Akşam Güneşim

☀️23.BÖLÜM - Part 1☀️

Nasıl çıktım odadan, nasıl indim merdivenleri görmüyordu gözüm. Görmüyordum önümü. Çocuklara bakmaları söyleyecektim birine. Kimseyi göremiyordum. "Çakal! Hozan!"

"Abi," diyerek biri koştu benden tarafa. Baver'di.

Üst katı gösterdim direkt. "Kızları gönder. Çocuklar ağlıyor."

Baver kızlara seslenirken çıktım konaktan. Yüzüme soğuk havanın vurmasını bekledim. Yüzüme vuracak bir şeye ihtiyacım vardı. Umduğumu bulamadığım. Boğucu bir dinginlik vardı. Hiç serinletmeyecekti beni.

Öfkem beni boğacaktı. Kursağıma dizilen her şey gibi öfkem de beni boğacaktı.

Arabanın kapısına attım elimi. Biri koşup benden evvel kapımı açtı. "Ben kullanayım abi."

Baver'i ittim önümden. "Çekil!"

"Abi şirkete gidecektik. Ayrı ayrı gitmeye ne gerek var? Ben süreyim işte."

Öyle manasız bir sıkıntı nefesimin önüne set çekmişti ki Baver'in inadını anlamlandıramıyordum. Kursağıma oturan öfkemin hedefi olmaktan çekip alamıyordum kardeşimi.

Tekrar önüme geçip kapıyı açmaya girişeceğinde yakasından tutup silkeledim. "Çekil, dedim, Baver!"

"Tamam," dedi bu defa diretmeden. Yakasını bıraktım. Önümden çekip araca bindim. Yan tarafın kapısı açılıp kapandı ben motoru çalıştırırken. Hemen kemeri takmıştı Baver. "Benim anahtar odada mı ne kalmış. Beni de götürürsün abim."

Onunla uğraşacak enerjim yoktu. Gaza yüklenip yola çıktım.

Yakmaya enerjim vardı. Yıkmaya enerjim vardı. Önüme çıkan her şeyi yakıp yıkabilecekmiş gibi hissediyordum. Ama laf anlatmaya varacak gibi değildi dilim. Tek kelimeye takatim yoktu.

"Kır.... mızı," dedi Baver. "Neyse geçti artık."

Işıkları görmemişti gözüm. Kırmızıda basıp geçmiştim. Çok sürmedi kural tanımazlığımın rahatı. Sol taraftan bir araç kendine yeşil yandığı için beni beklemiyor olacak, çarparken ancak durabilmişti.

"Belayê şeytan*(Şeytanın belası)! Biliyordum böyle olacağını," diyerek kemeri çözdü Baver. "Ben halledeyim abi. Sen..."

Tepeme kadar vuran öfkem Baver'in sözünü bölen kişiyi buldu. Çarpıştığımız aracın şoförü inip dikiz aynalarımdan birine elini vurup küfrettiğinde motoru kapatıp inmiştim.

Baver ardımdan ne kadar seslense de ben hedefime o adamı çoktan oturtmuş, indiğim gibi adamın yakasına yapışıp onu kendi aracının kaputuna yaslamıştım.

☀️☀️☀️

Ağlamaktan kurumuştu göz pınarlarım. Dilimde damağımda isyanımın acı tadı solmuştu. Zehre dönmüştü aldığım nefesler.

Çok geçmedi. Son raddeye geleceğini sandığım anda çekildi sancım, çekildi duygularım. Boş bir kabuk gibi sert, manasız kaldım. Ruhum alınmış, boş bir beden misali durgunlaştım.

Yitti her şey. Yitirdim her şeyi. Anlam bulamadım kendime. İçinde kaldığım karanlığın orta yerinde suskunluğa vurdum kendimi.

Buz tutmuştu bedenim. Kalktım yerimden. Çıktım banyodan. Yalnızlık aynı yalnızlıktı odada beni bekleyen. Yatağa attım kendimi. Sanki gelecek olan her şeyden korunabilecekmiş gibi örtünün altına sığındım. Kemiklerim takırdayacak oldu. Isınmaya çalıştım.

Bedenimin buzu çözüldü, gözlerimin yorgunluğuna bir uyku tutunmaya yer aradı. Beni bekleyen güne sırt çevirdim. Kapadım gözlerimi. Kaçtım olanlardan. Kaçabileceğimi sandım.