Akşam Güneşim

☀️39.BÖLÜM - Part 3☀️

Sürprizzzz🎉

Sona geldik diye partlara sahne eklemekten geberdim ama upuzun bir bölümle geldik efenim 😌

Keyifli okumalar💃🏻

☀️☀️☀️

Merdivenleri hızlı hızlı indim. Aralık kapının önündeki gençleri dışarıda bekletmemek için hemen içeri alınması için işaret ederek avluyu yarılamıştım.

Efkan ilk yanındaki kızın girmesini sağladı. Sağına soluna bakışından onun da dışarıya güvenmediğini anlamıştım. "Hoş gelmişsiniz."

Kız yere bakıyordu. Başını hiç kaldırmadı. Onun niyetine Efkan konuştu. "Hoş bulmuşuz Memet abi." Bana doğru davrandı. "Ver elini öpeyim." Tuttuğu elimi öpmek üzere uzanmasından evvel omzuna dokunup çektim elimi. Israrcı oldu. "Büyüklük ettin abi. Öpeyim elini."

"Sağ ol yeter kardeşim," dedim elimi sırtına atıp kısaca sarılırken. "Gelişiniz kolay mıydı? Aç mısınız?"

Dönüp kıza doğru baktı. Kız başını kaldırmadan sağa sola salladı. Bana döndü Efkan. "İyiyiz abi. Yük olmayalım."

Kerem'e benziyordu siması. Biraz uzun baksam benim oğlanın büyümüş halini yamacında göreceğim geliyordu. Efkan Uçar gülerken kısılan gözlerine kadar hem abisine hem yeğenine benziyordu. "Yük olmayacaksınız." Başımı yukarı kaldırdım. Biri hızlıca gözden kayboldu. Zühre'nin görünmemek için odaya gittiğini anlamıştım. Şermin tek başına aşağı bakıyordu.

Onu es geçip içeri seslendim. "Zelal! Xezal! Bize bir çay yapın!"

Oturma odasından çıkan Xezal hemen mutfağa geçerken Efkan'ı sırtından destekledim. "Salona geçelim. Konuşalım."

Efkan dönüp yine kıza bakmıştı. Ondan ayrılmak istemiyordu. Kıza hitaben konuştum. "Kardeşim sen hanımların yanına geç. Seninle ilgilensinler."

İlk o zaman başını kaldırıp baktı Efkan'a. Efkan konuştu. "Abi seni bekletmeyelim. Ben peşinden geleyim." Yalnız konuşmak istiyorlardı.

Onları avluda bırakıp salona geçtim. Babamla amcam başa oturmuştu. Baver kapının yanında duvara dayanmış, bekliyordu. İçeri geçip babamın yanına oturdum. Telefondan Zühre'ye mesaj yazmaya çalıştım. "Geleceklerini söyleyecektim. Tasalanmana gerek yok. Kızın yanına in."

Mesajı gönderdikten sonra başımı kaldırdım. Baver hâlâ kapının orada, dışarıyı gözlüyordu. "Ne yapıyorsun?" İşaret parmağını ağzına bastırdı. "Çakal! Gel şuraya."

Başını salladı geleceğine dair. Dinlemeye devam ettiği aşikâr, alnı kırışıktı. Biraz sonra gelip yanıma oturdu. "Bir şey yok. Kız çekiniyormuş senden. Enayi Efkan bir şeyler dedi, ikna etti kızı."

Benden niye çekindiğini sormaya gerek yoktu. Dilaver Yazhan, kızın abisiydi. Aralarında pek yaş farkı yoktu. Dilaver'i benim öldürdüğümü bile bile yüzüme bakmasını bekleyemezdim.

Yine de kız için zor olmalıydı. Abisinin kanı olan eli öpmek isteyen bir adamla kaçmış, düşmanının evine sığınmıştı. Onun için bundan sonrası da hiç kolay olmayacaktı.

Efkan kapıyı aralayıp destur ister gibi bakındı. Babam buyur edince sırayla öptü büyüklerinin elini. Baver'in de elini öptürmek için kaldıracağını anlayınca elimin tersiyle vurdum kimse görmeden. İçine içine güldü hayvan. Ondan tarafa bakmadım.