Yine kafa karıştırıcı bir soru: Yalnızlık, tehlikeli mi yapar yoksa tehlikede mi?
Yalnız bir koyunu kurt kapar. Bu durumda yalnızlık tehlikede yapar. Ama yalnız kalan bir insan çok kolay suç işler. O zaman yalnızlık tehlikeli yapar. Bunun daha fazla örneği vardır ama şimdi "Tehlikeli yapar" kısmını biraz açmak istiyorum.
İnsanlar neden yalnız kaldıklarında suça yatkın olurlar. İnsanlar arasında yapmayacakları şeyleri yalnız kaldıklarında çok rahat yaparlar. Bu durumda insanlar yalnız kaldıkları için mi bu şeyi yaparlar yoksa yapmak istedikleri için mi yalnız kalırlar?
Ben yalnız kalığımda tehlikeli bir insana dönüşüyorum. Zihnimde, düşüne polislerinin beni tutuklayacağı türden düşünceler geçiyor. Hatta bugün yalnız kaldığımda makasın arasını aralayarak hayali insanın boğazına geçirdim ve makasın uçları etine girdiğinde makası hızla kapattım ve yüzüme kan fışkırdı. Bu hayali düşündüğüm için suçluyum, düşünce polisleri götürün beni, ben bir düşünce katiliyim.
Peki, yalnız iken tehlikeli isem neden evde yalnız kalınca kapıyı kilitliyorum? Ya da neden gece sokakta yalnız yürürken korkuyorum? Benden daha tehlikeli yalnız kişiler mi var? Bu durumda onlar yalnız iken tehlikeli olurlarken ben yalnız kaldığımda onlardan korktuğum için tehlike de mi oluyorum? Aynısı kurt-kuzu denklemi için de geçerli. Kurt yalnız ve tehlikeli ve koyun yalnız ve tehlikede.
O zaman devreye güç mü giriyor yoksa en yalnız olan mı? Kim en güçlü ve en yalnız ise o kral oluyor ve diğeri de köleliğe boyun mu eğiyor. Peki, ya hem tehlikeli hem de tehlikede olabilir miyiz? Sanırım bunun için kuantum dünyasında yaşamamız gerekiyor. Sorum amacından sapıyor gibi ışığın ikili yapısına benziyor. Klasik dünyada ışık dalga ama kuantum da hem dalga hem parçacık. Bunu soruya uyarlayabiliriz: Kuantum dünyasında hem tehlikeli hem tehlikede ama ya klasik dünyada?
Eğer kafanız çok karışmadıysa cevapları alayım :)
