သုံးရက္ၾကာၿပီးေနာက္...
ကလိုဝီ သူ၏အလုပ္စားပြဲတြင္ ေဆး႐ုံဆင္းခြင့္စာ႐ြက္ စာတမ္းတစ္ခုကိုျပင္ဆင္လို႔ေနသည္။လက္မွတ္ထိုးေပးရမည့္ေနရာေရာက္သည့္အခါကလိုဝီေခတၱေတြေဝမိလို႔သြား၏။ေဆး႐ုံဆင္းဖို႔မသင့္ေတာ္ေသးသည့္လူနာတစ္ဦးအားေဆး႐ုံဆင္းခြင့္ေပးရမည္ဆိုသည္မွာဆရာဝန္တစ္ဦးအေနျဖင့္မလုပ္သင့္သည့္ကိစၥျဖစ္ေသာ္လည္းသူ႕မွာေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္မရွိ။
အတင္းအၾကပ္လုပ္ယူေတာင္းဆိုျခင္းခံရသည္ေၾကာင့္လက္မွတ္ထိုးေပးရမည္ျဖစ္သည္ဆိုေသာ္ျငား၊ သူ႕စိတ္ကိုလႈပ္ခတ္သြားေစသည္မွာေမးခြန္းတစ္ခုေၾကာင့္ျဖစ္၏။
"ခင္ဗ်ားတို႔ေဆး႐ုံကသူ႕ကိုဘယ္အတိုင္းအတာအထိလုံၿခဳံမႈေပးနိုင္လဲ...အထူးသျဖင့္ စိတ္လုံၿခဳံမႈ..."
စိတ္က်န္းမာေရးအထူးကုတစ္ဦးအား"စိတ္လုံၿခဳံမႈ"ဆိုသည့္စကားေလးနဲ႕ခ်ဳပ္ကိုင္လို႔သြားသည့္ဝမ္ရိေပၚ၏အေမးကိုကလိုဝီျပန္ၾကားေယာင္ကာစိတ္ကိုဒုန္းဒုန္းခ်၍ ေဆး႐ုံဆင္းခြင့္စာ႐ြက္စာတမ္းေပၚ၌သူ၏နာမည္တံဆိပ္တုံးႏွင့္လက္မွတ္ကိုေရးထိုးေပးလိုက္၏။
"ရိေပၚ..."
ကလိုဝီ၏လက္ထဲကစာ႐ြက္စာတမ္းကိုဝမ္ရိေပၚလက္လႊဲယူလိုက္သည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..."
စိတ္ရင္းအမွန္မ်ားထင္ဟပ္ေနသည့္မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ဆိုလာသည့္ဝမ္ရိေပၚ၏စကားေၾကာင့္ကလိုဝီ၏စိတ္အတြင္း၌ၾကည္ႏူးမႈတစ္ခုျဖစ္ေပၚလို႔သြား၏။လူနာရွင္တစ္ဦးထံမွေက်းဇူးတင္စကားတစ္ခြန္းသည္ဆရာဝန္တို႔အတြက္ပီတိတစ္ခုျဖစ္သည္ေၾကာင့္ကလိုဝီ၏မ်က္ႏွာထက္ရွိအၿပဳံးရိပ္သည္ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္းမရွိေတာ့။
"က်န႔္က်န႔္နဲ႕ပတ္သက္ရင္ ကြၽန္မကိုအခ်ိန္မေ႐ြးဆက္သြယ္လိုက္ပါ...ဘယ္အခ်ိန္မဆိုကြၽန္မရွိေနေပးပါမယ္..."
"အဲ့တာေတာ့ မပူနဲ႕...ခင္ဗ်ားဘက္ကသာအၿမဲတမ္းအဆင္သင့္ျဖစ္ေန..."
ဝမ္ရိေပၚ အျပင္သို႔ထြက္လာကာလက္ထဲကစာ႐ြက္စာတမ္းကို ဂြၽန္ ကိုလက္ေျပာင္းေပးလိုက္သည္။ဂြၽန္ကအလိုက္သတိျဖင့္ယူလိုက္ရင္း...
