လူနာ Round လွည့္ဖို႔ျပင္ေနသည့္ ကလိုဝီနဲ႕အတူဝမ္ရိေပၚယွဥ္တြဲေလွ်ာက္ရင္းစကားေျပာေနၾကသည္။
"ဒီကိစၥကို ဘာလို႔အခုမွကြၽန္မကိုအသိေပးတာလဲ..."
လြန္ခဲ့သည့္သုံးရက္ခန႔္ကယုန္ေလးတစ္ေကာင္အေပၚ ေရွာင္းက်န႔္ျပဳမူခဲ့သည့္ကိစၥအားကလိုဝီကိုဝမ္ရိေပၚခ်က္ခ်င္းအသိမေပးခဲ့ဘဲအခုမွေျပာျပေနျခင္းျဖစ္၏။
"အဲ့တာေကာင္းတဲ့လကၡဏာမဟုတ္ဘူးရိေပၚ...အဲ့တုန္းက ကိစၥကိုအေသးစိတ္ျပန္ေျပာေပးလို႔ရလား... ယုန္ေလးကိုရန္ရွာေနတုန္းကက်န႔္က်န႔္ရဲ႕အမူအရာေတြကဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ..."
"မ်က္ႏွာအမူအရာက ေျပာင္းလဲမႈမရွိဘူး...ၿပဳံးၿပဳံးေလးပဲစကားေျပာေနတယ္...သူ႕ကိုယ္သူဘာလုပ္ေနမွန္းေတာင္သိပုံမရဘူး..."
"အဲ့တုန္းကဘာအေၾကာင္းအရာေတြေျပာေနၾကတာလဲ...ဘယ္သူ႕အေၾကာင္းေတြေျပာေနၾကတာလဲ..."
"သူ႕ရဲ႕အေဖနဲ႕ အစ္မက သူ႕ကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေပးေၾကာင္းေျပာျပေနတာ..."
"အခုရက္ပိုင္း ရိေပၚနဲ႕ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာေရာ တျခားမူမမွန္တဲ့စကားေတြေျပာတာမ်ိဳးေတြရွိလား..."
"စစေတြ႕ခ်င္းကထက္သိသိသာသာပိုၿပီးခင္မင္မႈကိုျပလာေပမယ့္ မူမမွန္တာေတြေတာ့မရွိဘူး...ေဆး႐ုံဆင္းခ်င္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ေျပာဖူးတယ္..."
ဝမ္ရိေပၚျပန္ေျပာျပသမွ်ကိုကလိုဝီနားေထာင္ေနရင္းေခါင္းကိုအသာခါလိုက္သည္။သက္ျပင္းကိုေငြ႕ေငြ႕ခ်ၿပီး...
"ဒီအေျခအေနနဲ႕ကြၽန္မတို႔ က်န႔္က်န႔္ကိုဘယ္လိုေဆး႐ုံဆင္းခြင့္ေပးလို႔ရမွာလဲ...ကြၽန္မတို႔သူ႕ကိုေနာက္ထပ္တစ္ပတ္ေဆး႐ုံမွာဆက္ေနေစခ်င္တဲ့ရည္႐ြယ္ခ်က္ကလည္း ဒီလိုမူမမွန္တဲ့လကၡဏာေတြေပၚလာမယ့္အခ်ိန္ ေတြကိုဆက္ၿပီးေစာင့္ၾကည့္ေနခ်င္ေသးလို႔...ပထမဦးဆုံးတစ္ပတ္မွာဘာလကၡဏာမွမျပခဲ့ဘဲသာမန္လူတစ္ေယာက္လိုျပဳမူခဲ့တာေတာ့မွန္တယ္...ဒါေပမယ့္ ၁၀ ႏွစ္ ၊ ၁၁ ႏွစ္သားေလာက္ကတည္းက စခဲ့တဲ့စိတ္မူမမွန္မႈကို အခုအသက္ ၁၇ ႏွစ္အ႐ြယ္ေရာက္ခါနီးတဲ့အထိ သူ႕အိမ္ကလူေတြမရိပ္စားမိေအာင္အေနအထိုင္ပိရိခဲ့တဲ့အခ်က္ကိုကြၽန္မတို႔ေမ့ပစ္လို႔မရဘူး..."
