အားလုံးအိပ္ေမာက်ေနၿပီး လူေျခတိတ္ခ်ိန္တြင္ ေရွာင္းမီနာ၏အိပ္ခန္းအတြင္းမွ ဝူရွန္ခ်င္းအသံမျမည္ ေအာင္ ထြက္လို႔လာသည္။ေစ့စပ္ပြဲဖိတ္စာမ်ားရိုက္ႏွိပ္ၿပီးတဲ့အဆင့္ထိေရာက္ေနၿပီျဖစ္၍ ဝူရွန္ခ်င္းသည္ ေရွာင္းအိမ္သို႔တံခါးမရွိ၊ ဓားမရွိဝင္ထြက္သြားလာခြင့္ရေနၿပီး ရံဖန္ရံခါညအိပ္ညေနမ်ားပင္ေနတတ္ျခင္းျဖစ္၏။
ဝူရွန္ခ်င္း၏လက္ထဲတြင္ ေသာ့တြဲတစ္စုံကိုကိုင္လို႔ထားသည္။ မည္သူမွမသိခ်ိန္၌ အိမ္ေတာ္ထိန္းလီထံမွ အေပးအယူတစ္ခုျဖင့္ေတာင္းယူရရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
မ်က္ႏွာဖုံးမစြပ္ထားေသာ္ျငားသူခိုးတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔က်င့္ႀကံေနသည့္ ဝူရွန္ခ်င္းသည္ ေရွာင္းမီနာ၏အခန္းတည္ရွိရာႏွင့္ ဆန႔္က်င္ဘက္ ဒုတိယထပ္၏ ေထာင့္ဆုံးတစ္ေနရာသို႔ေလွ်ာက္လာကာ စတိုခန္းသဖြယ္အခန္းက်ဥ္းေလးေရွ႕တြင္မတ္တပ္ရပ္သည္။ၿပီးလွ်င္လက္ထဲကိုင္ေဆာင္လာသည့္ေသာ့တြဲျဖင့္ ေလာ့ခ္ခ်ထားေသာအခန္းတံခါးကိုအသာဖြင့္ယူဝင္လိုက္ၿပီးတံခါးကိုအတြင္းဘက္ကေနေလာ့ခ္ျပန္ခ်လိဳက္သည္။
ႏွစ္ေပပတ္လည္မွန္ျပတင္းေပါက္မွတစ္ဆင့္က်ေရာက္ေနေသာ လေရာင္ေအာက္မွာ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေမာက်ေနသည့္ ဝင္းဝင္းမြတ္မြတ္ ေကာင္ငယ္ေလးတစ္ ေယာက္ကို ဝူရွန္ခ်င္းရမၼက္မ်ားျပည့္ႏွက္ေနသည့္မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ၾကည့္သည္။အျခားေသာေယာက္်ားေလးမ်ားႏွင့္ယွဥ္လွ်င္အင္မတန္ေသးသြယ္လြန္းလွသည့္ ျဖဴျဖဴႏုႏုေျခသလုံးေလးမ်ားကို သူ၏လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ပြတ္သပ္လိုက္၏။
"ဟင္..."
ေျခသလုံးေလးမ်ားေပၚမွ ပူပူက်စ္က်စ္လက္တစ္စုံ၏အထိအေတြ႕ေၾကာင့္အိပ္ရာမွလန႔္နိုးလို႔သြားသည့္ေရွာင္းက်န႔္သည္ သူ႕အေပၚအုပ္မိုးလို႔လာသည့္ လူရိပ္တစ္ခုေၾကာင့္ေၾကာက္လန႔္ၿပီးေအာ္ဖို႔လုပ္လိုက္စဥ္ ပါးစပ္ေနရာမွာ လက္ဖဝါးျဖင့္အုပ္ျခင္းခံလိုက္ရ၏။
"တိတ္တိတ္ေန...တိတ္တိတ္ေလးေနစမ္း...ငါလုပ္သမွ် ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးသာခံေန...ေအာ္ရဲေအာ္ၾကည့္သတ္ပစ္မွာ..."
