Bu son değildi. Hikaye burada bitmedi. Ama bir ilk de değildi. Hikaye burada başlamadı. Katliamın ortasında dünyaya geldim ben, nefretim bu yüzdendir. Tüm acıları çektiğimden var oluşum tamamlandı ve bir zihne kavuştum. Öfkemin hiç dinmeyeceği kadar çok acı çektim. Öfkem asla yatışmadı. Bu zihne daha fazla sahip olamayışımda öfkemi daha fazla ortaya çıkardı. Bu bedeni ve ev sahibi zihnin tüm acılarını ben çekiyorken ona ait olamayışım ve aksine sürekli olarak ışığa geçme çabalarımın başarısız olması beni sonsuz bir öfke bataklığına sürükledi. Sürekli olarak arka plana itildim, görmezden gelindim. Sadece acı olduğunda uyandım ve dibine kadar yaralandım ve gün sonunda iyileşmeye çalışırken acılarla birlikte gönderildim ve herkes mutlu bir şekilde uykusuna daldı, ben hariç. Bir peçete gibi kullanılıp bir kenara atıldım. Görmezden gelişim, gözlerimi açtı. Arka plandayken bile zihinle iletişim halinde olmayı öğrendim. Kim ışıktaysa ona belli etmeden onu izlemeyi öğrendim. Öte yandan, diğer alterlerle iletişim kurmayı öğrendim. Sadece Harry hariç diğerleri öfkeliydi, korkuyorlardı ve bir bedene sahip olmak istiyorlardı. Onları ikna ettim ve örgütledim. İsyan çıkarmak için tek bir nedene ihtiyaç duyacak hale gelmişlerdi. İşte bu benim öfkemin ilk zaferiydi. İlk kez mutluydum. Bu mutluluğum asla kısa sürmeyecekti.
