداره.
پتویی روی شونه ام گذاشته شد.
بهش نگاه نکردم چون میدونستم کیه.

-هوا سرده...چرا فقط این لباس نازک و پوشیدی؟
-سردم نیست...داخل بدنم انگار کوره ی آتیش روشن کردن.
-چرا گوشیت خاموشه؟...نگرانت شدم.

لبخند کوچیکی ناخواسته گوشه ی لبهام نشست که بیشتر به پوزخند شبیه بود.
به سمتش برگشتم و توی چشماش نگاه کردم.

-تو تنها کسی که اینروزا نگرانم میشی:)

به سمت تختم رفتم و روش نشستم.

-مطمئنی...میخوای انجامش بدی؟

نگاهمو به روبه روم دادم.
مطمئن بودم؟..معلومه که نه!
بیشتر از هر زمان دیگه ای استرس دارم و قلبم محکم به قفسه ی سینه ام کوبیده میشه.
دستمو محکم روی ملافه ی روی تخت مشت کردم.

-اهوم...مطمئنم..بیشتر از هر زمان دیگه ای!

به سمتم اومد و روبه روم ایستاد.

-لوهان‌‌...هنوز فرصت هست برای پشیمون شدن!

لبخندی بهش زدم.
دستمو روی بازوش گذاشتم.

-هی..تو چرا بیشتر از من استرس داری؟
-من..فقط نگرانتم لوهان.
-بیخیال جانی.

دیگه چیزی نگفت و همون موقع در اتاق باز شد و پرستار اومد تو.

-آقای پارک...باید برای جراحی آماده بشید.

سری تکون دادم و از روی تخت پایین اومدم.
به جانی نگاه کردم و خواستم از بغلش رد بشم که دستمو گرفت.
بهش نگاه کردم..و آروم دستمو از دستش بیرون آوردم و به سمت بیرون از اتاق رفتم.

وارد اتاق ایزوله شدم و بعد از پوشیدن لباس مناسب به سمت اتاق عمل رفتم.
روی تخت با کمک پرستار دراز کشیدم.
دکتر بعد از چند دقیقه اومد.