Bu doğru değil. Hiç değil! Öfkeden doğan bir adalet olamaz. Öfken ile dengeyi yaratamazsın! Bazıları suçlu ve bazıları suçsuz, sen herkesi suçlayamazsın. Bunu çocuklara yapamazsın! Onların gözyaşı senin öfkeni geçer ve boğulursun. Yaralısın. Yaralarınla insanları katledemezsin tıpkı öfken ile adaleti sağlayamayacağın gibi. Dur ve düşün, ne için yaşıyoruz? "Ne için?" sorusunu asla zihninden uzaklaştırma, bir cevap bulduğunda dahi uzaklaştırma çünkü yeni bir çıkmazın doğması an meselesidir. Öfkene aldanma, Tanrı'ya kanma! Kaybolma yaşamın okyanusunda. Okyanusta yüzmeye çalışma, batarsın, boğulursun. Kimse gelmez ardından, kimse kurtarmaz seni ve kimse ağlamaz arkandan. Üzülürler ve geçer sonra gülerler. Hayatın şarabından içme sakın. Herkes bir yudum alır, tadı çok güzeldir der, sonra yaptıklarına pişman olurlar ve birilerini suçlarlar. Halbuki suçlu onlar, iradeleri. Bir yudumun arkası gelmez, iki yudum olur, üç ve belki de dört. Beşinci yudum dünyanın felakete sürüklenmesine yeter. Kaderden öteye geçmek bu, dünyanın felaketi olmak. Bir suçlu gibi ortalıkta dolaşamazsın ve dinine düşkün biri gibi namaz kılamazsın. Arafta olamazsın! Suçluysan iyilik yapamazsın ve dinine düşkünsen suç işleyemezsin. Dengeyi bozamazsın ve sonra öfkenle dengeyi yaratamazsın. Sen Tanrı değilsin, Tanrı'yı koruyamazsın. Acizsin, günahkarsın, safsın! En temiz suda bile günahlarından arınamazsın. Kendi kanınla kendini kutsayamazsın. Komik bir tiyatroda deli gibi ağlayamazsın ve bir cenaze töreninde katıla katıla gülemezsin. Krallara kafa tutamazsın, hapse girersin, kurtulamazsın. Soğuğu bir evsizle paylaşamazsın, üşürsün, acıkırsın. Kimsesiz bir çocuktan daha yalnız olamazsın, yanılırsın, birine sarılırsın. Dengeyi bozarsın ve sonra dengeyi kuramazsın. Sen Tanrı değilsin. Acizsin. Korkaksın.
