အားလုံးအိပ်မောကျနေပြီး လူခြေတိတ်ချိန်တွင် ရှောင်းမီနာ၏အိပ်ခန်းအတွင်းမှ ဝူရှန်ချင်းအသံမမြည် အောင် ထွက်လို့လာသည်။စေ့စပ်ပွဲဖိတ်စာများရိုက်နှိပ်ပြီးတဲ့အဆင့်ထိရောက်နေပြီဖြစ်၍ ဝူရှန်ချင်းသည် ရှောင်းအိမ်သို့တံခါးမရှိ၊ ဓားမရှိဝင်ထွက်သွားလာခွင့်ရနေပြီး ရံဖန်ရံခါညအိပ်ညနေများပင်နေတတ်ခြင်းဖြစ်၏။
ဝူရှန်ချင်း၏လက်ထဲတွင် သော့တွဲတစ်စုံကိုကိုင်လို့ထားသည်။ မည်သူမှမသိချိန်၌ အိမ်တော်ထိန်းလီထံမှ အပေးအယူတစ်ခုဖြင့်တောင်းယူရရှိခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
မျက်နှာဖုံးမစွပ်ထားသော်ငြားသူခိုးတစ်ယောက်ကဲ့သို့ကျင့်ကြံနေသည့် ဝူရှန်ချင်းသည် ရှောင်းမီနာ၏အခန်းတည်ရှိရာနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက် ဒုတိယထပ်၏ ထောင့်ဆုံးတစ်နေရာသို့လျှောက်လာကာ စတိုခန်းသဖွယ်အခန်းကျဉ်းလေးရှေ့တွင်မတ်တပ်ရပ်သည်။ပြီးလျှင်လက်ထဲကိုင်ဆောင်လာသည့်သော့တွဲဖြင့် လော့ခ်ချထားသောအခန်းတံခါးကိုအသာဖွင့်ယူဝင်လိုက်ပြီးတံခါးကိုအတွင်းဘက်ကနေလော့ခ်ပြန်ချလိုက်သည်။
နှစ်ပေပတ်လည်မှန်ပြတင်းပေါက်မှတစ်ဆင့်ကျရောက်နေသော လရောင်အောက်မှာ နှစ်ခြိုက်စွာအိပ်မောကျနေသည့် ဝင်းဝင်းမွတ်မွတ် ကောင်ငယ်လေးတစ် ယောက်ကို ဝူရှန်ချင်းရမ္မက်များပြည့်နှက်နေသည့်မျက်ဝန်းများဖြင့်ကြည့်သည်။အခြားသောယောက်ျားလေးများနှင့်ယှဉ်လျှင်အင်မတန်သေးသွယ်လွန်းလှသည့် ဖြူဖြူနုနုခြေသလုံးလေးများကို သူ၏လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပွတ်သပ်လိုက်၏။
"ဟင်..."
ခြေသလုံးလေးများပေါ်မှ ပူပူကျစ်ကျစ်လက်တစ်စုံ၏အထိအတွေ့ကြောင့်အိပ်ရာမှလန့်နိုးလို့သွားသည့်ရှောင်းကျန့်သည် သူ့အပေါ်အုပ်မိုးလို့လာသည့် လူရိပ်တစ်ခုကြောင့်ကြောက်လန့်ပြီးအော်ဖို့လုပ်လိုက်စဉ် ပါးစပ်နေရာမှာ လက်ဖဝါးဖြင့်အုပ်ခြင်းခံလိုက်ရ၏။
"တိတ်တိတ်နေ...တိတ်တိတ်လေးနေစမ်း...ငါလုပ်သမျှ ငြိမ်ငြိမ်လေးသာခံနေ...အော်ရဲအော်ကြည့်သတ်ပစ်မှာ..."
