ညို့မှိုင်းယစ်ငင်

အခန်း (၄၇) သာယာမှု

unicode

အီဗီ သည် ရှက်ရွံ့စွာဖြင့် ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်သွားကာ သူ့မျက်နှာကို သူမ၏ ဟိုနေရာသို့ မရောက်စေဖို့ တားဆီးရန် ဂါဘရီရယ် ၏ဆံပင်ကို အလိုအလျောက် အောက်သို့ဆွဲချလိုက်သည်။ ချက်ထားသော ပုဇွန်ကဲ့သို့ နီရဲနေကာ သူ့ကို ပြူးကျယ်သော မျက်လုံးများဖြင့် ငုံ့ကြည့်နေသည်။

ဂါဘရီရယ် သည် သူမကို ချောင်းကြည့်ကာ သူ့မျက်လုံးများသည် ခါတိုင်းထက်ပို၍ ထိတ်လန့်သွားသည် ။ မိုက်မဲသော်လည်း စိတ်အေးလက်အေးနှင့် ညှို့နှိုင်းထားသော အပြုံးက သူ့ပါးစပ်ထောင့်တွင် ဖြစ်ပေါ်သွားသည်။

သူ့မျက်လုံးများကို သူမမျက်ကွယ်မပြုဘဲ သူ့ပေါင်အတွင်းပိုင်းကို နမ်းလိုက်ရာ အီဗီ တုန်လှုပ်သွားပြီး မောဟိုက်လာပြန်သည်။ သူ့ခေါင်းပေါ်ရှိ လက်များက သူ့ဆံပင်များကို ပိုတင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ကိုင် လိုက်တဲ့အခါ သူမ၏ စိတ်ကသိကအောက်ဖြစ်မှုကို အခွင့်ကောင်းယူကာ သူ့ပန်းတိုင်ဆီသို့ တိုးလာခဲ့သည်။ သူမ၏ ပျော့ပျောင်းသော အရေပြားတလျှောက် သူ့လျှာကို ဖိလိုက်ရင်း အသက်ရှုသံပြင်းလာသည်။

"စိတ်မပူပါနဲ့ ဇနီးရယ် ကိုယ် မင်းကိုသာယာအောင် လုပ်ပေးမယ်။" သူမကိုချော့မော့ပြောဆိုနေသလိုပြောလာသည်။

"ကိုယ့်အတွက် မင်းခြေထောက်တွေကို ဖွင့်လိုက်စမ်းပါ အချစ်ရယ်..." သူ ချော့ပြီး သူမခြေထောက်တွေကို သူ့လက်နဲ့မကိုင်ရင် ဘယ်လိုဖြစ်မလဲဆိုတာမတွေးရဲပေ။

ခေါင်းပေါ်မှတုန်လှုပ်နေသော လက်တွေေရပ်တန့်သွားသောအခါတွင် သူ ပြုံးနေ သည်ကို သူမ ခံစားရနိုင်သည်။ "ဟုတ်တယ်...ကိုယ့်မင်းကို သာယာအောင်လုပ်ပေးပါရစေ..." ညစ်ညမ်းတဲ့စကားတွေပြောလာပြီး သူမရဲ့ပူစီကိုကိုနမ်းလိုက်တော့သည်။

"အိုး...ဘုရား..." သူမ တုန်လှုပ်သွားပြီး ချက်ချင်းပင် တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားသွားသည်။ "ဟင့်အင်း မလုပ်နဲ့...အဲကို မဟုတ်ဘူး..." လို့ အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ အော်ဟစ်ပြီး လှုပ်ရှားဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် ခွန်အားပင်မရှိတော့​ေပ။ "ဂါဘ... ရီရယ်... မရဘူး..."