JIGOLO | BXB

27 × Yeni Hayat

Ertan ve İzzetli son bölüme gelmiş bulunmaktayız!

Ben yazarken çok sevdim, hikayeleri beni güldürdü, hüzünlendirdi, ağlattı, bazen sinirlendirdi. Bir sürü duyguyu yazarken onlar ile beraber yaşadım ve umuyorum ki sizlere de geçebilmiştir bu duygular 💙

Keyifli okumalar.

_

Ertan;

Saatler günlere, günler haftalara dönüşürken İzzet ile düğünümüzün hazırlıklarına ufaktan başlamış, ve bu süreçte Ozan'a da iyice alışmaya başlamıştık. Hatta İzzet çoktan alışmış oğlum, babacığım diye seviyordu Ozan'ı.

Onu böylesi mutlu görürken içimde ki huzur dolu duygular her geçen gün daha da büyüyordu..
Bir insana baba olmak bu kadar mı yakışırdı??

İyi ki çıkmıştım karşısına, iyi ki kesişmişti yollarımız.
Yapacağımız düğüne odaklanırken diğer yandan ev ve dükkan işlerini de halletmiştik. Benim dükkanların her ikisi ve dairelerimden biri satılmıştı. Diğer daireyiyse, olurda İstanbula yolumuz düşerse otel köşelerinde kalmayalım diye kendimize saklamıştım. Apartman'ın inşaası tamamen bittiğinde, zevkimize göre eşyaları yerleştirecektik oraya da.

Babamdan bana kalanları da kabul etmiştim.
Şimdilik Ozan çok küçük olduğu için reşit oluncayadek ona kalanlar da bana emanetti. .

Hayat bu, başımıza ne gelir, yarın maddi durumumuz ne olur belli değildi. O yüzden babamın bıraktığı arabalar, arsalar, fabrikalar ve bir sürü gayrimenkul dışında bankada olan yüklü miktarda ki paradan payıma düşeni Ozan için açtırdığımız hesaba yatırmıştık. Tabii İzzetle beraber kendi kazançlarımızdan da her ay belli bir miktar aktaracaktık hesaba.

Elimizde böyle imkanlar varken akıllıca değerlendirmek lazımdı ve Ozan'ın gelecekte ki eğitim ve yaşam hayatı garanti altında olmalıydı.

Olur ya kendi payına düşenlerin başına bir iş gelirde idare edemezse, abisinden ve babasından ona kalanlarla bir güvencesi olmalıydı.
Bunun dışında babamdan bana kalanların tek kuruşuna dokunmama kararı almıştık..
En azından kendimiz için harcamayacak, yatırım yapmayacaktık. Bizim zaten kendimize ait bir hayat planımız olduğu için para suyunu çekeceği yere kadar yardıma ihtiyacı olan insanlara ve sokak canlarına gidecekti. Eğitime ihtiyacı olan eğitim alacak, tedaviye ihtiyacı olan tedavi olacak, maddi sıkıntı çekenler biraz olsun rahata kavuşacaktı.

Evet belki herkese elimiz uzanamayabilirdi ama gördüğümüz, bildiğimiz, elimizin uzandığı birçok kişiye faydamız dokunabilecekti.

Düğünümüzse öyle şaşalı ve görkemli olmayacaktı. Kendi ailemiz , İzzet'in akrabalarından , arkadaşlarıdan, benim birkaç arkadaşım , tanıdığım ve mahalleden katılmak isteyenlerle gerçekleşecek bir kutlama ile evlenecektik.

"İyi ki düğün için alışverişimizi önceden yaptık, yoksa baya stresli geçecekti bu süreç."

"Yarın evleniyoruz..
Seni sevmenin, sana dokunabilmenin hayalini bile kurmaktan korkarken geldiğimiz bu nokta.."

"Ben de seninle aynı durumdayım.
Seninle beraber öğrendim sevmeyi, içine hapsolduğum bu mahallenin dışında başka bir hayatın daha olduğunu. Her şeyimi seninle beraber öğrendim ben."

İzzetin söyledikleri sonrası dudaklarına uzanarak öpücük bırakmak istediğim sırada Ozan'ın ağlamasıyla olduğu yöne doğru çevirmiştik bakışlarımızı.

Artık o bize, biz de ona alıştığımız için beşiğini yatağımızın kenarına koymuştuk. Böylece bizim için uykusuz geceler de başlamıştı.