Düşünüyordu,
Ne kadar korkak olduklarını.
Üzüntülerini yeryüzü ile buluşturduklarında tebessüm ediyorlardı.
Belki de bu tebessüm yok olmanın verdiği acıya bir maskeydi.
Hâlâ onları düşünüyordu.
Ne kadar dakika geçti bilmiyordu.
Belki de sadece saniyeler geçmişti.
Bileğinde ki saattin pili bitmemiş olsaydı belki öğrenebilirdi.
Ne zamandan beri burada olduğunu,
Ne zamandan beri otobüsün eskimiş koltuğunda oturduğunu,
Nerede olduğunu da bilmiyordu..
Gözlerini cama vuran yağmur damlalarından alabilse ve düşüncelerini de boşaltabilse,
Algılayabilrdi nerede olduğunu..
