Bugün bir kez daha yaşamın beni kabul etmediğini anladım.
Hayat, tasarladığı bu oyunun içinde beni kabul etmiyordu. Yaşadıklarımdan, bize yaşattıklarından kendine pay çıkarmak yerine bizleri suçluyordu.
Yaşama kızmıyorum. O çok saf. İnsanların çoğunluğu neyi yaparsa onun doğru olduğunu düşünüyor.
Dediğim gibi o çok iyi kalpli biri. Fazla iyi niyetli.
Asıl kötü olanlar insanlar. Birkaç kişi bir yerlerde neyin doğru neyin yanlış olduğuna karar verirken, diğerleri buna müsade ediyor.
Biri, güzelliğin zayıflıktan ibaret olduğunu söylüyor. Diğeri kendini aç bırakıyor.
Biri, başarının eğitimden geldiğini söylüyor. Diğeri sanatını terk ediyor.
Biri, insanların arkadaşlarıyla gezip eğleneceğini, tek başına bir şey yapılamayacağını söylüyor. Diğeri kendini eve kapatıyor.
Biri, parçalanmışları reddediyor. Parçalanmış, kişilerini öldürüyor.
Neden böylesiniz?
İnsanlar, bu sorum sizeydi. Söylesenize, neden böylesiniz?
Yaşam, biz azınlıkları kabul ederken sizler neden buna engel oluyorsunuz?
Unutmayın, bir gün denge değişebilir. Sizler azınlıkta, bizler ise çoğunlukta olabiliriz.
Sizler bizim yerimizde olabilirsiniz, bizler de sizin.
Sizler acı çeken tarafta olabilirsiniz, bizler ise acı çektiren.
Ama unutmayın ki, bizler acı çektirmeyiz.
Acının ne demek olduğunu iyi bilirken bunu yapmayız.
Siz insanlar, bir gün dengenin değişeceğini unutmayın ve artık böyle davranmayı derhal kesin!
