လီရှင်းရင်ထဲတအုံနွေးနွေးဖြစ်နေသည်။ရေရေရာရာမရှိသည့်အကြောင်းများဖြင့်တစ်ညလုံးဟိုတွေးဒီတွေးဖြစ်ခဲ့သည်ကြောင့်စိတ်ထဲသိပ်နေလို့မကောင်းဖြစ်နေသည်မှာမနက်အိပ်ရာနိုးလာကတည်းကအခုနေ့လယ်စာစားပြီးသည့်အချိန်ထိဖြစ်သည်။
"ဖရဲသီးကြီးကမာလိုက်တာ..."
လီရှင်း၏အကြည့်များသည် တစ်ထွာခွဲခန့်ရှိသောအဖျားချွန်အသားလှီးဓားဖြင့်ဖရဲသီးခွဲနေသည့်ရှောင်းကျန့်ဆီသို့ကျရောက်နေသည်။နေ့လယ်စာစားပြီးချိန်၌ "ကောကောကိုဖရဲသီးခွဲကျွေးမယ်"ဟုပြောလာသောရှောင်းကျန့်ကအဝိုင်းသဏ္ဌာန်ရှိသောဖရဲသီးကိုမည်သူ့အကူအညီမှမယူဘဲတစ်ဦးတည်းခွဲနေတာဖြစ်၏။
"ဇွပ်...! "
"ဇွပ်...! "
"ဇွပ်...! "
ရှောင်းကျန့်သည်ဓားကိုလက်ငါးချောင်းဖြင့်ကျစ်နေအောင်ဆုပ်ကိုင်လို့ထားပြီး ဖရဲသီးကိုတဇွပ်ဇွပ်ထိုးနေ၏။ဓားချက်ကျရောက်သွားသည့်နေရာများသည်နက်နဲသောအရာများထင်ကျန်လို့သွားပြီးဖရဲသီး၏အသားကိုထိုးဖောက်ကာအတွင်းမှအချိုရည်များစိမ့်ထွက်လို့လာသည်။
ရှောင်းကျန့်၏ဓားကိုင်ပုံကိုအကြောင်းပြချက်မဲ့စိုက် ကြည့်နေမိသည့်လီရှင်းကဖရဲသီးတစ်ခုလုံးမွစာကြဲတော့မည့်အချိန်တွင်...
"ကလေး ဒီကိုလာ...ကော ခွဲပေးမယ်..."
"ရတယ် ကျွန်တော်ခွဲတတ်တယ်..."
လီရှင်း ဆက်မပြောတော့ဘဲ သူကိုယ်တိုင် ရှောင်းကျန့် အနားသို့သွားလိုက်ကာ ရှောင်းကျန့်လက်ထဲမှဓားနှင့် ပုံပျက်နေသောဖရဲသီးကိုအသာလေးဆွဲယူလိုက်သည်။ ထိုအခါ ရှောင်းကျန့်ကဖရဲသီး၏အရည်များပေလို့နေသောနီကျန့်ကျန့်လက်လေးနှစ်ဖက်ကိုကြည့်လိုက်ကာ...
"မသိရင် သွေးတွေကျနေတာပဲနော်..."
ဖရဲသီးခွဲဖို့ဓားကိုင်ထားသည့်လီရှင်း၏လက်များတုံ့ကနဲဖြစ်သွားသည်။သဘောတကျပြုံးပြီးပြောနေသည့်ရှောင်းကျန့်ကို တစ်ချက်စောင်းငဲ့ကြည့်လိုက်၍...
"မတူပါဘူး ကလေးကလည်း...လက်သွားဆေးလိုက်ဦး...တော်ကြာ ပုရွက်ဆိတ်တွေကိုက်နေဦးမယ်..."
