"İşte sonunda anlamsız biri oldum." Kim olduğumu ararken kim olduğumu unuttum. Amacım uğruna savaşırken amacımdan saptım. Bakışlarım düşman kesildi, kalbim buz tuttu, avucumda kanlar birikti. Bu ben değilim. İçimdeki gücü serbest bırakmadıkça giderek bana mimlendi. Özgür kalmak için sonunda beni öldürmesi gerekecek. Gözlerim boş bakacak ve zihnimde bir savaş başlayacak. Kaybedenin çoktan belli olduğu bir savaş. Zihnim karanlık ruhumla savaşacak kadar güçlü değil. Bu savaş yıkımı doğuracak. Büyük bir çöküş yaşayacağım. Zihnime fısıldayan cümleler artık kontrolü ele alacak ve beni aracı olarak kullanmaktan vazgeçip doğrudan bedenime hükmedecek. Onların tarafında değildim. Fısıldamaları her zaman reddettim ve şimdi bana "Seni önceden uyarmıştık, bizden yana olmalıydın." diyecekler. Onlara verecek hiçbir cevabım yok çünkü ben bu savaşı kaybettim. Onları dinlemediğimden şimdi sesimin duyulmayacağı bir hücreye kapattılar beni. Zihin hapishanesi. Yaptıkları, söyledikleri her şeyi görüyor ve duyuyorum ama engellemeye gücüm yetmiyor. Artık aralarında bir de katil var. Öldürdüğü her kişiyi görüyorum. Onları nasıl takip ettiğini, nasıl öldürme planları kurduğunu ve sonunda nasıl acı içinde öldürdüğünü biliyorum. Her şeyi bilip de hiçbir şey yapamamak o kadar acı ki. Avazım çıktığı kadar bağırıyorum da kimse duymuyor. Kanlarımdan bir takvim ve saat yaptım delirmemek için ama yine de sonunda delirdim. Saçlarımı yoluyor, etlerimi doğruyorum. O kadar yoruldum ki. Burada acı ve çaresizlik içinde öleceğim. Ve siz, beni kötü biri olarak tanıyacaksınız. Size defalarca kez ve yeniden ve yeniden söylüyorum, lütfen artık beni duyun. O, ben değilim. Bedeni bana ait olabilir ama düşündükleri asla. Yaptıkları benim ellerimden, söyledikleri benim ağzımdan çıkmış olabilir ama yine yeniden söylüyorum, o, ben değilim. Onlar ben değilim! Haykırıyorum, beni duymanız için daha ne yapabilirim. Ben zihnimle savaşamayacak kadar güçsüzüm. Yıkım başlamadan önce lütfen bana yardım edin.
