"ငါ့လက္မွာ ေဆးေတြေပသြားလို႔လာသုတ္ေပးပါလား..."
မနက္စာစားၿပီးကတည္းက ပန္းခ်ီခန္းထဲဝင္ထိုင္ကာ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္အလြတ္ေပၚသို႔ဟိုဟိုဒီဒီျခစ္ေနသည့္ ေရွာင္းက်န႔္ကလက္ဖဝါးေပၚေပေနေသာေရာင္စုံေဆးေလးမ်ားကို ငုံ႕ၾကည့္ရင္းေျပာလိုက္သည္။သူ႕ကိုယ္သူဘယ္သူ႕ကိုစကားလွမ္းေျပာလိုက္မွန္းမသိသည့္ေရွာင္းက်န႔္ က သူကလြဲ၍မည္သူမွမရွိသည့္ပန္းခ်ီခန္းထဲမွာေက်ာက္႐ုပ္တစ္ခုလိုၿငိမ္သက္လို႔သြားၿပီး၊ ၿပီးမွျပန္သက္ဝင္လႈပ္ရွားလာကာ ေပေနသည့္လက္ႏွစ္ဖက္ကိုဝတ္ထားသည့္အကၤ်ီအျဖဴေလးျဖင့္သာသုတ္လိုက္သည္။
ေရွာင္းက်န႔္၏မ်က္လုံးေသေလးမ်ားသည္ အေရာင္ ေဖ်ာ့ေနသည္။မ်က္ႏွာရိပ္ကေတာ္ေတာ္ကိုညွိုးက်ေန၏။ဆြဲလက္စပန္းခ်ီကိုလည္းဆက္ဆြဲျခင္းမရွိေတာ့ဘဲစုတ္တံမ်ားထဲမွအႀကီးဆုံးစုတ္တံကို ေဆးပုံးအနက္ေရာင္ထဲႏွစ္လိုက္ကာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခုလုံးကိုအနက္ေရာင္ဖုံးလႊမ္းေစလိုက္၏။ၿပီးလွ်င္ပန္းခ်ီထိုင္ဆြဲေနသည့္ခုံေလးေပၚတြင္ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းတင္၍ဒူးတုပ္ထိုင္လိုက္ၿပီးေခါင္းေလးကိုေမွာက္ခ်လိဳက္၏။
"က်န႔္က်န႔္..."
ေရွာင္းက်န႔္ ပန္းခ်ီခန္းထဲမွာေရာက္ေနတာၾကာၿပီျဖစ္၍ ကလိုဝီလာၾကည့္ျခင္းျဖစ္သည္။အင္မတန္ကိုၿငိမ္သက္ေနသည္ျဖစ္၍ ကလိုဝီအနည္းအက်ဥ္းေတာ့စိတ္ပူမိျခင္းျဖစ္သည္။ထို႔အျပင္ဒီေန႕မနက္အိပ္ရာနိုးလာကတည္းက ေရွာင္းက်န႔္ တေရွာင္ေရွာင္ျဖစ္ေနသည္ကိုကလိုဝီသတိမူမိျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္၏။မနက္စာစားပြဲ၌လည္း ကိုယ့္လက္ကိုယ့္ေျချဖင့္တိတ္ဆိတ္စြာစားသြားျခင္းျဖစ္ကာ၊ အေရွ႕ရက္မ်ားကလို ျပႆနာရွာျခင္းမရွိခဲ့တာျဖစ္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ဒီတစ္ခါတြင္ေတာ့ကလိုဝီဘက္ကစၿပီးထုတ္ေမးဖို႔ျဖစ္လာရသည္။
"ေနေကာင္းရဲ႕လားက်န႔္က်န႔္..."
ေရွာင္းက်န႔္က ေခါင္းေမွာက္ထားရာမွျပန္မတ္လာကာ ခုံေပၚမွဆင္းၿပီး သူေနေကာင္းေၾကာင္းကလိုဝီကိုေခါင္းညိတ္ျပ၍ပန္းခ်ီခန္းထဲမွထြက္သြားေတာ့၏။သူ၏ကိုယ္ပိုင္အိပ္ခန္းထဲျပန္ဝင္လို႔သြားသည့္ေရွာင္းက်န႔္ကအဝတ္ဗီဒိုကိုဖြင့္လိုက္ၿပီးအထဲမွအျပင္သြားသည့္အဝတ္အစားတစ္စုံကိုထုတ္ယူဝတ္ဆင္လိုက္၏။ၿပီးလွ်င္ အီတလီမွာေနစဥ္ကလြယ္ေနက်ေဘးလြယ္အိတ္ေလးထဲသို႔ထည့္စရာရွိတာမ်ားထည့္ၿပီးလြယ္လိုက္၍ေအာက္ထပ္သို႔ျပန္ဆင္းလာခဲ့၏။
