"အုဝဲ~~အုဝဲ~~"
တစ္ပတ္ပင္မျပည့္ေသးသည့္ရက္သားကေလးငယ္တစ္ဦး၏ငိုေႂကြးသံသည္ညသန္းေခါင္ယံကိုထိုးေဖာက္လာသည့္အခါ ဝမ္ရိေပၚ၏ရင္ခြင္ထဲေခါင္းအပ္ၿပီးအိပ္ေမာက်ေနသည့္ေရွာင္းက်န႔္၏မ်က္ခြံေလးမ်ားလႈပ္စိစိျဖစ္လာ၏။
အိပ္ခန္းသည္အသံလုံအခန္းျဖစ္ေသာ္ျငားသဘာဝေလျပည္မ်ားဝင္ေရာက္နိုင္ရန္ ဝရံတာႏွင့္ဆက္စပ္ေနသည့္မွန္တံခါးမ်ားကိုဖြင့္ထားသည္ျဖစ္၍အထပ္တစ္ ခုတည္းမွာရွိေနသည့္ကေလးငယ္၏ငိုသံက ေလႏွင့္အတူေရာေႏွာပ်ံ့ႏွံ႕လာျခင္းျဖစ္သည္။
ဝမ္ရိေပၚ၏ရင္ခြင္ထဲမွ ေရွာင္းက်န႔္ထြက္လိုက္၍ တစ္ဖက္ကိုလွည့္ကာ သူ႕ေခါင္းအုံးေပၚေခါင္းျပန္အုံးလိုက္သည္။ေရွာင္းက်န႔္အေနအထားေျပာင္းလိုက္သည္ေၾကာင့္ ဝမ္ရိေပၚတစ္ခ်က္နိုးလာေသာ္လည္း ေရွာင္းက်န႔္က ၿငိမ္သက္စြာျပန္အိပ္ေနသည့္အခါျပန္ဖက္တြယ္ဖို႔မႀကိဳးစားေတာ့ဘဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္အိပ္ေစလိုက္၏။
ေရွာင္းက်န႔္၏မ်က္လုံးေလးမ်ားျပန္ပြင့္လာသည္။အိပ္ေနရာမွျဖည္းျဖည္းေလးထထိုင္လိုက္ၿပီး၊ အိမ္ ေပၚစီးဖိနပ္ပင္မစီးေတာ့ဘဲေျခဗလာေလးမ်ားျဖင့္အိပ္ခန္းအျပင္ဘက္သို႔တိတ္တဆိတ္ထြက္လို႔သြားေတာ့၏။
ေျခဗလာေလးမ်ားျဖင့္ေလွ်ာက္လာေသာ ေရွာင္းက်န႔္ သည္ ငိုေနသည့္ကေလးငယ္ရွိရာအခန္းေရွ႕တြင္မတ္ တပ္ရပ္လိုက္သည္။တံခါးလက္ကိုင္ကိုအသာလွည့္ၿပီးတံခါး႐ြက္ကိုတြန္းဖြင့္လိုက္လွ်င္ပဲ ကေလးငိုသံကအလုံးအရင္းထြက္ေပၚလို႔လာ၏။
"အုဝဲ~~အုဝဲ~~"
အလင္းေရာင္အလုံအေလာက္မရွိမွိန္ပ်ပ်ျဖစ္ေနေသာအခန္းထဲသို႔မွန္ျပတင္းတံခါးမွထိုးဝင္ေနသည့္လေရာင္အကူအညီျဖင့္ေရွာင္းက်န႔္စမ္းတဝါးဝါးေလွ်ာက္လာသည္။အခန္းအလယ္ရွိအျဖဴေရာင္သစ္သားတြန္းလွဲပုခက္အိပ္ရာထဲတြင္မ်က္လုံးမ်ားကိုစုံမွိတ္၍အာေခါင္ျခစ္ငိုေနေသာ ကေလးငယ္ကိုအေပၚစီးကေန ေရွာင္းက်န႔္စိုက္ၾကည့္လိုက္၏။
မ်က္ႏွာျပင္ေလးတစ္ခုလုံးရဲတြတ္ေနကာ၊ ေျခလက္ ေလးမ်ားယက္ကန္ယက္ကန္ျဖင့္ငိုေနေသာကေလးငယ္သည္ေရွာင္းက်န႔္၏မ်က္လုံးထဲတြင္အ႐ုပ္ေလးတစ္ခုကဲ့သို႔ျဖစ္ေန၏။
