Time To Say Goodbye -Il Divo
Denizin içinden çıkan orkestra ekibinden tüm göğe melodiler yayılıyordu. Kuşlar eşlik ediyor, ağaçlar dallarını ahenkle rüzgar da dans ettiriyordu. Tüm insanlar bu eşsiz melodileri takip ederek deniz kenarına geldi, tüm kuşlar gökyüzünde toplandı, rüzgarlar saygılarından kımıldamadılar olur da bir yaprak bile rüzgarların da uçuşur da bu güzel sesleri kirletir diye endişeleniyorlardı. Dünya dönüşünü durdurmuştu, evren birkaç dakikalığına saygı duruşuna geçmişti. İnsanlar gözyaşlarına boğulmuştu. Küçük çocuklar hıçkırarak ağlıyor, anneleri onları ağlayarak teselli ediyordu. Ve derken, yaşlı bir adam ilk adımını atma cesaretinde bulundu. Yerden aldığı taşları cebine koydu ve denize, orkestraya doğru ilerlemeye başladı. Hiddetlenen müzikte yavaşça ilerlemeye devam etti. Ve orkestraya yaklaştıkça kargalar hiddetlendi, ağaçlar huzursuzlaştı, dalgalar alevlendi... Yaşlı adam orkestranın yanından geçtiği zaman keman yayı telleri öyle bir koparttı ki, yaşlı adam onları geçtikten sonra dalgalar sönümlendi, kargalar suskunlaştı... Gözden kayboluncaya dek insanlar onu seyretti. Ve en sonunda dalgalar onu kucakladığında tüm insanlar yerden taş toplamaya başlamıştı. Herkes gözyaşlarını silmiş ve denize doğru adımlamaya başlamıştı. Bu kez dalgalar veya ağaçlar ya da kuşlar huzursuz değildi, insanlar ağlamıyordu, bebekler gülücük saçıyordu. Orkestra, yaklaşan insanları gördükçe daha da istekli çalıyordu, nakaratı daha gür bir sesle söylüyorlardı. Deniz tüm insanları kucaklıyordu sanki, hepinize yetecek kadar yerim var, dermiş gibi. Tüm insanlar orkestrayı geçip de deniz de kaybolmaya başladıklarında melodinin son kez nakaratını söylüyorlardı. Artık onların da gitme vakti gelmişti, burada yapacak bir işleri kalmamıştı. Kuşlar boşluğun hissine varıp birbirlerine saldırarak tek tek denize düşüyorlardı. Ağaçlar kuruyor, bitkiler çürüyordu. Tüm evren nefesini yitirirken ve dalgalar orkestra ekibini içine çekerken son kez gür bir sesle: Elveda, dediler. Denizler hep bir ağızdan bağırdılar: Elveda. Elveda.
