Στάχτες και βροχή

Κεφάλαιο 69

Τώρα.
Ηρώ,18 ετών.

Η άμμος κάτω από τα πόδια μου είναι άσπρη και μαλακιά.

Εκείνα είναι γυμνά.

Γιατί τα πόδια μου είναι γυμνά;

Τα κοιτώ έτσι ξαπλωμένη που είμαι.
Σηκώνω το βλέμμα μου αργά και βλέπω πως φοράω ένα άσπρο φόρεμα.
Τα χέρια μου ακουμπάνε το σώμα μου.
Τα μαλλιά μου είναι λιτά.

Ένας απόηχος από φωνές και κλάματα ακούγεται στο μυαλό μου.

Μισό λεπτό;
Που είμαι;.

Σήκωνομαι αναστατωμένη.

Πριν λίγο ήμουν ....
Στην αναμόρφωση...
Και όλα πήγαν κατά διαόλου...
Με πυροβόλησαν...
Έτρεξα...
Πήγα να τον σκοτώσω...
Έπεσα στο νερό...

Μετά ο Αχιλλέας έκλαιγε, ούρλιαζε και... Εγώ...
Εγώ....
Πέθανα...

Κοιτώ γύρω μου.

Και αν πέθανα τι στο διάολο κάνω σε μια παραλία;

Αυτή η παραλία είναι ασυνήθιστη.
Έχει φοίνικες παντού.
Η άμμος είναι περίεργη .

Η θάλασσα είναι περίεργα γαλάζια.
Φωσφορίζει.
Και ο ουρανός.

Τι στο πούτσο είναι αυτό;

Γιατί είναι ροζ και γιατί έχει δύο πλανήτες για ήλιους;
Που είναι ο ήλιος;
Με απήγαγαν εξωγήινοι;

Δε θα αντέξω αν και στην άλλη ζωή ζήσω μια παράνοια.

Που στο κόρακα είμαι;

Στον παράδεισο ;
Όχι δεν ακούω αγγελικές χοροδίες...

Ούτε βλέπω τον άγιο Πέτρο...

Στη κόλαση;

Όχι αν ήμουν εκεί θα ήταν και ο μαλάκας
Και αυτή τη στιγμή θα γυρνούσα μια πιρούνα τεράστια μέσα του ,μη πω που ...
Γιατί αν είμαι στο παράδεισο δε θα το διακινδυνεύσω.

Αχ τι λέω;
Δε ξέρω  καν αν πιστεύω σε αυτά.

Κανείς δεν είναι τριγύρω μου.

Παρόλο που πρέπει να νιώθω θλίψη.
Νιώθω γαλήνια, ήρεμη.

Σκέφτομαι τον Αχιλλέα μου.
Τον πόνο του.
Τον πόνο όλων, που άφησα πίσω.
Γιατί κάπου είμαι.
Εκτός αν ονειρευόμαι.
Λες να ονειρεύομαι;

Χαμογελάω κρατόντας τη κοιλιά μου που πριν λίγο πονούσε από όσο θυμάμαι.

Τον σκέφτομαι και χαμογελώ ακόμα πιο πολύ.
Θα είναι δύσκολο για εκείνον.