"ေရာက္ပါၿပီ..."
ေဆး႐ုံဝန္းထဲကိုေရာက္ေနၿပီျဖစ္၍ကားအေနာက္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္ေပးထားသည္မွာ ႏွစ္မိနစ္ခန႔္ရွိေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ထြက္လာျခင္းမရွိေသးသည့္ ဝမ္ရိေပၚကို ဂြၽန္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ဝမ္ရိေပၚအေနနဲ႕ အိမ္ကမထြက္လာခင္ကတည္းကခါတိုင္းထက္စာရင္႐ုပ္ရည္အသြင္အျပင္နဲ႕ပတ္သက္၍ ပိုၿပီးဂ႐ုစိုက္လာသည္ကိုဂြၽန္သတိထားမိျခင္းျဖစ္ၿပီး လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္၌လည္း ပင့္သက္ ခဏခဏရွိုက္လာသည္ကို သတိထားမိသည္ေၾကာင့္...
"စိတ္လႈပ္ရွားေနတာလား ခင္ဗ်..."
ဂြၽန္၏အေမးကိုဝမ္ရိေပၚ ျပန္ေျဖျခင္းမရွိ။မ်က္ႏွာအမူအရာက ပုံမွန္အတိုင္းတစ္ခ်က္ပင္ေျပာင္းလဲျခင္းမရွိေသာ္လည္း ကားေပၚမွဆင္းလာသည့္အခိုက္ပင့္သက္ခိုးရွိုက္လိုက္သည္ကို ဂြၽန္ရိပ္စားမိလိုက္သည္။
"ေရာက္လာၿပီလား ရိေပၚ..."
ဝမ္ရိေပၚေရာက္ေနသည္ကိုေတြ႕သည့္ ကလိုဝီက ဝမ္ရိေပၚရွိရာသို႔ေလွ်ာက္လို႔လာ၏။မေန႕ညက သူ႕အိမ္ကိုလာတုန္းကလို လူႀကီးဆန္ဆန္ဝတ္စားထားျခင္းမဟုတ္ဘဲ လူငယ္ဆန္ဆန္ရွပ္လက္တိုအနက္ ေရာင္ႏွင့္ ဒူးဖုံးေဘာင္းဘီအနက္ေရာင္ကိုသာေပါ့ေပါ့ပါးပါးဝတ္ဆင္ထားသည့္ဝမ္ရိေပၚကိုကလိုဝီအေသအခ်ာၾကည့္လိုက္မိသည္။အေနာက္သို႔လွန္ဖီးထားသည့္ဆံပင္တို႔ကမူ မေျပာင္းမလဲနဂိုအတိုင္းပဲျဖစ္၏။
"စိန႔္ေလာရန႔္က volunteer ေတြကဟိုဘက္မွာ..."
ကလိုဝီေခၚသြားသည့္ဘက္ကိုလိုက္သြားသည့္ဝမ္ရိေပၚက ခရီးသြားဘတ္စ္ကားေပၚမွအလွ်ိုလွ်ိုဆင္းလာၾကသည့္ လူအေယာက္သုံးဆယ္ခန႔္ကိုေတြ႕၏။
တေယာ၊ ဂစ္တာ၊ ကီးဘုတ္စသည့္တူရိယာပစၥည္းမ်ားကိုင္ေဆာင္လာၾကသူမ်ား၊ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ား၊အသင့္ထုတ္ၿပီးထားေသာ မုန႔္ထုပ္မ်ားကိုင္ေဆာင္လာၾကသူမ်ား၊ လက္မႈပညာျပဳလုပ္သည့္ပစၥည္းမ်ားကိုင္ေဆာင္လာၾကသူမ်ားစသည္ျဖင့္အသီးသီးျဖစ္သည္။
ပရဟိတလုပ္ၾကသူမ်ားဆိုသည့္အတိုင္းအားလုံး၏မ်က္ႏွာထက္တြင္ေစတနာဆိုသည့္အရာမ်ားေပ်ာ္ဝင္ေနျခင္းျဖစ္ၿပီး အၿပဳံးကိုယ္စီျဖင့္ျဖစ္၏။ထို႔အျပင္ထိုလူမ်ားသည္ အဖြဲ႕အစည္းတံဆိပ္ပါဝင္ေသာ အကၤ်ီဆင္တူမ်ားဝတ္လာၾကျခင္းမရွိဘဲ ရိုးရိုးသာမန္ေပါ့ေပါ့ပါးပါးအဝတ္အစားမ်ားသာဝတ္ဆင္လာၾကသည္ျဖစ္၍ ဝမ္ရိေပၚသည္လည္းအခက္အခဲမရွိစြာ ထိုသူတို႔ႏွင့္တစ္သားတည္းလိုျဖစ္လို႔သြားသည္။
