Gözlerimde bir korku var, biliyorum. Öyle boş boş etrafa bakarken fark ediyorlar. Birden seslendiklerinde fark ediyorlar. Elimde değil, bakışlarımda ki korkuyu gideremiyorum. Bazen kendimi videoya alıyorum ve o zaman fark ediyorum. Nasıl da küçük bir çocuk gibi korku dolu bakışlar... Neyden korktuğumu da bilmiyorum. Boş bulunuyorum belki de, ya da doğuştan gelen bir korku var bakışlarımda. İyi de insan korku içinde doğmaz ki, bir bebek korku nedir bilmez bile. Duyular, korkular ve nefretler sonradan kazanılır. İyi de nereden öğrendim ben bu korku dolu bakışlar ile bakmayı, neyden korkuyorum bu kadar.
Bir de ölümcül bakışlarım var. Bunu da yine insanlar sayesinde öğrendim. Bir gün servisteki bir kız bana "çok kötü bakıyorsun korkuyorum senden" demesi sonucu telefonumun ön kamerasını açarak baktım kendime. Haklıydı. Bakışlarım da ölüm vardı. Korku ve ölüm dolu bakışlarım nasıl olabilirdi ki benim, böyle bakmak ne demekti ki...
Çok sonradan anlayabildim. O bakışların bana ait olmadığını çok sonradan kavrayabildim...
