Yalnızlığa mahkum olmuş bir ruhum ben. İdamım bu gece bir kez daha yalnızlığın elinden olacak. Söylenen sözler bir bıçak gibi boğazıma dayanıp, derin bir kesik açıyor. Her yalnızlığa itilişim de o kesik büyüyor. Ben artık nefes alamıyorum. Gözlerim sulanıyor da idamımı izlemeye gelenleri göremiyorum. Yalnızlık zincirini kırmak adına her defasında çaba gösteriyorum. İçten gelen bir çaba bu, yemin ederim. Hayatıma birileri giriyor ve sonra gidiyor, ardına bakmadan, kaçarak. Ardında buruk bir tebessüm ve giyotin masasına yatırılış...
Sonrası keskin bir acı ve ardından gelen alkış sesleri... başımın bedenimden ayrılıp insanların ayaklarının dibine kadar yuvarlanması... işte burada kalabalıktan gelen sevinç nidaları kesiliyor ve çığlıklar başlıyor. Gözlerimin açık ve bakışlarımın ölü olması insanların tüylerini ürpertiyor, akan kan pahalı ayakkabılarını kirletiyordu. Benimle neden arkadaş olsunlar ki. Buna kendimi inandırmam hataydı zaten. Onları suçlamıyorum. Suçlu nihil. Her kötülüğün başı o.
Ertesi gün ölümüm sanki hiç gerçekleşmemiş gibi bedenimi ve kopan başımı ortadan kaldırmış, ortalığı göle çeviren kanımı temizlenmişlerdi. Herkes eski yaşantısına dönmüş yalnız çocuklar da bir kabusa dönüşmüştüm. Her gece rüyalarında kafalarının bedenlerinden ayrıldığını görüyor, sıçrayarak uykularından uyanıyorlardı.
