JIGOLO | BXB

55 × Göz Göze

Feyyaz;

"Günaydın."

Demiştim , kollarında uyuduğum adama bakarak.

"Günaydın sevgilim."

"Kalksak mı artık? Şirkete geçelim..
Gerçi nasıl geçeceksek orasıda var ama.."

"Nasıl derken?"

"Dün bizi öyle gördüler ya hani..
Haliyle artık biliyorlardır durumu."

"Evet ama umrumda değil, senin de olmasın."

"Nasıl olmasın? Ya bizimkilerin kulağına giderse bir şekilde? Artık herkes biliyor.."

"Birşey olmaz. Kulaklarına giderse de gitsin. Sana bir zarar veremezler, ben yanındayken yapamazlar."

"Bilmiyorum..
Bu hiç iyi olmadı sanki."

"Sakin olur musun? Kimse birşey bilmeyecek, sevgili olduğumuz da şirketten dışarı çıkmayacak. Bana güvenebilirsin."

"Sana güveniyorum zaten ama milletin ağzı torba değil ki büzesin."

"Büzeriz. Eğer benim çatımın altında çalışmaya devam etmek istiyorlarsa, o ellerine dillerine sahip çıkacaklar. Çıkamayan da defolup gider."

Peyaminin söyledikleri ile bir nebze olsun rahatladıktan sonra, kahvaltımızı yaparak hızlıca çıkmıştık evden. Yapılması gereken çok fazla iş vardı..
Şirketi bu durumdan çıkartıp biran önce eski haline getirmemiz gerekiyordu.

"Ben de senin gibi düşünüyorum patron. Mutlaka içimizden biri yaptı bunu..
Yoksa ihalede teklif edeceğimiz rakamı bilmeleri mümkün değildi."

"İhale için bizimle çalışan ve fiyatı bilen bir biz varız, birde Emre ve Nihal hanım."

"İkisinden biri mi yaptı yani?"

Dediğimde Peyami kararsız bir bakış atıp derin bir nefes vermişti.

"Bilmiyorum..
Kimsenin günahını alamam."

"Keşke kamera kayıtlarına ulaşabilseydik, en azından benim-"

"Feyyaz yeter artık!
Benim için hiçbir kanıtın bir önemi yok ve bunu daha kaç defa söylemem gerekiyor? Sen o şüpheliler listesinde yoksun, olmayacaksın!"

"Ben izninizi isteyeyim patron işlerim var halletmem gereken.
Feyyaz sen de burda ki işlerin bitince gelirsin yanıma."

Dedikten sonra onaylar bir şekilde göz kırpmamın üzerine Fırat odadan çıkmıştı.

Elleri cebinde, camdan dışarıya bakıp, sinirli bir şekilde soluyan adamın yanına doğru adımlamıştım. Arkasında ki yerimi alırken;
Ellerimi , kollarının arasında ki boşluktan geçirerek göğüslerin üzerinden ilerletip, omuzlarında durdurmuştum...
Kafamı sırtına yasladığımda yüzünü göremesem bilr gülümsediğini hissedebiliyordum.

"Teşekkür ederim."

"Ne için?"

"Bana böylesi koşulsuz güvendiğin için."

"Asıl ben teşekkür ederim sevgilim."

"Sen ne için?"

"Varlığın için.."

"Sinirin geçti mi peki?"

Yüzünü bana dönerken, yüzümü avuçlarının arasına alarak devam etmişti.

"Hiç sinirlenmedim ki sana..
Sadece kendini kanıtlamaya çalışmanı kabullenmemiyorum, ağırıma gidiyor anla lütfen.
Senin yapmadığına ben adım gibi eminim, ama sen kendini ıspatlamaya çabalıyorsun ve bu benim canımı yakıyor. Ben yapmadım diyeceğine, bana yapanı bulmakta yardım edeceğine hala kendini olayın merkezine koymanı kabullenemiyorum sadece. Yoksa sana sinirlendiğim falan yok. Hem ben sana kızamam ki.."