မနက္ ၇ နာရီမတိုင္ခင္ကတည္းက ေရွာင္းက်န႔္တစ္ ေယာက္ အိပ္ရာမွထလာ၍ ေဆး႐ုံေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ ကာေရခ်ိဳးသန႔္စင္ၿပီး သိမ္းဆည္းစရာရွိသည့္ပစၥည္းမ်ား၊ အဝတ္အစားမ်ားကိုသိမ္း၍အဝတ္အိတ္ေလးထဲထည့္ကာ သူ႕ကုတင္ထက္တြင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးျပန္ထိုင္ ေနသည္။မနက္စာစားဖို႔စားေသာက္ေဆာင္ထဲသြားခိုင္းေနသည့္သူနာျပဳအားသူ႕အနီးသို႔ေခၚလိုက္ကာ...
"ေဆး႐ုံေရာက္လာတဲ့ေန႕တုန္းကသိမ္းထားတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ဖုန္းေလးျပန္ေပးလို႔ရၿပီလားဟင္..."
တစ္ေနရာရာကိုသြားဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပုံရသည့္ ေရွာင္းက်န႔္ကို သူနာျပဳေလးအကဲခတ္ေနရင္းလူနာေဆာင္အတြင္းသို႔ မနက္ခင္း round လွည့္ဖို႔ဆရာဝန္မ်ားေရာက္လာကာ ေရွာင္းက်န႔္၏တာဝန္ခံဆရာဝန္ျဖစ္သည့္ ကလိုဝီက ေရွာင္းက်န႔္ရွိရာသို႔ေလွ်ာက္ သြားၿပီး...
"ဒီေန႕အေစာႀကီးနိုးေနတာလား က်န႔္က်န႔္..."
ေရွာင္းက်န႔္ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ၿပီး...
"အင္း အိမ္ျပန္မလို႔ မနက္အေစာႀကီးကတည္းက ေရထခ်ိဳးထားတာ...ေဆး႐ုံေရာက္တာဒီေန႕နဲ႕ဆိုရင္တစ္ပတ္ျပည့္သြားၿပီေလ...ေန႕လယ္က်ရင္ျပန္ရမွာလားဟင္..."
ကလိုဝီသူနဲ႕အတူပါလာသည့္ အဖြဲ႕တူဆရာဝန္မ်ားႏွင့္မ်က္လုံးခ်င္းစကားေျပာလိုက္၏။ၿပီးမွ ေရွာင္းက်န႔္ ဘက္သို႔လွည့္၍ေျဖာင္းျဖျခင္းမ်ားေရာႁပြန္းေနသည့္ အသံေနအသံထားျဖင့္...
"ကြၽန္မတို႔အေနနဲ႕ က်န႔္က်န႔္ကို ေဆး႐ုံမွာေနာက္ထပ္ရက္နည္းနည္းေလာက္ထပ္ေနခိုင္းေစခ်င္ေသးတယ္..."
ထိုစကားအဆုံးမွာၾကည္လင္ေနသည့္ေရွာင္းက်န႔္၏မ်က္ႏွာ၌႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ခက္ထန္သည့္အရိပ္အေယာင္မ်ားျဖတ္ေျပး၍သြား၏။ မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲ၌လည္းမေက်နပ္ျခင္းမ်ားေရာယွက္ေနကာ...
"ေျပာေတာ့ တစ္ပတ္ပဲေနရမွာဆို..."
"ဟုတ္ပါတယ္...ဒါေပမယ့္..."
ကလိုဝီ၏စကားကိုေရွာင္းက်န႔္ၾကားျဖတ္၍...
"ကြၽန္ေတာ့္မွာဘာျပႆနာရွိေနလို႔ ေဆး႐ုံမွာရက္ရွည္ေနရမွာလဲ အစကတည္းကေဆး႐ုံလာရမယ့္အေၾကာင္းလည္းမရွိသလို အ႐ူးေတြၾကားထဲမွာဆက္ေနရဖို႔လည္းအေၾကာင္းမရွိဘူး..."
